Riceboy Sleeps (2022)

Regie: Anthony Shim | 117 minuten | drama, familie | Acteurs: Choi Seung-yoon, Ethan Hwang, Dohyun Noel Hwang, Anthony Shim, Hunter Dillon, Jerina Son, Kang In Sung, Jong-ryol Choi, Yong-nyeo Lee, Vanessa Przada, Tristan Ranger, Aiden Finn, Kendra Anderson, Ryan Robbins, Eric Keenleyside, John Cassini, Wanda Ayala, Sawyer FraserSara Halliburton, Pavlina Kaye Hladik, Bryce Hodgson, Brianna Kim, Emily Lê

Als So-Youngs aan schizofrenie lijdende man zelfmoord pleegt, verhuist ze met haar jonge zoon naar een buitenwijk in Canada om hem een beter leven te bieden. Anders dan hun leven in Zuid-Korea, lijkt het hier niet bij voorbaat beter te zijn. Zoontje Dong-Hyun (als klein kind gespeeld door Dohyun Noel Hwang) wordt op school gepest, en hierop probeert So-Young (Choi Seung-yoon) hem van moederlijke adviezen te voorzien die consequenties hebben.

Na een tijdje spoelen we vooruit naar 1999, als Dong-Hyun (dan gespeeld door Ethan Hwang) 15 is en op de middelbare school zit. Hij begint de geneugten des levens te ontdekken, maar is ook steeds meer geboeid door zijn achtergrond in Zuid-Korea. Door een vervelende speling van het lot, voelen ze zich verplicht om erheen te gaan en komen ze oog in oog met het verleden.

‘Riceboy Sleeps’ opent met een prachtig shot van de horizon. Een Koreaanse voice-over introduceert het hoofdpersonage So-Young. Hij vertelt over haar vreselijke verleden en nadien bevinden we ons in Canada. Het leven aldaar is lastiger dan gehoopt. Ze spreken de taal wel enigszins, maar zichzelf volledig duidelijk maken is een hele kunst. Zowel moeder als zoon krijgt te maken met conflicten. Zij wordt betast op haar werk, maar laat niet over zich heen lopen, terwijl hij wordt gepest en uitgemaakt voor ‘rice boy.’ So-Young wil haar zoon voorbereiden op de harde wereld die hij op school al aantreft. Als hij deze adviezen in de praktijk brengt, wacht hem een schorsing van een week, terwijl voor de pestkoppen geen vuiltje aan de lucht is.

We zien meer van zulke sequenties. Onrecht lijkt centraal te staan. De moeder voelt zich racistisch bejegend en staat machteloos. Als ’Riceboy Sleeps’ een stuk verder is, krijgt ze slecht nieuws te horen waarbij ze wederom deze onmacht voelt. Ze is een getormenteerde ziel die enkel klappen te verwerken krijgt. De spoken uit het verleden blijven haar immer achtervolgen.

’Riceboy Sleeps’ is een film die, ondanks de luchtige en beeldschone cinematografie, leunt op emotie. Op persoonlijke wijze vertelt regisseur Anthony Shim een heftig verhaal. Dat het persoonlijk is, bewijst het feit dat hij voornamelijk geschoten heeft op plekken waar hij als kind is opgegroeid. Zelfs de scènes in Zuid-Korea zijn opgenomen in het dorp waar hij zijn wortels heeft liggen. Dit maakt het een oprecht verhaal. Je voelt de pijn van de personages, die overigens geweldig vertolkt worden door onervaren acteurs. Met enkel een blik in de ogen, zie je het onderhuidse leed.

Een opvallend facet van ‘Riceboy Sleeps’ is de aspect ratio. Het beeld wordt groter als we in Zuid-Korea zijn. Alsof Shim wil laten zien dat het als immigrant in Canada claustrofobisch voelt, en men in het land van origine pas tot volle bloei kan komen. De pracht van het leven ligt daar, en niet in de wereld die aanvankelijk beter leek te zijn.

Perfect is de film zeker niet, daarvoor gebruikt de regisseur net teveel zaken om op te focussen. Wel raakt het de juiste snaar. Ondersteund door prachtige beelden en dito muziek laat Shim de jaren 90 tot leven komen. Er zitten memorabele scènes in die je aan het denken zetten. Als kijker voel je mee met de onmacht van de twee hoofdpersonages. Het behandelt zware thema’s als ziekte, zelfdoding en racisme, maar bovenal gaat het over de moeder-zoon-relatie. Zij wil het beste voor hem, maar dat wordt haar verdomd lastig gemaakt als hij in zijn puberteit komt en zich wil afzetten tegen haar. ‘Riceboy Sleeps’ is een kleine film die het verdient om door een groot publiek gezien te worden.

Sjoerd Crins

Waardering: 4

Bioscooprelease: 10 augustus 2023