September Says (2024)

Regie: Ariane Labed | 100 minuten | drama | Acteurs: Mia Tharia, Pascale Kann, Rakhee Thakrar, Amelia Valentina Pankhania, Sienna Rose Velikova, Niamh Moriarty, Levi O’Sullivan, Charlie Reid, Maeron Libomi, Emmanuel Okoye, Donna Anita Quinn, Valerie O’Connor, Rose Garnett, Daisy Johnson, Danielle Ryan, Frank Melia, Rachel Benaissa, Barry John Kinsella, Suzy Bemba, Molly Nilsson, Colm Lambe, Shane Connellan, Cal O’Driscoll, Rebecca Whelan, Sophia Lennona, Saoirse Flynn

‘September Says’ is een modern, gotisch drama dat met een gebrekkige spanningsopbouw naar een zenuwslopend eind toewerkt. In deze film wordt de kijker namelijk in de intieme, noodzakelijke zusterband van de hoofdpersonages gezogen. Eigenlijk is al snel treffend in beeld gebracht door regisseur en schrijver Ariane Labed dat hun relatie problematisch is, maar vervolgens wordt er met nét te weinig spanning naar de climax toegewerkt. De creatieve keuze om de soundtrack van ‘September Says’ zo minimaal mogelijk te houden, versterkt onbedoeld het gebrek aan spanningsopbouw. Er is nagenoeg geen herkenbare muziek die de film begeleidt. De enige herkenbare muziek in de film zit voornamelijk in de wereld van de personages zelf. Als kijker word je er dus niet even uitgehaald. Daardoor zijn enerzijds de gekwelde hoofdpersonages niet los te laten, maar anderzijds is het ook moeilijk om tempowisselingen voldoende te identificeren of te waarderen.

In ’September Says’ zijn buitenbeentjes September (Pascale Kann) en July (Mia Tharia) onafscheidelijk. Sterker nog, de zusjes begrijpen elkaar meestal zonder een woord met elkaar gesproken te hebben. September is echter wel een jaar ouder en daarom is haar wil het vaakst wet. Samen zonderen ze zich het liefst af en laten ze hun verbeelding de vrije loop of dagen ze elkaar uit met linke spelletjes. Wanneer hun gedrag voor problemen zorgt op school, zoekt hun moeder Sheela (Rakhee Thakrar) met September en July de rust van het Ierse platteland op. Maar nu de invloeden van de buitenwereld haast volledig afgeknepen zijn, staat de zusjes niets meer in de weg om helemaal op te gaan in hun eigen wereld.

De tweede scène toont treffend waar ‘September Says’ over gaat en dat het slechts een kwestie van tijd is voor dat er íets mis zal gaan. Deze scène speelt zich af op school en laat de karakters van de zusjes, hun dynamiek en waar ze (waarschijnlijk) op dagelijkse basis mee moeten dealen zien. Zo loopt July neuriënd en in zichzelf gekeerd door de gang. Vervolgens ziet de kijker hoe andere kinderen gemeen in haar richting kijken en July willen laten struikelen. September steekt hier een stokje voor door bijna letterlijk van zich af te bijten. En het is September die haar zusje op het lijf drukt dat ze op haar stappen moet letten, want het gevaar is overal. Waarna ze July een kus op de wang drukt. Dit tempo zet de kijker enigszins op het verkeerde been voor de rest van de film. Want hoewel het gedrag van zusjes blijft escaleren, wordt er weinig nieuws geïntroduceerd en gaat er pas op het einde “iets mis”.

Het nagenoeg geheel ontbreken van een soundtrack speelt eerder het gebrek aan tempo in de hand dan dat het extra spanning creëert. De kijker het voorrecht op muziek ontnemen wordt vaker gedaan om een spannend of beklemmend gevoel op te roepen. Een bekend voorbeeld hierin is ‘No Country for Old Men’ (2007). Maar in tegenstelling tot bij deze film mist bij ‘September Says’ de urgentie om dit succesvol uit te voeren. In Labeds film lijkt het geen kwestie van leven of dood, in ieder geval niet zoals in de neo-Western van de Coen broers. Labed veroordeelt haar kijkers daarmee tot een beklemmende kijk op een langzaam ontwikkelend probleem met weinig momenten van rust.

De sterke opening van ‘September Says’ is een misleidend startschot, maar zelfs zonder spanning kruipt het einde onder je huid.

Jannick Engel

Waardering: 3

Speciale vertoning: IFFR 2025
Bioscooprelease: 27 maart 2025