Samurai Avenger: The Blind Wolf (2009)
Regie: Kurando Mitsutake | 92 minuten | actie, horror, thriller, western, avontuur, fantasie | Acteurs: Kurando Mitsutake, Jeffrey James Lippold, Domiziano Arcangeli, Megan Hallin, Kyle O. Ingleman, Loren Lutcher, Mariko Denda, Aki Hiro
Na cultfenomenen als ‘Tokyo Gore Police’ en ‘Vampire Girl vs. Frankenstein Girl’ komt de (ook erg bloederige en groteske) horror van ‘Samurai Avenger: The Blind Wolf’ als een aangename verrassing. Niet vanwege de smaakvolle manier van filmen en ook niet vanwege de diepere betekenis: diepgang slaat in deze film alleen maar op hoe ver een zwaard in het menselijk lichaam wordt ingeboord. De kracht van deze horrorpulp schuilt in iets basaals als een verhaal.
Het verhaal is flinterdun en daarom prima te volgen. Een in cowboyoutfit gestoken blinde man (regisseur Mitsutake zelf) is op zoek naar een psychopaat (moddervet aangezette rol van Arcangeli) die zijn familie omlegde. Onderweg neemt hij een rondzwervende ninja (spierbundel Lippold) mee op sleeptouw. Om de gestoorde moordenaar te vinden, moet het blinde eenmansleger zeven premiejagers ombrengen.
Waar films als ‘Tokyo Gore Police’ onnavolgbaar vaag waren, is het verhaal van ‘Samurai Avenger: The Blind Wolf’ altijd helder. Er is weinig afleiding en de hoofdpersonen worden een beetje uitgediept, zodat ze interessant genoeg blijven om met hen mee te leven. Uiteraard zijn de acteurs niet erg sterk (het gaat hier om pure pulp), maar met een beetje charisma en met een vechtsportachtergrond kom je een heel eind.
Het klinkt nu misschien alsof je naar een traditionele wraakfilm met een pulpsausje gaat kijken, maar niets is minder waar. Deze sushi-Western gooit alle remmen los en gaat zo over de top dat het voorbij de dampkring komt. Zo moet onze held het opnemen tegen een vrouwelijke zwaardvechter die voorzien is van een setje hypnotiserende borsten. De suffe special effects (beeldwaas en een psychedelisch muziekje) zijn meesterlijk. Een ander hoogtepunt is een gevecht met een stokoude samoerai die ondanks een bochel bijzonder lenig is. In feite is de hele film een groot hoogtepunt als je kunt lachen om dik aangezette onzin, lachwekkend slechte stunts, bloedfonteinen en bizarre situaties. Hoe minder je weet en verwacht, des te toffer deze film wordt.
Een andere bijzonder vreemd aspect aan deze film is het gebruik van een voice over die op plechtige wijze verslag doet van enkele Japanse gebruiken. ‘Samurai Avenger: The Blind Wolf’ is opnieuw een curiosum van Japans/Amerikaanse makelij. Maar wel toegankelijker dan andere titels. Het verhaal is goed te volgen, het geweld beter te verteren (lees nepper en gedoseerder) en het Westernsausje levert een apart sfeertje op. Op de hoes van de film worden vergelijkingen gemaakt met het oeuvre van Tarantino. Ditmaal gaat dat wel op. Als je ‘Kill Bill’, een anime en ‘The Wild Bunch’ in een blender zou gooien, moet er zoiets als deze cultkolder uitrollen. Fans van debiele horrorfilms met bloed, bloot en andere puberdromen mogen deze film niet aan zich voorbij laten gaan.
Frank v.d. Ven