Ride the High Country (1962)

Regie: Sam Peckinpah | 89 minuten | avontuur, romantiek, drama, western | Acteurs: Randolph Scott, Joel McCrea, Mariette Hartley, Ron Starr, Edgar Buchanan, R.G. Armstrong, Jenie Jackson, James Drury, L.Q. Jones, John Anderson, John Davis Chandler, Warren Oates

Sam Peckinpah’s tweede langspeelfilm, ‘Ride the High Country’, is eigenlijk een verrassende productie gezien de reputatie van de regisseur als geweldverheerlijkende filmmaker. Eerder het tegenovergestelde is namelijk waar van deze Western, die net als ‘Once Upon a Time in the West’ geen pure, traditionele western is maar juist het afbrokkelen van het Westen en het verloren gaan van oude waardes in beeld brengt. En net als ‘Unforgiven’ staan in ‘Ride the High Country’ oude, door het leven getekende cowboys centraal die gewoon een simpel, eerlijk bestaan willen leiden en op een waardige manier hun oude levensstijl willen afsluiten. De personages stijgen boven stereotiepen uit door hun interessante ontwikkeling en menselijkheid, en de aanwezige humor zorgt voor een aangename toon tussen de bescheiden bespiegelingen en contemplaties door. Dit alles zorgt ervoor dat de film lekker wegkijkt en betrokkenheid bij de personages creëert, wat het niet zo opzienbarende verhaal minder belangrijk maakt.

‘Ride the High Country’ laat eens te meer zien hoe belangrijk goed uitgewerkte en vormgegeven personages zijn waar je je als toeschouwer aan kunt binden. Het eerste moment dat de kijker het gerimpelde gezicht van Joel McCrea in beeld ziet, straalt de acteerervaring er vanaf, en hierdoor ook de ervaring van het personage in de film. Hem hoef je niets meer wijs te maken over het wilde westen en hoe je het hoofd boven water moet houden. Dus onderhandelt hij moeiteloos voor het dubbele tarief voor de klus waarbij hij goud moet vervoeren, al vraagt hij wel even om een privé-kamer om het contract door te lezen, omdat hij niet wil laten zien dat hij een leesbril nodig heeft. Toch loopt het enigszins in de gaten wanneer hij later bij de ondertekening van het contract even goed moet kijken waar hij zijn krabbel moet zetten, en of hij er wel goed opstaat. Het zijn grappige kwinkslagen die toch net weer even wat subtieler zijn dan soortgelijke scènes met “oude van dagen” in films als ‘Lethal Weapon 4’ of ‘Indiana Jones 4’. Ook grappig wanneer hij met zijn oude vriend Randolph Scott even zijn glas oppakt van de tafel in de saloon wanneer de onstuimige sidekick Ron Starr vanwege een vuistgevecht hierop terecht zal komen. Erg droog, net als de vele sarcastische opmerkingen van Scott in de film. Zoals wanneer hij de kookkunst van Mariette Hartley bij haar vader aan tafel complimenteert, nadat deze net allerlei bijbelteksten had geciteerd, gevolgd door de woorden: “Eetlust, vers 1”. Ook mooi is het wanneer Ron Starr een volgens Scott onverstandige actie onderneemt en hem kalm benadert door te zeggen: “Ken jij de Folsom gevangenis? Daar zullen we nog vaak samenkomen om het lang en breed te hebben over deze laatste twee minuten…”.

Het houdt de sjeu in de film, die dit toch wel kan gebruiken gezien het wat onopmerkelijke verhaal, dat opvallend weinig actie of spanning kent. Het is goed dat de film zo prettig is om naar te kijken, en de toeschouwer toch altijd geïnteresseerd blijft in het lot van de personages. En het verhaal van de rechtschapen cowboy die zijn leven mooi wil afsluiten is boeiend, net als de realistische, niet sensationele manier van het in beeld brengen van het geweld. Een opvallend shot vindt plaats wanneer Starr net een vijand met een geweer heeft neergeschoten door hem op slimme wijze te besluipen. In plaats van het laten juichen van de toeschouwer, maakt Peckinpah hier een lichtelijk tragisch moment van door de droeve, naar adem snakkende blik van het slachtoffer te tonen. Dit was geen glorie, maar slechts praktische noodzaak.

‘Ride the High Country’ heeft qua verhaal niet erg veel om het lijf, maar blijft thematisch gezien, en door de mooie acteerprestaties van de twee veteranen toch altijd uiterst kijkbaar. Een prima film van Sam Peckinpah.

Bart Rietvink