Samurai Princess – Samurai Purinsesu: Gedô-hime (2009)
Regie: Kengo Kaji | 83 minuten | actie, horror, avontuur, fantasie, science fiction | Acteurs: Aino Kishi, Dai Mizuno, Mao Shiina, Miki Hirase, Takeshi Ayabe, Asuka Kataoka, Mitsuru Karahashi, Mihiro, Kentarô Shimazu
Ehm… Wat heb je gezien als de credits van ‘Samurai Princess’ voorbij rollen? Het is de vraag van de dag/week/maand (of zelfs het jaar). Wat bezielt die gekke Japanse cineasten om in een zo kort mogelijke tijd zo goor mogelijke beelden op de argeloze kijker af te vuren? Wie heeft het ‘verhaal’ bedacht? Wie verzint die doodserieuze stiltes na weer zo’n nihilistisch bloedbad waarin de ledematen in het rondvliegen? Wie cast de acteurs en actrices die zich als gekwelde anti-helden presenteren in een verhaalloos (iets over een verkracht meisje dat wraak wil nemen en een robot wordt in Middeleeuws Japan) slachtfestijn? Kortom: wie zijn deze genieën?
‘Samurai Princess’ gaat volledig over de top en blijft dat 83 minuten lang doen. Logica, diepgang en een verhaal moet je niet verwachten in dit geflipte ADHD-filmpje. Heb je een passie voor exploderende borsten, dodelijke (en bijtgrage) erecties en wurgende darmen, dan mag je deze productie niet missen. Vergis je niet: ‘Samurai Princess’ is ranzig, goor en compromisloos. Als je denkt dat ‘Saw’ zowat het meest extreme op griezelgebied is, dan zul je zwaar geschokt je dvd-speler uitzetten. Hoewel deze film geen moment serieus te nemen is, komt het geweld snoeihard aan. Er is geen ruimte voor pauze of een relativerende grap. Regisseur Kengo Kaji gebruikt een stomende (maar, naar goed horrorgebruik zinloze) seksscène en grappen over rondslingerende lichaamsdelen om het geweld te onderbreken.
Kaji’s film past in het rijtje ‘Tokyo Gore Police’, ‘The Machine Girl’ en ‘Vampire Girl vs. Frankenstein Girl’. Allemaal hardcore horrorfilms die op populaire Manga’s zijn gebaseerd. Al deze films lenen zich uitstekend voor bloederige animes, maar de makers hebben ervoor gekozen om de lompe verhalen met echte acteurs te verfilmen. De ware griezelfanaat zal genoeg lol beleven aan deze film, maar het nieuwtje begint er toch echt vanaf te gaan. De films zijn in feite volledig inwisselbaar en hoe hard het bloed ook rondspuit, als je een (of twee) films hebt gezien, ken je het puberale trucje van de makers wel. Toch blijft het behoorlijk schokkend om te zien hoeveel martelingen je in een kleine tachtig minuten kunt proppen. Het smoezelige sfeertje en de lowbudget uitvoering geven je het gevoel naar iets erg ranzigs te kijken. En ergens diep van binnen willen we dat allemaal wel eens… Toch?
Frank v.d. Ven