Sasquatch Sunset (2024)

Recensie Sasquatch Sunset CinemagazineRegie: David Zellner, Nathan Zellner | 88 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Jesse Eisenberg, Riley Keough, Christophe Zajac-Denek, Nathan Zellner

‘Sasquatch Sunset’ kende een Nederlandse première tijdens het Leiden International Film Festival 2024. Om precies te zijn, in de “Bonkers! Competition”, een competitie voor onconventionele films die “zoeken naar nieuwe manieren om heilige huisjes op eerbiedwaardige wijze kapot te trappen”. ‘Sasquatch Sunset’ is de meest absurdistische film in deze competitie. De film volgt vier sasquatches (Bigfootachtige wezens) gedurende een jaar in hun zoektocht naar andere sasquatches en hun drang om te overleven.

Regisseurs David en Nathan Zellner hebben een natuurdocumentaire en een komedie ineen willen maken. Sasquatches zijn te vergelijken met mensapen, in de zin dat het dieren zijn met menselijke uiterlijke kenmerken. Wij kunnen ons als mensen in die beesten zien. Wanneer de meeste dieren iets geks doen, zoals honden die aan elkaars achterste ruiken, dan vinden we dan niet per se grappig. Immers, zo is de natuur. Bij mensapen (en dus sasquatches) ligt dat iets anders, juist omdat we ons met die wezens kunnen vereenzelvigen. Het is juist die identificatie waar de humor uit ‘Sasquatch Sunset’ op gestoeld is.

Deze humor is de verdelende factor voor ‘Sasquatch Sunset’. Of je bent er onverdeeld fan van, of je vindt het verschrikkelijk. Deze recensie zal vooral dat tweede belichten. Het is namelijk alsof de gebroeders Zellner in hun anale fixatie-fase zijn blijven hangen. De momenten die humoristisch zouden moeten zijn, bestaan of uit grappen over geslachtsdelen, seks en uitwerpselen of uit sasquatches die interacties hebben met andere dieren.

De humor in de film is vaak langdradig en van abominabele kwaliteit. In de eerste dertig minuten krijg je al zo’n vijf penisgrappen voorgeschoteld, naast meerdere seksuele verwijzingen en een poepgrap. Hoewel niet elke grap verfijnd hoeft te zijn, maar een keer wordt er een grens bereikt. Helaas wordt het later in de film niet veel beter.

Gelukkig is de film zelfs voor de mensen die deze humor afgrijselijk vinden, toch nog het bekijken waard. Het andere element van de film komt namelijk wel goed uit de verf: de natuurdocumentaire. De Noord-Californische bossen bieden een prachtige afleiding van de verder zo infantiele film. De Zellners gebruiken het licht van de zon uitstekend. De groene, met zon overgoten, bossen en de in de ochtendgloren wadende heuvels en bergen leiden tot kippenvel. Helaas worden deze beelden ruw verstoord door imbeciele humor ad infinitum.

De kostuums en make-up zijn een schaars lichtpuntje in het sasquatch-gedeelte van de film. De make-up is zo gedaan dat je niet per se het gevoel hebt dat je naar een mens zit te kijken, terwijl de acteurs nog wel de mogelijkheid hebben om non-verbaal te communiceren met hun ogen en de rest van hun gezicht.

Al met al is ‘Sasquatch Sunset’ absoluut geen aanrader. Toch zal er zelfs voor deze absurdistische film best een publiek zijn die het op prijs zal stellen. De gebroeders Zellner hebben duidelijk passie voor het project, maar het resoneert niet. En toch, ondanks dat, is het prijzenswaardig dat deze film is gemaakt. De Zellners hebben risico durven nemen en dat verdient een dikke pluim.

Jelco Leijs

Waardering: 2

Speciale vertoning: Leiden International Film Festival 2024