Saawariya – Beloved (2007)
Regie: Sanjay Leela Bhansali | 132 minuten | drama, romantiek, musical | Acteurs: Ranbir Kapoor, Sonam Kapoor, Salman Khan, Rani Mukherjee, Zohra Sehgal, Begum Para
Net als Baz Luhrmanns extravagante ‘Moulin Rouge’ heeft ‘Saawariya’ een artificieel romantisch en sprookjesachtig set ontwerp. Het doet zelfs Europees aan, met een soort Arc de Triomphe en Venetiaanse gondels en grachten. Ook heeft regisseur Bhansali zijn film voorzien van een blauwe gloed – die waarschijnlijk deels te maken heeft met de gemoedstoestand van de personages, die allemaal met een variant van liefdesverdriet kampen – en vindt het gros van de scènes plaats in het donker, waardoor er natuurlijk weer een goed excuus is om de van lampjes voorziene bruggetjes en huizen op te laten lichten. Het zorgt ervoor dat het geheel een verhoogd werkelijkheidsgehalte krijgt en overkomt als een tijdloos sprookje. Jammer is het dan, dat het verhaal zelf een dergelijke kwalificatie niet verdiend.
De look en sfeer van de film zijn ongeveer de sterkste punten van de film, die echter op een gegeven moment ook aan kracht verliezen wanneer niet alleen het verhaal maar ook de locaties nogal eentonig blijken te worden. Op een gegeven moment heb je het als kijker wel gezien met steeds dezelfde bruggetjes, de romantische belichting en de mooie positionering van de personages tegen een pittoreske achtergrond of onder een Grieks gewelf.
Het meest problematisch is echter dat de film zelf ook niet bijzonder dynamisch is. Sakina (Sonam Kapoor) wacht iedere avond op hartenbreker Imaan (Salman Khan), die op een dag haar leven kwam binnengewandeld, en de volgende dag weer vertrok met de belofte een jaar later weer terug te komen. In de tussentijd heeft Ranbir Raj (Ranbir Kapoor) haar opgemerkt en is tot over zijn oren verliefd geworden. Hij weet contact te leggen, maar wat zij ziet als vriendschap is voor hem veel meer. Hij heeft het op haar hart gemunt. Maar zij is geobsedeerd door die knappe donkere man die, zo hoopt ze, naar haar zal terugkeren. Wat een drama. Dit gegeven wordt alleen nauwelijks uitgewerkt. Ranbir gaat gewoonweg iedere dag met Sakina om, praat wat met haar, hopend dat ze voor hem kiest, terwijl zij verlangt naar Imaan. En als de kijker nu iets geïnvesteerd had in die “”relatie””, had het nog wel enigszins kunnen werken. Maar Imaan, die de toeschouwer slechts kort middels een flashback ontmoet, komt over als een saaie man, met nauwelijks een persoonlijkheid. Het is moeilijk in te zien wat Sakina in hem ziet, afgezien van zijn uiterlijk. Ranbir lijkt beter bij haar te passen, of heeft in ieder geval meer charmante momenten samen met haar beleefd die als basis zouden kunnen dienen voor meer. Maar ook hier komt de relatie nauwelijks tot bloei door de mood swings van Sakina – het ene moment bloedserieus en bedroefd, en het andere moment huppelend en giechelend – en de wat knullige gedragingen van Ranbir. Hoe dan ook is het einde, gezien de personages waarin de kijker zijn tijd heeft geïnvesteerd, een redelijke anti-climax en tamelijk onbevredigend.
Het interessantste aspect van de film is de aanwezigheid van actrice Rani Mukherjee, die verdienstelijk de hoofdrol speelde in de vorige film van regisseur Bhansali, de tranentrekker ‘Black’. In die film speelde ze een blind en doofstom meisje die een heel nieuw leven ging leiden en hier is ze een (luxe) prostituee, Gulabji, die als een soort mentor Ranbir op het juiste (liefdes)pad probeert te leiden. Plagend, enigszins sarcastisch, en met een sensuele uitstraling komt ze soms even in Ranbirs leven om hem naar de stand van zaken te vragen. Leuk is de scène waarin ze Ranbirs huisbazin van repliek dient wanneer deze continu neerbuigende opmerkingen over haar maakt wanneer ze op bezoek komt bij Ranbir. Haar stelling is dat ze niet zo heel verschillend zijn: de huisbazin was alleen en had slechts een groot huis tot haar beschikking, dat ze tot haar broodwinning maakte door klanten te laten overnachten. Gulabji doet hetzelfde, maar gebruikt haar lichaam in plaats van een huis. Ze doen allebei wat ze kunnen om te overleven, met de middelen die ze tot hun beschikking hebben.
Het is helaas één van de weinige intelligente, geïnspireerde momenten van de film, die er mooi uitziet, maar verder weinig te bieden heeft. Deze eerste Bollywoodfilm die geproduceerd is door een grote Hollywoodstudio is jammer genoeg verre van het beste wat de Indiase filmindustrie te bieden heeft. Volgende keer beter.
Bart Rietvink