Salsa Tel Aviv (2011)

Regie: Jorge Weller | 100 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Angélica Vale, Angel Bonani, Angélica María   

‘A romantic comedy with music and salsa dancing!’ De tagline van Jorge Wellers debuutfilm, geeft minstens enige aanleiding tot argwaan. Music, salsa dancing, romantiek en humor, dat kan twee kanten op gaan. Weller, een Israëlische regisseur van Argentijnse komaf (hij emigreerde naar Israël op zijn 23e), heeft naar alle waarschijnlijkheid iets met telenovela’s. In Israel heeft hij verschillende (televisie-)producties geproduceerd en een documentaire getiteld ‘Mi telenovela personal’ geregisseerd. ‘Salsa Tel Aviv’ is zijn eerste fictiefilm, en is feitelijk een ode aan de telenovela. Sterker nog, het ís een telenovela. De hoofdpersoon wordt geportretteerd door één van Mexico’s bekende telenovela-actrices Angélica Vale (uit ‘La fea más bella’, de Mexicaanse versie van ‘Yo soy Betty, la fea’ – de originele ‘Ugly Betty’). Het verhaal laat zich bovendien als een traditionele (komische) telenovela lezen: er zijn twee geliefden, een wereld vol verschillen tussen hen in, er is een weg vol obstakels te overwinnen, er zijn klassenverschillen, er wordt de spot gedreven met culturele verschillen en vooroordelen en de emotionele wereld van de hoofdpersonen staat centraal. De perfecte ingrediënten voor een novelaserie op de Mexicaanse televisie, of zelfs de Israëlische. De kracht van de telenovela’s die daar op televisie worden uitgezonden, ligt vooral verscholen in het enorme bereik die de series hebben en de actuele, maatschappelijke thematiek die kan worden aangesneden. In ‘Salsa Tel Aviv’ zijn ondanks de sympathieke ingrediënten beide elementen niet terug te vinden, wat het eindproduct noch voor het grote publiek, noch voor het internationale filmcircuit erg geschikt maakt.

De voorgestelde plotelementen zijn simpel: Mexicaanse vrouw en Israëlische man ontmoeten elkaar, zij is extrovert en passievol, hij ingetogen en serieus. Ze willen, maar mogen niet, mogen dan toch maar willen niet meer en willen en mogen uiteindelijk toch. De opbouw van de film is vanaf de eerste minuut tot in de kleinste details voorspelbaar. De karakters zijn archetypisch, zowel de bijrollen als de hoofdpersonen en geen van de personages komt werkelijk tot leven. De vooroordelen over zowel Latino’s als Israëlisch zijn, zoals dat vooroordelen betaamt, absoluut gebaseerd op herkenbare eigenschappen, maar worden dusdanig flauw en herhaaldelijk ingezet, dat na verloop van tijd de geestigheid eraf is. Ja, Mexicanen zijn warm, passioneel, lichamelijk ingesteld, dansen fantastisch en bedriegen of worden bedrogen (al naar gelang welk geslacht men heeft). En Israëliërs zijn koeltjes, een tikje elitair, de vrouwen zijn geobsedeerd door het huwelijk en Joodse moeders spelen voortdurend in op het schuldgevoel van hun kinderen. Elk mogelijk vooroordeel zit erin, wat wellicht iets subtieler gebracht onderhoudend kan zijn voor latino’s in Israel of Israëliërs in Latijns-Amerika, maar die doelgroep kan zich al jaren beroepen op verschillende kwaliteitsfilms in dit genre (bijvoorbeeld van de joods-Argentijnse regisseur Daniel Burman).

Vooroordelen alleen zijn dan niet genoeg om een volledige film op te baseren, vooral als de romantische verhaallijn bovendien niet interessant genoeg is om te boeien. De twee belangrijkste acteurs zijn absoluut charmant en zouden in andere omstandigheden beter tot hun recht kunnen komen. Dit geldt ook voor de thematiek waarop Weller zijn film heeft gebaseerd: zeer zeker filmmateriaal, maar dan wel in een volwaardiger vorm en completer plot verpakt.

Ruby Sanders