Secret in Their Eyes (2015)

Regie: Billy Ray | 111 minuten | misdaad, drama, thriller | Acteurs: Chiwetel Ejiofor, Nicole Kidman, Julia Roberts, Dean Norris, Alfred Molina, Joe Cole, Michael Kelly, Zoe Graham, Patrick Davis, Eileen Fogarty, Lyndon Smith, Kim Yarbrough, Mark Famiglietti, Amir Malaklou, Niko Nicotera

De tweede en vooralsnog laatste keer dat een Argentijnse film er met de Oscar voor beste niet-Engelstalige film vandoor ging, was in 2010 (de eerste was voor ‘La historia oficial’ uit 1985). ‘El secreto de sus ojos’ (2009) van Juan Jose Campanella – een stijlvolle mix van misdaad en romance, met een flintertje politiek – werd unaniem geprezen door internationale (vak)jury’s, want de Academy Award was niet de enige grote prijs die deze verfilming van een roman van Eduardo Sacheri in de wacht sleepte. De rijke mystieke sfeer, het warme kleurgebruik, de stemmige muziek en het overtuigende spel en de onmiskenbare chemie tussen hoofdrolspelers Ricardo Darin en Soledad Villamil; alles klopte aan deze film. En zoals dat gaat met succesvolle buitenlandse films die een universeel publiek aanspreken, kreeg ook ‘El secreto de sus ojos’ een Amerikaanse remake. Voor ‘Secret in Their Eyes’ (2015) werd een indrukwekkende cast aangetrokken, met Chiwetel Ejiofor, Nicole Kidman en Julia Roberts. Of al die star power nou per se garant staat voor een topfilm, is nog maar de vraag. Want deze remake kan echt niet tippen aan het origineel.

Waar het Argentijnse verhaal zich afspeelt tussen 1974 en 1999 (waarin de periode van het Videla-regime is opgenomen), is in ‘Secret in Their Eyes’ gekozen voor de tijdspanne 2002-2015. Een politiek roerige tijd voor de VS, in de nasleep van 9/11. In 2002 vormt FBI-agent Ray Kasten (Chiwetel Ejiofor) samen met zijn collega Jess Cobb (Julia Roberts) en de onlangs aangetreden assistent-officier van justitie Claire Sloan (Nicole Kidman) een speciale anti-terreureenheid. Zo kort na de aanslagen in New York wordt in Los Angeles namelijk gevreesd dat zij het volgende doelwit van terroristen zullen zijn. Het team houdt nauw een oogje in het zeil bij een moskee in de stad, en bij een routinecontrole wordt een lichaam ontdekt in een afvaldepot naast de moskee. Als blijkt dat het slachtoffer Caroline Cobb (Zoe Graham) is, de dochter van Jess, wordt de zaak ineens heel persoonlijk. Caroline is op brute wijze verkracht en vermoord en van de dader ontbreekt elk spoor. Terwijl Jess aan haar verlies onderdoor dreigt te gaan, probeert Kasten bewijs te verzamelen dat moet leiden naar een mogelijke dader. Zijn oog valt op Marzin (Joe Cole), en de aanwijzingen die hij vindt wijzen in diens richting. Dan blijkt echter dat Marzin in de moskee als informant werkt voor Kastens collega Siefert (Michael Kelly), en hun baas Martin Morales (Alfred Molina) hecht zo veel waarde aan diens informatie dat hij het (spaarzame) bewijsmateriaal dat Kasten gevonden heeft onder het tapijt veegt. Marzin verdwijnt van de radar, maar Kasten zit hem nog steeds als de dader. Dertien jaar later, na iedere dag obsessief op zoek te zijn geweest naar de ongrijpbare moordenaar, heeft hij eindelijk een nieuw spoort ontdekt, waarvan hij zeker is dat het de zaak kan oplossen. Niemand is echter voorbereid op hetgeen dat zal gaan gebeuren.

Menig regisseur zou zijn handen dicht wrijven als hij met Ejiofor, Kidman en Roberts mocht werken en ook nog eens een sterk script in handen had. Een script dat nagenoeg gelijk is aan het origineel – al wordt de rol van Roberts in de Argentijnse versie door een man gespeeld en zijn er flashbacks van het slachtoffer – en zijn waarde dus al eens bewezen heeft. Scènes die in Campanella’s film hoogtepunten waren, onder meer een indrukwekkende achtervolging in een bomvol stadium die in één take werd opgenomen, zijn rechtstreeks gekopieerd door cinematograaf van dienst Daniel Moder (de echtgenoot van Roberts). Dat geldt ook voor de scène in de lift en de verhoorscène. Uit deze aanpak komt een zekere gemakzuchtigheid van regisseur Billy Ray naar voren. Enerzijds toont hij zijn ambitie door een zo gelauwerde film opnieuw te willen draaien, anderzijds draait hij al die ambitie eigenhandig de nek weer om door op geen enkele wijze zijn eigen stempel op de film te willen drukken. Het verhaal verplaatsen naar een ander land en een ander jaartal is dan echt niet genoeg. Is ‘Secret in Their Eyes’ dan een slechte film? Nee, dat niet. Het basismateriaal is goed genoeg om te blijven boeien. Maar een gebrek aan eigenheid maakt ‘Secret of Their Eyes’ wel een compleet overbodige film. De drie acteurs in de centrale rollen trekken de aandacht, en spelen ieder an sich zeker niet slecht (Roberts speelt zelfs uitstekend). Maar met elkaar hebben ze jammer genoeg geen spatje chemie. En dat terwijl de chemie tussen Darin en Villamil in ‘El secreto de sus ojos’ juist een van de krachtigste elementen was. De personages van Ejiofor en Kidman schijnen heftig naar elkaar te verlangen, maar behalve dat ze af en toe iets zeggen over hun verlangen naar elkaar, krijgt de kijker daar helaas niets van mee. De mystieke sfeer van het origineel weet men eveneens niet succesvol na te bootsen, wat bijdraagt aan het feit dat dit een versimpelde, ‘plattere’ versie is van de Argentijnse film. Het springen in de tijd is hier ook nog eens minder duidelijk, waardoor het onoverzichtelijk wordt wat er wanneer gebeurt.

Waarom hebben Amerikanen toch altijd die onbedwingbare drang  om succesvolle niet-Engelstalige films te kopiëren…? Vrijwel altijd is het origineel beter. Dat is met ‘Secret in Their Eyes’ zeker het geval. Want hoeveel talent er ook gemoeid is met deze film, de som der delen is teleurstellend. De producenten hadden hun geld liever in hun zak kunnen houden, in plaats van te steken in deze volkomen onnodige remake.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

DVD- en blu-ray-release: 13 juli 2016