Sea of Love (1989)

Regie: Harold Becker | 113 minuten | drama, misdaad, thriller | Acteurs: Al Pacino, Ellen Barkin, John Goodman, Michael Rooker, Wiliam Hickey, Richard Jenkins, Paul Calderon, Gene Canfield, Larry Joshua, John Spencer, Christine Estabrook, Barbara Baxley, Patricia Barry, Mark Phelan, Michael O’Neill

Sexy moorden en moordende seks, daar draait het om in deze ‘Basic-Instinct’ avant-la-lettre, die uitstekend in elkaar zit. Zelden was een whodunnit zo geil en spannend tegelijk. Tot het eind aan toe blijft het onduidelijk of Frank Keller achter zijn pik aanloopt of achter de moordenares van drie mannen, of allebei…

Alles in ‘Sea of Love’ heeft twee gezichten. Keller is een gescheiden politie-inspecteur die eigenlijk allang opgebrand is, maar ondanks enkele akkefietjes nog steeds door zijn collega’s wordt getolereerd. Zijn karakter wordt uitstekend uitgewerkt. Hij heeft een Morse-achtige golden touch in het oplossen van misdaden – waarin alleen hij en zijn buddy Sherman nog geloven – en is bereid daar alles voor te geven. Thuis wacht echter de eenzaamheid en de zorg voor een bejaarde vader. Doelloos sloft hij na werktijd door de straten van Manhattan, op zoek naar de fles drank die hem door de nacht helpt en doelloos sloft hij ook door de straten als hij Helen toevallig tegenkomt, de schoenenverkoopster die hij op de door de NYPD in scène gezette blind date ontmoette. Het was toch al niet zo’n goed idee om de behoeftige politiekat op het spek te binden, maar nu is het helemaal raak. Barkin speelt een krachtige vrouw, die niet zomaar in elk verhaaltje van elke mooie man trapt – vandaar de mysterieuze contactadvertentie – en die met haar zoon bij haar moeder woont en haar minnaars dus moet opzoeken. Ze heeft echter ook met alledrie de vermoorde mannen geslapen en heeft een geladen pistool op zak.

Frank broeit intussen weer van het leven, maar weet ook dat hij de oplossing van een meervoudige moord op de hielen zit. Je voelt de hele tweede helft van de film aan dat je daar als kijker ook heel dichtbij bent, maar de ontknoping is niettemin verrassend.
Het zou niet zo goed werken als Al Pacino niet zo overtuigend een door drank paranoïde geworden loser kon spelen en de vonken er tussen hem en Barkin niet van af zouden spatten, want het is echt adembenemend. Collega Sherman (Goodman) staat meteen aan de zijlijn en je wordt als kijker helemaal meegezogen in de dampende strijd tussen hormonen en verstand, vertrouwen en wantrouwen, aantrekken en afstoten, waaraan ook Barkin haar steentje meer dan bijdraagt. Het slot is als je het allemaal op een rijtje zet verklaarbaar, maar zeker niet voorspelbaar. Eén van de beste thrillers ooit.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 17 november 1989