Sepp – De wolvenvriend – Schellen-Ursli (2015)
Regie: Xavier Koller | 104 minuten | familie | Acteurs: Jonas Hartmann, Peter Jecklin, Julia Jeker, Herbert Leiser, Sarah Sophia Meyer, Laurin Michael, Leonardo Nigro, Martin Rapold, Rene Schnoz, Marcus Signer, Tonia Maria Zindel, Andrea Zogg
‘Hoog in de bergen, ver van hier, woont een jongetje net zoals jij’. Zo begint de klassieke Zwitserse roman ‘Schellen-Ursli’, geschreven in 1945 door Selina Chönz en met illustraties van kunstenaar Alois Carigiet. Oorspronkelijk verscheen het boek in het Reto-Romaans, het Alpendialect dat nu nog door zo’n 35.000 mensen gesproken wordt in het kanton Graubünden, maar het werd in meerdere talen vertaald. Hoewel het verhaal anno 2016 wat oubollig aandoet, en Nederlandse en Belgische kinderen zich wellicht niet allemaal zullen herkennen in hoofdpersoon Ursli, besloten scenarioschrijver Stefan Jäger en regisseur Xavier Koller het zeventig jaar oude verhaal opnieuw te verfilmen. Omdat het boek van Chönz niet al te lijvig is, werd het verhaal flink aangevuld en werd de bellenoptocht die in ‘Schellen-Ursli’ de hoofdmoot vormt, verplaatst naar het laatste half uur van de film. Ursli – in de Nederlandse vertaling omgedoopt tot het moderner klinkende Sepp – blijkt een bijzondere band te hebben met dieren; voor de Nederlandse distributeur reden om de film hier uit te brengen onder de titel ‘Sepp – De wolvenvriend’ (2015). De pogingen om het verhaal te verjongen ten spijt, maar deze Zwitserse verfilming ademt toch echt onvervalste nostalgie uit.
Sepp (een ontwapenende Jonas Hartmann) is een jongen van een jaar of tien, die met zijn ouders (Marcus Signer en Tonia Maria Zindel) een eenvoudig bestaan leidt. ’s Zomers wonen ze in een klein huisje in de bergen, waar ze kaas maken. Zodra het najaar aanbreekt, trekken ze met hun dieren naar het dorp in het dal, waar ze hun kaas verkopen aan Armon (Leonardo Nigro), de plaatselijke kruidenier die tevens de burgemeester is van het dorp en daarmee een rijkdom heeft waar de anderen alleen maar van durven dromen. Tijdens hun trip naar het dal komt de kar met daarop al hun verkoopwaar echter vast te zitten, om niet veel later neer te storten in een ravijn. Sepp en zijn familie hebben bijna niets meer en gaan een zware winter tegemoet. Ze hebben er geen idee van dat Armon en zijn verwende en onuitstaanbare zoontje Roman (Laurin Michael) tijdens hun jaarlijkse dagje forellen vissen de kazen hebben gevonden. Hoewel er een duidelijk brandmerk op zit en ze dus weten van wie de kazen zijn, besluiten ze te doen of hun neus bloedt. Zelfs als ze zien dat Sepp en zijn ouder het behoorlijk zwaar hebben, houden ze hun geheim voor zich en verdienen ze gewoon geld aan de gestolen waar. Intussen ontstaat er rivaliteit tussen Sepp en Roman, omdat ze allebei een oogje hebben op Seraina (Julia Jeker). Als Roman ziet dat zij dol is op Sepps geit ‘Kleintje’, eist hij dat zijn vader hem die geit geeft. Seraina is liever met Sepp, maar ontdekt dat Roman een geheimpje heeft dat met de kazen te maken heeft en besluit haar charmes in de strijd te gooien om de onderste steen boven te krijgen.
‘Sepp – De Wolvenvriend’ werd opgenomen in Graubünden en de adembenemende Zwitserse natuur is een geweldige troef voor filmmaker Xavier Koller. De pittoreske huisjes komen uit een wereld van weleer, het dorpje lijkt van de hand van Anton Pieck. Zowel in de zomer als in de winter oogt de omgeving idyllisch, met ongerepte natuurpracht, die nostalgische en romantische gevoelens oproepen. De personages leven een bescheiden bestaan – Sepp krijgt voor kerst een sinaasappel en een sjaal en is er dolblij mee; daar hoef je bij de jeugd van tegenwoordig niet mee aan te komen… – en danken hun bestaan aan de natuur, de dieren en planten. De scènes met de wolf die in de bergen woont en met wie Sepp langzaam maar zeker contact krijgt, lijken haast afkomstig te zijn uit een natuurdocumentaire, zo levensecht oogt het allemaal. Die visuele intensiteit legt een warme, wollige deken over de film, waardoor je de mindere kanten geneigd bent door de vingers te zien. Hoewel de nasynchronisatie aardig gedaan is, blijft het wonderlijk dat de ‘slechteriken’ in het verhaal – Armon en Roman – een Vlaams accent hebben. De dialogen hadden ook wel wat minder gekunsteld gemogen; wie zegt er tegenwoordig nog ‘Ik sta paf!’? Het verhaaltje is voorspelbaar en braafjes, maar dat willen we de makers nog vergeven. Hoofdrolspeler Jonas Hartmann is een plaatje, met zijn prachtige bruine krullenbos en kastanjekleurige ogen, en belangrijker nog: hij acteert naturel. Dat geldt voor vrijwel de gehele cast (op de karikaturale ‘bad guys’ na). Daarom is het zo jammer dat die dialogen zo houterig zijn!
Of de jeugd van tegenwoordig op een nostalgisch relaas uit de ongerepte Zwitserse natuur zit te wachten, is natuurlijk de vraag. ‘Sepp – De wolvenvriend’ is dan misschien niet zo flitsend en modern als veel andere jeugdfilms die gemaakt zijn in de eenentwintigste eeuw, en er schort best wel wat aan. Maar laat je gerust inpakken door de puurheid, warmte en eenvoud die hier tentoongespreid wordt. Het zou zomaar kunnen dat je plots terug verlangt naar een simpeler leven.
Patricia Smagge
Waardering: 3
Bioscooprelease: 14 december 2016
DVD-release: 14 maart 2017