Rosalie (2023)

Regie: Stéphanie Di Giusto | 115 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Nadia Tereszkiewicz, Benoît Magimel, Benjamin Biolay, Guillaume Gouix, Gustave Kervern, Anna Biolay, Eugène Marcuse, Juliette Armanet, Serge Bozon, Peri Bourgogne, Lucas Englander, Aurélia Petit, Julien Drion, Laurent Dassault, Frédéric Sauzay, Jérémie Bergerac, Aminthe Audiard

Zeven jaar na haar regiedebuut komt Stéphanie Di Giusto met haar tweede speelfilm, ‘Rosalie’. Di Giusto wil de kijker in haar nieuwe film laten worstelen met de vraag: “Wat maakt een vrouw?”. ‘Rosalie’ verkent hoe het is om niet alleen in strijd te zijn met jezelf, maar ook met de mensen om je heen.

‘Rosalie’ speelt zich af in de jaren 80 van de negentiende eeuw, in ruraal Frankrijk. Rosalie (Nadia Tereszkiewicz) is een jonge vrouw met een geheim dat haar leven overschaduwt; ze is geboren met een extreme vorm van lichaamsbeharing. Haar vader heeft een onder zijn schulden bezwijkende café-eigenaar, Abel (Benoît Magimel) bereid gevonden, vanwege de bruidsschat, met Rosalie te trouwen. Vanwege het gladgeschoren gezicht van Rosalie sluit hij nietsvermoedend het huwelijk. Tijdens de huwelijksnacht gebeurt vervolgens het onvermijdelijke; Abel komt achter Rosalies geheim. Verafschuwd door haar lichaamsbeharing besluit hij haar onmiddellijk terug te sturen naar haar vader.

Rosalie denkt daar anders over en gaat tegen zijn bevelen in. Ze introduceert zich aan de gasten van het café als de vrouw van Abel. Daarmee wint ze zichzelf tijd, want Abel kan haar daardoor niet direct wegsturen. De woedende Abel heeft vooralsnog geen keus. In de krant leest ze vervolgens over een “kreeftvrouw”. Een vrouw die vanwege een verminking aan haar handen, in groten getale mensen trekt en haar verminking daarmee inzet als manier om in haar levensonderhoud te voorzien.

Gezien het feit dat het café van Abel moeite heeft met het trekken van gasten, brengt dit artikel Rosalie op het idee om haar geheim te gebruiken om wat extra geld in het laatje te brengen. Abel is geen voorstander van het idee, maar daar trekt Rosalie zich weinig van aan. Ze gaat een weddenschap aan met een van de gasten, dat ze binnen een maand een baard kan laten groeien. Op het moment van de waarheid zit het café helemaal vol en het idee van Rosalie is een groot succes. Anders dan Abel denkt is het succes ook niet tijdelijk. Tenminste niet van de korte duur die hij verwachtte. De schulden zijn snel afbetaald en alles lijkt voorspoedig te gaan. Tot een voor het dorp rampzalige gebeurtenis zijn intrede doet en de dorpelingen dit toerekenen aan de “vloek” die Rosalie bij zich draagt.

Zoals eerder aangegeven probeert Di Giusto de kijker te laten nadenken over wat het betekent om een vrouw te zijn. Zeker in een periode waarin de normen voor vrouwen zeer strikt waren. Dat doet ze door Rosalies verhaal te vertellen, een vrouw die worstelt met haar aandoening en met het geaccepteerd worden. Hoewel dat een nobel doel is, is de vraag hoe goed ze die boodschap overbrengt. Voor Rosalie is die vraag niet lastig te beantwoorden. Ze voelt zich een vrouw, dus is ze een vrouw. Ondanks haar lichaamsbeharing. Aan de andere kant van het verhaal staan de dorpelingen en Abel die meer moeite hebben met het aanvaarden van Rosalies ongebruikelijke fysieke eigenschappen.

Vanaf het moment dat Rosalie haar geheim aan de wereld laat zien, zijn de dorpsbewoners lyrisch en dragen ze haar op handen. Maar wegen alle vormen van acceptatie even zwaar? Die vraag moet negatief beantwoord worden. Uitzonderingen daargelaten, wordt ze vooral gezien als attractie. Hoewel dat een vorm van acceptatie is, is dat niet de erkenning waar Di Giusto door middel van haar film naar streeft. Rosalie wordt gewaardeerd om de entertainment die ze biedt, maar niet voor wie ze is. Dit soort acceptatie kan snel omslaan in een negatieve tendens, zo gebeurt ook in de film.

Anders dan bij de bewoners van het volk ligt het omarmen van Rosalie bij Abel een stuk lastiger. Abel heeft lang nodig om Rosalie überhaupt als mens te zien. Laat staan als (zijn) vrouw. Of die acceptatie inderdaad in het vat zit blijft, lange tijd in de lucht hangen en het is zeker geen gegeven dat Abel überhaupt een ommezwaai kan maken. Naarmate Abel en Rosalie elkaar beter leren kennen en lief en leed delen ontstaat er een goede band. Rosalie liefhebben blijft voor Abel moeilijk. Een omslagpunt vindt, mede vanwege een zeer treurige gebeurtenis, gelukkig wel plaats. Het resultaat is dat Abel Rosalie onvoorwaardelijk als vrouw omarmt.

Di Giusto legt hiermee een interessant punt bloot. Bestaan er meerdere soorten acceptatie en moeten we aan al die vormen van acceptatie dezelfde waarde hechten? Als we Di Giusto moeten geloven is het antwoord op die laatste vraag negatief. Met deze premisse een film schrijven is veelbelovend. Echter, hoewel het onderwerp interessante vragen opwerpt kan de film deze premisse en deze vragen niet dragen.

Enkel de interacties tussen Abel en Rosalie zijn echt interessant. Die verhaallijn heeft daadwerkelijk emotionele impact. Tereszkiewicz en Magimel hebben geweldige chemie en met name Magimel speelt zijn rol uitstekend. Zijn weg naar het wel willen accepteren van Rosalie, maar daartoe nog niet in staat zijn, heeft de impact die Di Giusto beoogt. Helaas behelst dit thema slechts een klein gedeelte van de film.

De verhaallijn die ingaat op de acceptatie van de bewoners van het dorp voert ongelukkigerwijs de boventoon. Een verhaallijn van acceptatie van iemand die anders is, welke vervolgens omslaat in een boosheid en onbegrip. Een plot dat we tot in den treure in films voorbij hebben zien komen (recent nog in ‘The Peasants’) en is verworden tot een cliché. Een cliché waar Di Giusto totaal geen interessante draai aan geeft. Dat maakt een groot gedeelte van de film ontzettend voorspelbaar.

Di Giusto heeft er voorts blijk van de geven dat onder andere de vraag of Rosalie moest toegeven en zich moest scheren om er “normaal” uit te zien, of dat ze juist moest proberen zichzelf te accepteren zoals ze is, voor haar een drijfveer is geweest. Die vraag is een stuk minder interessant op het moment dat Rosalie voor een groot gedeelte van de film monetair gewin uit haar situatie haalt. Sterker nog, met uitzondering van Abel, wordt ze, dan wel op verkeerde gronden, geaccepteerd zonder er “normaal” uit te zien. Daardoor hoeft deze toch interessante vraag grotendeels niet beantwoord te worden.

Gelukkig is de film wel voorzien van een geweldige soundtrack. De klassieke violen en piano passen exact bij de sfeer van de late Franse negentiende eeuw. De muziek geeft een extra dimensie aan met name de emoties van Rosalie. De angst die zij bijvoorbeeld voelt op het moment dat ze met haar vader naar Abel afreist voor het huwelijk, wordt enorm kracht bijgezet door de compositie van Hania Rani.

‘Rosalie’ stelt belangrijke vragen over identiteit en acceptatie, maar vervalt helaas in voorspelbare clichés. Stéphanie Di Giusto’s tweede speelfilm kent sterke momenten, vooral dankzij de chemie tussen Nadia Tereszkiewicz en Benoît Magimel. Hoewel het verhaal soms tekortschiet, biedt de film een prachtige soundtrack die de emoties van de personages krachtig ondersteunt. Een goede boodschap maakt helaas nog geen goede film.

Jelco Leijs

Waardering: 3

Bioscooprelease: 11 juli 2024
DVD-release: 25 september 2024