Run! Bitch Run! (2009)

Regie: Joseph Guzman | 90 minuten | thriller | Acteurs: Christina DeRosa, Cheryl Lyone, Peter Tahoe, Johnny Winscher, Ivet Corvea, Mike Tursi, Chenoa Mason, Cream Cabahug, Caejar Cox, Jessica Elder, Daeg Faerch, Mickey Faerch, Paul Grace, Patricia Grant, Ryan Henslee

Het genre van de rape-revenge movies leek na de jaren zeventig volkomen uitgestorven. Dit is ook de periode die we kennen van de grindhouse met zijn vele exploitatiefilms. Het rape-revenge genre kan dan ook onder de grindhouse worden geschaard. Vooral Quentin Tarantino probeerde in het eerste decennium van de twintigste eeuw met de verrassende titel ‘Grindhouse’ dit genre een nieuw leven in te blazen, of eigenlijk een ode te brengen aan deze verdwenen cinema. Joseph Guzman probeert met ‘Run! Bitch Run!’ opnieuw de glorietijden te doen herleven en koos daarom voor een verhaal dat zich ook daadwerkelijk in de seventies afspeelde.

De twee katholieke schoolmeisjes Rebecca (Christina DeRosa) en Catherine (Cheryl Lyone) gaan van deur naar deur om bijbels te verkopen. Er lijkt niets aan de hand tot ze in het plaatsje Moseley aankomen. Wanneer ze aanbellen bij een soort van hoerentent begint een afschuwelijk drama. De meisjes worden verkracht en Rebecca wordt dood achtergelaten. Voor Catherine zit er niks anders op dan wraak te nemen op haar belagers.

‘Run! Bitch Run!’ is helaas een mislukt project dat het grindhouse genre alleen maar verder in de vergetelheid drukt. Het vele irrelevante bloot, de softporno en een aantal willekeurige moorden zorgen niet voor het ware gore-gevoel. De verkrachting- en martelscènes die gruwelijk moeten zijn mislukken compleet door het goedkope karakter van de film. Zo zie je op het moment dat er wordt getracht een arm van een lijk af te zagen de zaag wat in het luchtledige bewegen.

Nou staan dit type films toch al niet bekend om hun goede acteerwerk, bij ‘Run! Bitch Run!’ is dit wel heel dramatisch. De dialogen worden opgedreund alsof de acteurs hun tekst precies op dat moment in hun oor gefluisterd krijgen. De gelaatsuitdrukkingen zijn ook nog eens overdreven en zorgen voor hilarische momenten. Verder blijft goede humor achterwege, behalve dan die waarin een jong jongetje het geld van Catherine en Rebecca afhandig maakt dat ze hebben verdiend met het verkopen van hun bijbels. Een nogal stompzinnige maar even geestige scène.

De film doet enigszins denken aan ‘Last House on the Left’ en ‘The Hills Have Eyes’ maar blijft mede door een incoherent verhaal, het ontbreken van ook maar enige emotie maar ook de afwezigheid van de echte ranzigheid, waar menig kijker toch op zal zitten te wachten, een lege huls. Hoewel, er is één enkele scène die ons wel degelijk terugvoert naar de jaren zeventig. Nadat Catherine is verkracht loopt ze naakt door het bos. Deze wandeling, met de typerende grindhouse-muziek, de kleurfilters en een bijna hypnotiserend waggelend loopje van de hoofdrolspeelster is prima. Jammer dat van ‘Run! Bitch Run!’ alleen deze twee minuten het kijken waard zijn.

Meinte van Egmond