Romper Stomper (1992)
Regie: Geoffrey Wright | 94 minuten | actie, drama | Acteurs: Russell Crowe, Daniel Pollock, Jacqueline McKenzie, Alex Scott, Leigh Russell, Daniel Wyllie, James McKenna, Eric Mueck, Frank Magree, Christopher McLean, Josephine Keen, Samantha Bladon, Tony Lee, John Brumpton, Don Bridges
De Australische film ‘Romper Stomper’ betekende de doorbraak voor Russell Crowe in zijn thuisland. De acteur levert werkelijk een tour de force als verbitterde neo-nazi. Het knappe aan Crowe’s rol is dat hij zijn onsympathieke, racistische personage een flinke dosis charisma weet mee te geven. In tegenstelling tot Amerikaanse films over racisme, zoals ‘American history X’, is deze Australische film veel realistischer. Vanaf de beginsequentie tot aan de aftiteling ademt de prent een rauwe, documentaire-achtige sfeer uit. Hollywood-elementen zoals een happy end of romantiek komen niet voor in ‘Romper Stomper’. Geweld des te meer. Toch valt deze prent niet in de categorie van breinloze actiefilms.
Het intense acteerwerk en het rauwe verhaal tillen de film naar een hoger niveau. Allereerst kent de film geen slachtoffers. Ieder karakter is in zekere zin dader, geen enkel verleden van welk karakter dan ook, is brandschoon. Aan het begin van de prent, beraamt de bende een aanval op een groepje Vietnameze jongeren. In plaats van om de Aziaten als slachtoffers af te schilderen, laat regisseur Geoffrey Wright de jongeren keihard terugslaan. Ieder personage worstelt met zijn of haar donkere kanten. Om de prent een karakterstudie te noemen gaat te ver, echte psychologische diepgang zit niet in deze prent. De film belicht de levens van een groep mensen die buiten de maatschappij leven en er eigen morele codes op na houden. Het zoeken naar een eigen identiteit loopt als een rode draad door de prent heen.
In de zoektocht naar geluk en vriendschap komt de band tusssen twee gezworen vrienden onder grote druk te staan. Opgekropte woede en frustraties borrelen op, totdat er een gewelddadige climax ontstaat. Ondanks dat het tragische einde al van tevoren duidelijk wordt, komt het toch als een klap. Het is de verdienste van de cast dat de personages inleefbaar worden. Ondanks de gruweldaden die de karakters begaan, leef je toch mee met de personages. De figuren zijn geen monsters, maar mensen die een morele grens hebben overschreden. Mensen met hun twijfels en onzekerheden, die een liefdeloos leven leiden. Door de weg van racisme te kiezen, maken ze zich het er gemakkelijk vanaf. Want is het niet makkelijker om alles wat mis gaat in je leven op anderen af te schuiven? Een terugkeer naar de maatschappij zit er niet in, de neerwaartse spiraal naar hun ondergang is vanaf het begin af aan al duidelijk.
‘Romper Stomper’ is een rauwe, keiharde film. De regisseur houdt zich afzijdig van commentaar op de groep. Er wordt geen moraal op de kijker afgevoerd. Een boodschap zit ook niet in de prent. Deze Australische productie komt net zo onverwacht en snel als een messteek. In eerste instantie is er niets van te merken, maar als eenmaal de pijn zich aandient dan is er geen ontkomen meer aan.
Frank v.d. Ven