Revenge (2017)

Recensie Revenge CinemagazineRegie: Coralie Fargeat | 108 minuten | actie, horror | Acteurs: Matilda Anna Ingrid Lutz, Kevin Janssens, Vincent Colombe, Guillaume Bouchède

‘Revenge’ is een intense en extreem bloederige thriller die aanvankelijk een dertien-in-een-dozijn film lijkt te zijn, maar zich algauw ontspint tot een puntje-van-je-stoel ervaring die je niet in de koude kleren gaat zitten. De rijke Richard (Kevin Janssens) heeft zijn minnares Jennifer (Matilda Lutz) meegenomen naar een luxueuze villa in de Amerikaanse woestijn. Ze hebben een paar dagen samen, voordat Richard aan zijn jaarlijkse jachtpartij met twee vrienden begint. Maar dan arriveren de vrienden, Stan (Vincent Colombe) en Dimitri (Guillaume Bouchède) te vroeg. Met name Stan is direct geïnteresseerd in de schaars geklede en naïeve Jennifer (ook wel Jen genoemd). Als Richard de jachtvergunningen gaat regelen, vergrijpt hij zich aan haar. Dimitri doet intussen of zijn neus bloedt. Jennifer krijgt bij de terugkomst van Richard totaal geen steun van haar minnaar. Integendeel: ze wordt fysiek mishandeld en na een vluchtpoging raakt Jennifer zwaargewond en wordt ze voor dood achtergelaten in de woestijn. Dood is ze echter allerminst en ze zint op wraak op de drie mannen.

Fijnzinnigheid kan regisseuse Coralie Fargeat – die ook het verhaal schreef – niet verweten worden in haar debuut met een lange speelfilm. Het woord ‘bloedbad’ is zeer toepasselijk voor deze rauwe en verbazend effectieve film, waarin een vrouwelijk slachtoffer niet alleen de rollen omkeert, maar haar innerlijke kracht ontdekt. Wat Jennifer overkomt, wordt door de sterk acterende Lutz verbeeld door middel van haar mimiek en haar felle, op haat beluste ogen. Na het eerste kwart van de film, waarin ze door het beeld dartelt, komt er geen woord meer over haar lippen. Dat maakt haar vertolking des te indrukwekkender. Met de vastberadenheid van een Terminator (maar met meer kwetsbaarheid) jaagt ze op de drie jagers die haar leven tot een hel maakten. In de eerste plaats Stan, de man die haar verkrachtte. Maar ook de andere twee heeft ze in het vizier. De sloom ogende, maar gewiekste Dimitri, liet haar aan haar lot over toen ze hulp nodig had. Bovenal echter wil ze wraak nemen op Richard, haar minnaar die haar harteloos verraadde toen het hem uitkwam. Hij bracht haar naar de villa, hij vernederde haar en koos partij voor zijn vrienden en was verantwoordelijk (zonder veel te verklappen) dat ze tot de rand van de dood kwam. Als kijker wil je niets liever dan haar aanmoedigen, al is het geweld soms behoorlijk excessief. Dat de film ook nog doorspekt is van een cynische ondertoon en behoorlijk zwarte humor is mooi meegenomen. Maar Fargeat heeft meer in huis dan louter een slachtpartij tot in de gore details in beeld brengen. De spanningsopbouw en met name de broeierige sfeer die ontstaat zodra Stan zijn hitsige oogjes op Jen laat vallen, is meesterlijk.

Dat de film hier en haar spot met de natuurwetten en de grenzen aan het uithoudingsvermogen van het menselijk lichaam mag ‘Revenge’ vergeven worden. Toch wordt het hier en daar wel te bont gemaakt: de hoeveelheden bloed die de makers op het scherm tevoorschijn toveren, zou genoeg moeten zijn voor tien volwassenen. Verwondingen worden in gruwelijk realistische close-up in beeld gebracht, maar de gevolgen zouden voor de personages vrijwel direct tot de dood moeten leiden, al dan niet via shock. Toegegeven, het is “maar een film” en het past verder prima in het genre. (en uiteraard zijn er voorbeelden van mensen die met gruwelijke verwondingen toch nog – tijdelijk – kunnen blijven functioneren). Wat soms wel echt stoort, zijn slordigheden en foutjes die beslist niet nodig zijn. Een hoofdsteun die aan flarden wordt geschoten, maar een paar seconden later heel is, rare positieverwisselingen van voorwerpen tussen shots en voorruiten die miraculeus herstellen van kogelgaten. Of dit nu het resultaat is van een gebrek aan een heldere continuïteit bij het filmen of dat er alternatieve scènes door elkaar zijn gebruikt, het leidt wel af van de verder loeispannende ontwikkelingen.

Ook visueel is de film erg aantrekkelijk: zo wordt Jens transformatie, of liever gezegd haar hergeboorte, zeer fraai in beeld gebracht. Fargeat heeft een scherp oog voor stilistich prachtige shots, goed ondersteund door cinematograaf Robrecht Heyvaert. Van het detail van een mier die rondscharrelt in haar bloeddruppels, de zongebleekte heuvels en rotsen tot de zwaar gestileerde en kil ingerichte villa – waar start en ontknoping plaatsvindt -, het klopt allemaal. Soms ligt de symboliek er wat al te dik bovenop, zoals het wel heel letterlijke gebruik van de mythische vogel de feniks (symbool van herrijzenis).

De mannen zijn stuk voor stuk ploerten die – in de filosofie van de film – verdienen om op gruwelijke wijze te sterven. Van het drietal opgejaagde smeerlappen heeft Vincent Colombe als Stan de beste rol. Wie zal er niet met omgekrulde tenen naar een bepaalde scène kijken waarbij Stans voet het ongenadig te verduren krijgt?

Origineel is zowel de opzet als uitvoering van het scenario niet en hebben de meeste kijkers al vaker in soortgelijke films gezien. En toch is ‘Revenge’ meer dan de goed gejatte stukken uit andere films en kan zeker op eigen benen staan als een zeer effectieve achtervolgingsthriller, als actiefilm én als horrorfilm. Zeer de moeite waard.

Hans Geurts

Waardering: 4

Bioscooprelease: 23 augustus 2018