Seabiscuit (2003)

Regie: Gary Ross | 141 minuten | drama | Acteurs: Jeff Bridges, Tobey Maguire, Chris Cooper, Gary Stevens, Elizabeth Banks, William H. Macy, David McCullough, Paul Vincent O’Connor, Michael Ensign, James Keane, Valerie Mahaffay, David Doty, Carl M. Craig, Michael O’Neill, Annie Corley, Michael Angarano, Cameron Bowen, Noah Luke, Mariah Bess

Zeven Oscarnominaties waren er voor ‘Seabiscuit’, maar helaas, de makers grepen er volledig naast. Niet geheel verwonderlijk, want de film heeft toch een sterk ‘been there, done that’ gevoel. Het is een echt ouderwets epos met alle ingrediënten van klassiek Hollywood: opoffering, tegenslagen en vooral hoe deze boven te komen. Een heel vaak verfilmd thema, waar ook grote winnaar ‘The Lord of the Rings: Return of the King’ van overloopt. Maar het verschil is dat Peter Jacksons creatie in veel opzichten vernieuwend is en ‘Seabiscuit’ is dat niet.

Uitgangspunt van de film vormt het deels waargebeurde verhaal van de oude knol Seabiscuit, dat het schopte tot succesvol racepaard, een symbool voor wat doorzettingsvermogen kan opleveren. Het past volledig in het straatje van The American Dream.

In het begin van de film is niet geheel duidelijk waar de drie verschillende verhaallijnen naartoe gaan. Het springt een beetje van de hak op de tak. Er worden drie mannen gevolgd, die elk hun eigen tegenslagen kennen in de donkere jaren van de Depressie. Allereerst is de latere eigenaar van Seabiscuit, Charles Howard (Jeff Bridges). Hij speelt het stereotype ‘van krantenjongen tot miljonair’, al begon hij dan als fietsenmaker. Hij krijgt later een persoonlijk drama te verwerken als zijn zoontje om het leven komt. Dan krijgen we het verhaal van Red Pollard (Tobey Maguire). Hij is door zijn ouders in de steek gelaten omdat ze geen geld meer voor hem hebben. Door overmatig drankgebruik is hij behoorlijk opvliegend van karakter. Dat bezorgt hem meer dan eens ruzie. Het trio wordt aangevuld met de zonderlinge paardentrainer Smith (Chris Cooper).

De drie maken kennis dankzij het paard Seabiscuit. Red Pollard is eigenlijk te groot voor een jockey, want hoe kleiner de jockey, hoe sneller het paard. Howard is op zijn beurt een surrogaatvader, en Pollard vervult de rol van verloren zoon. Gezamenlijk en elk op hun eigen manier komen ze over hun persoonlijke depressies heen. Ze maken Seabiscuit tot een legendarische prijswinnaar die Amerika in de jaren dertig aan zijn hart drukte. Het komt erg stereotype over, echter was Seabiscuit het symbool voor hoop in de donkere Depressiejaren.

Maar omdat de film zo vooral Amerikaanse sentimenten aanspreekt, zal voor de gemiddelde Europeaan eerder de spectaculair in beeld gebrachte paardenraces in de smaak vallen. En niet te vergeten de komische bijrol van William H. Macy als de geschifte radioreporter Tick Tock McLaughlin. Het geeft de zware film wat lucht en dat is behoorlijk aangenaam voor een film die meer dan twee uur duurt.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 3

Bioscooprelease: 4 maart 2004