Schrik (2007)
Regie: Martijn Hullegie | 10 minuten | horror, korte film | Acteurs: Romijn Conen, Betje Koolhaas, Christiaan Montanus
Sleur, je zult er maar last van hebben. Dertigers Barbara en Olivier zijn vastbesloten dit monster niet toe te laten in hun relatie en dat lukt ze al dertien jaar lang. Het stel maakt er een sport van elkaar op macabere wijze aan het schrikken te maken: de polaroidfoto’s die de een van de ander maakt zijn de stille bewijzen van de vele geslaagde pogingen die er inmiddels zijn gedaan.
De korte film ‘Schrik’ van Martijn Hullegie begint als Barbara van haar werk thuiskomt, een schort voordoet en voorbereidingen treft voor het koken. Ze luistert een boodschap op het antwoordapparaat af dat Olivier heeft ingesproken en een glimlach speelt om haar mond. Olivier, die de gewoontes van zijn vrouw goed kent – toch een beetje sleur dus – , zegt dat ze het schortje maar af moet doen en zich mooi moet gaan maken, want ze gaan een hapje eten in de stad. In de slaapkamer wacht Barbara – en de kijker – een onaangename verrassing. Barbara, voortreffelijk neergezet door Betje Koolhaas, heeft eerder door dan de kijker wat er gaande is, maar ze heeft dan ook het voordeel dat zij al langer in deze relatie zit.
Toch weet de kijker al snel wat hij kan verwachten: de volgende schrikmomenten zijn dan al minder eng, hoewel dankzij de overtuigende props het lugubere effect van een bepaalde scène versterkt wordt. Olivier (Romijn Conen) wil bewijzen dat zijn trucjes die van zijn geliefde overtreffen en in zijn drang Barbara de stuipen op het lijf te jagen, gaat hij een stap te ver, of is het toch de huiveringwekkende realiteit waar het stel in terecht is gekomen? Knap werk dat de makers de kijker langere tijd in het ongewisse weten te laten. ‘Schrik’ is een spannend en vermakelijk filmpje dat op het Fantastic Film Festival van Neuchatel in 2008 de publieksprijs won en genomineerd werd voor de Gouden Melies, de beste korte Europese Fantastische Film. Met een gezonde dosis zwarte humor bewijst ‘Schrik’ dat alles waar ‘te’ voor staat, nooit goed is.
Monica Meijer