Severn: The Voice of Our Children – Severn, la voix de nos enfants (2010)
Regie: Jean-Paul Jaud | 116 minuten | biografie, documentaire | Met: Edouard Chaulet, Severn Cullis-Suzuki, Nicolas Hulot, Takao Suruno, Gilles-Eric Séralini
Bewonderenswaardig, dat is misschien wel het beste woord om deze documentaire ‘Severn: The Voice of Our Children’ in één woord te omschrijven. Het slaat zowel op de hoofdpersonen, maar zeker ook op de prachtig geschoten beelden van mooie plekken over de hele aarde. De aarde, daar draait het om in deze ‘groene’ documentaire.
Hoofdpersoon Severn Cullis-Suzuki stelt haar leven al van jongs af aan in het teken van het spanningsveld tussen consumptiecultuur enerzijds en het behoud van de aarde anderzijds. In 1992 spreekt zij als twaalfjarige op de wereldtop in Rio. In een aangrijpend relaas belichaamde zij daar de stem van toekomstige generaties. Oftewel ‘The Voice of Our Children’. Die ene toespraak van Severn in 1992 heeft vele andere mensen over de hele wereld geïnspireerd om binnen hun macht eveneens aandacht te vragen voor het behoud van de aarde.
Met Severn als leidraad, is het deze documentaire die een aantal van die ‘ambassadeurs van de planeet’ volgt in hun gepassioneerde strijd om ook één van die stemmen van de toekomst te zijn. En dat zijn ze.
Zo zien we Takao Furono, een rijstboer in het verre Azië. Hij verbouwt zijn rijst op een wijze zoals dat 3000 jaar geleden werd gedaan, met respect voor de aarde. Maar door de toepassing van de ‘goede’ technologieën van nu is hij een evenwaardige partij tussen alle andere rijstaanbieders.
Ook zien we Eduard Chaulet, de Fransman die biologisch eten introduceerde op plaatselijke scholen. Geïnspireerd door de filosofie van Hippocrates is zijn motto ‘Laat eten ons medicijn zijn’. Hij leert kinderen daarmee de natuurlijke schatten van de aarde te ervaren.
Aan de hand van vele inspirerende mensen, vertelt deze documentaire over ‘evenwicht’; de mens als bewoner van de aarde, in plaats van als heerser. Stoer, maar respectvol. En dat maakt de sfeer van deze docu verre van geitenwollen sokken en defensief, maar eerder als hoopvol en kansrijk; een stem van een moderne generatie. Prachtige beelden laten dat evenwicht zien. Bijna altijd vanuit de geciviliseerde omgeving van de mens, filmden de makers natuurschoon over de hele wereld. Soms vanuit een auto, later weer vanuit een stad. Al in de beginminuten zien we mooie beelden van enkele kraaien die een heerlijk vismaal nuttigen. Net buiten beeld wachten hongerige adelaars op hun beurt. ‘Aangeboren respect’ volgens de makers. Beelden die zij gebruikten om juist het tegengestelde gedrag van de mens te laten doen inzien.
Kansrijk, dat is het gevoel dat ontstaat bij het zien van ‘Severn, The Voice of Our Children’. En dus vertelt deze docu vanuit een positief perspectief. Maar tegelijk tikt de tijd ook door en wordt inzichtelijk gemaakt welke sporen van de mens ondertussen zijn achtergelaten. Het opwarmen van de aarde bijvoorbeeld. ‘Mijn kinderen geloven niet als ik vertel dat ik vroeger in de winter over het zwembad kon lopen’ vertelt rijstboer Takao Furono. Een van de vele opmerkingen in deze documentaire die de kijker met de neus op de feiten drukt. Laat je inspireren, geniet van de beelden en trek je eigen conclusies.
Tjeerd Kooistra