Safe Harbour – Danielle Steel’s Safe Harbour (2007)
Regie: Bill Corcoran | 103 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Melissa Gilbert, Rebecca Staab, Idalis DeLeon, Michael Jace, Dakota Brinkman, Lisa Clifton, Michael DeLorenzo, Brad Johnson, Liana Liberato, Kimleigh Smith, Brittny Lane Stewart, Ryan Thomas, Katie Walder
Verfilmingen van Danielle Steel brengen vaak veel emoties teweeg bij de kijker. Van tranen van verdriet tot glimlachen van geluk. Ook al hebben deze produkties over het algemeen een negatief ‘woensdagavondfilm’ imago, er zijn films die er met kop en schouder bovenuit steken en die zeker meer waard zijn dan het negatieve stempel dat mensen er bij voorbaat al op drukken. Zo ook ‘Safe Harbour’, een prachtig verhaal over het verwerken van verlies en het opnieuw vinden van geluk.
Het centrale figuur in deze film is de 11-jarige Pip, gespeeld door Liana Liberato. Pip verblijft met haar moeder in een zomerhuisje aan het strand samen met haar hond Mousse. Ze is eenzaam en haar dagelijkse wandelingen met Mousse op het strand zijn het hoogtepunt in haar leventje. Haar moeder leeft als een soort robot na het vliegtuigongeluk waarbij de broer en de vader van Pip om het leven zijn gekomen. Als Pip op het strand de kunstenaar Matt ontmoet verandert er iets in het leven van het jonge meisje en langzaam lijkt ook Ophelia, de moeder van Pip, de draad van haar leven weer op te pakken. Een man en een kind in één klap verliezen is zo ongeveer het ergste wat iemand kan overkomen. Ophelia kan hier dan ook moeilijk mee omgaan, zeker omdat zij zichzelf de schuld geeft van het ongeluk. Naarmate de vriendschap tussen Matt en Pip hechter wordt, komen ook de geheimen van de familie boven water.
Een vrouw die haar grote verlies probeert te verwerken en een vriendschap tussen een eenzame man en een eenzaam meisje die in elkaar de vader-dochter band vinden die ze beiden zo missen; een prima basisprincipe voor een succesvolle film. Als dit dan ook goed wordt uitgewerkt met goede, doch minder bekende, acteurs en het zo mooi wordt opgebouwd dat je, of je nou wilt of niet, emotioneel betrokken raakt bij het verhaal, is het succes compleet.
Natuurlijk zal er ook op deze Danielle Steel-film genoeg kritiek geuit worden. Het is immers ook een beetje ‘zoet’. Het grote doel van deze film is het opwekken van emoties en daar slaat de regisseur af en toe te veel in door. De muziek mag bijvoorbeeld iets minder zoetsappig. Maar zelfs de meest stoïcijnse filmkijker zal een traan, en op het einde een hele grote glimlach, moeilijk kunnen onderdrukken. En daar zit ‘m nou net het succes van deze film.
Eveliene Sanders