Sangre (2005)

Regie: Amat Escalante | 90 minuten | drama | Acteurs: Cirilo Recio Dávila, Claudia Orozco, Martha Preciado, Laura Saldaña Quintero

Het gaat goed met de Mexicaanse cinema zo aan het begin van de 21e eeuw. Grote producties als ‘Babel’ en ‘El laberinto del fauno’ vallen stevig in de prijzen, en ook uit de arthousehoek komen genoeg interessante films langs. Zo maakte Fernando Eimbcke met het fraaie ‘Temporada de patos’ een debuut in de stijl van Jim Jarmusch, en werd Carlos Reygadas’ ‘Batalla en el cielo’ door velen bestempeld als meesterwerk (al werd die film door even zovelen afgedaan als plompe porno). De film ‘Sangre’ van Amat Escalante ligt een beetje in het verlengde van laatstgenoemd werk. Ook hier zien we seks tussen niet al te aantrekkelijke personen, ook hier draven niet-professionele acteurs op en ook hier draait het verhaal om personages die zijn vastgelopen in hun bestaan.

Merkwaardig genoeg doet ‘Sangre’ ook denken aan een regisseur die je niet zo snel associeert met Mexicaanse stof en hitte: Aki Kaurismäki. Net als in de films van de stijlvaste Fin bewegen de hoofdpersonen zich hier mechanisch als robots, en handelen zij volgens voorschriften en rituelen waarmee alleen zij bekend zijn. De besliste handdruk waarmee Diego afscheid neemt van zijn dochter Karina had zo afkomstig kunnen zijn uit een film van Kaurismäki. Maar ook de gesprekken, waarin de personages hun gedachten formeel en emotieloos uiten, doen denken aan de films van de Finse regisseur.

Zo kom je ook meteen bij het grootste probleem van ‘Sangre’. In tegenstelling tot Kaurismäki werkt Escalante met niet-professionele acteurs. Dat werkt vaak goed bij naturalistische vertellingen, maar in ‘Sangre’ bevinden zowel vertelling als personages zich net buiten de realiteit. Dat vereist meer acteertalent dan de goedwillende amateurs uit ‘Sangre’ kunnen opbrengen. Niet alleen breken zij soms met de trage en stijve manier van bewegen, ook zie je ze vaak heel bewust acteren.

Ander probleempje is het gebrek aan duiding. De vraag is steeds wat Escalante met deze film nou eigenlijk wil zeggen. Gaat het over het onvermogen van de moderne mens tot betekenisvolle communicatie? Over de eenzaamheid van de stedeling? Of wil de maker domweg laten zien dat je je familie niet te snel bij het oud vuil moet zetten? Die vaagheid zou zo erg niet zijn zolang je het idee hebt dat Escalante zelf weet wat hij hiermee wil, maar dat idee heb je eigenlijk nooit.

Wat ‘Sangre’ dan wel heeft zijn heerlijk kitscherige interieurs, mooie visuals, strakke kaders en een intrigerend verhaal, ook al gebeurt er dan nauwelijks iets. Het trage tempo en de ellenlange scènes brengen de kijker in een contemplatieve stemming en geven hem alle tijd om na te denken over hetgeen hij ziet. En wat hij ziet is bepaald geen meesterwerk, maar wel een belofte voor de toekomst.

Henny Wouters

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 10 mei 2007