Rodin (2017)

Regie: Jacques Doillon | 119 minuten | biografie, drama, romantiek | Acteurs: Vincent Lindon, Izïa Higelin, Séverine Caneele, Bernard Verley, Anders Danielsen Lie, Arthur Nauzyciel, Laurent Poitrenaux, Olivier Cadiot, Alexandre Haulet, Louise Le Pape, Morgane de Vargas, Nia Acosta, Pauline Cousty, Cendrine Gourbin, Guylène Péan

Biopics over grote kunstenaars, het blijft een tricky business. In het gunstigste geval weet de regisseur zijn film in toon, kleur en temperament te laten samenvallen met de uitgebeelde kunstenaar. Zie ‘Amadeus’. Ook geslaagd zijn de biopics waarbij de regisseur heeft begrepen dat de kunstenaar ook maar een mens is van vlees en bloed. Hooguit met een meer geoefend oog of oor en uiteraard met een talent voor schepping. Zie ‘Frida’.

Helemaal op de bodem van het biopic-genre, vinden we het soort waartoe de Franse biografie ‘Rodin’ behoort. Het soort dat de kunstenaar beschouwt als een bovenmenselijk wezen, een missing link tussen mens en God. Dit wezen pauzeert hooguit voor de laagste menselijke genoegens – seks en drank – verder is hij 24 uur per dag een kunstenaar. Een wezen dat in een eigen wereld leeft, ver boven de gewone mens verheven. Een wezen dat nooit lacht en continue met plechtige quasi-diepzinnigheden strooit. Een mythe kortom, die nooit heeft bestaan en ook nooit zal bestaan.

In ‘Rodin’ transformeert Vincent Lindon de beroemde beeldhouwer tot zo’n bovenmenselijke kunstenaar. We zien hem zwoegen op zijn beelden en horen hem praten als een orakel. Zijn grootste onzinzinnen bewaart hij voor muze, leerlinge en overall lastpak Camille Claudel, die ook al weigert normaal Frans te spreken en die met haar meester een wonderlijke relatie onderhoudt.

De biopic begint bij de ontluikende liefde tussen Rodin en Claudel. Waar hij eindigt is deze recensent alweer vergeten, want het tussenliggende verhaal boeit werkelijk nergens. Er is geen enkele ontwikkeling, niet in het verhaal, niet in de karakters, helemaal nergens in. Hoofdlijn is de nooit invoelbare liefde tussen de twee kunstenaars, belangrijkste zijlijn gaat over een standbeeld van de schrijver Balzac. Ook daar zit geen schot in. Om de kijker wakker te houden wemelt het van de mooie naakte meisjes, die uiteraard allemaal als een blok vallen voor de ranzige oude kunstenaar.

Is het verhaal al beroerd, de dialogen maken het allemaal nog ellendiger. Die worden deels gebruikt voor het doen van mededelingen ten behoefte van de kijker, deels voor het droppen van namen. De complete Franse culturele elite komt voorbij zonder dat het ergens toe dient. Wanneer Rodin een bekend tijdgenoot ontmoet, roept hij hem meteen maar bij zijn achternaam, zodat de kijker ook weet met wie hij van doen heeft. En dan is er nog de voice-over van Rodin, met een stem ergens tussen Serge Gainsbourg (‘Je t’aime moi non plus’) en Jan van Veen (‘Candlelight’). De teksten die hij bezigt zijn dan weer van de meest pretentieuze soort, welluidend maar leeg.

Waar ‘Amadeus’ het schoolvoorbeeld is van een geslaagde kunstenaarsbiografie, daar is ‘Rodin’ het volmaakte model voor hoe het niet moet. Slaapverwekkend, pretentieus en in alle opzichten onder de maat. Alleen geschikt voor kijkers met een ernstig slaapprobleem.

Henny Wouters

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 10 augustus 2017
DVD-release: 8 december 2017