Shadow Man (2006)

Regie: Michael Keusch | 95 minuten | actie, oorlog | Acteurs: Steven Seagal, Eva Pope, Imelda Staunton, Vincent Riotta, Michael Elwyn, Skye Bennett, Garrick Hagon, Alex Ferns, Michael Fitzpatrick, Elias Ferkin,Levani Uchaneishvili, Zoltan Butuc, Emanuel Parvu, Vince Leigh, Werner Dahn

Jack Foster komt met zijn dochtertje Amanda (Skye Bennett) aan op het vliegveld van Boekarest. Voor hij het goed en wel in de gaten heeft, wordt zijn huurauto opgeblazen en zijn dochtertje in een taxi ontvoerd. Wat volgt is een moeizame zoektocht naar zijn dochtertje waarbij hij het doelwit is van vele dodelijke aanslagen, gepleegd door mensen die blijkbaar iets van hem willen hebben. Jack heeft geen idee wat dat zou moeten zijn, maar hij weet wel dat hij ten koste van alles zijn dochtertje terug wil en beantwoordt op meedogenloze wijze geweld met geweld

Steven Seagal films bevatten net als James Bond een paar vaste elementen, maar de kwaliteit van het eindproduct is net iets anders. Seagal is de ondoorgrondelijke actieheld met onafscheidelijke paardenstaart die zich van allerlei oosterse vechttechnieken en aanverwante filosofieën bedient. Hij doet ‘het’ minimaal een keer per film met een beeldschoon meisje van willekeurig ras. Er zijn veel gevechtsscènes, hij bokst op tegen (dubbel of driedubbel) verraad en meestal speelt hij een (gewezen) geheim agent of doorgewinterde commando. Ook zijn alsmaar toenemende omvang is een bezienswaardigheid. Hier weegt hij minimaal honderd kilo, beweegt als een jichtige mammoet en zijn trieste fysieke toestand is dan ook de reden waarom in de vecht- en actiescènes nog meer dan anders gebruik wordt gemaakt van slowmotion om zijn lompe traagheid enigszins te maskeren.

Ook deze film bevat de gebruikelijke ingrediënten en is best onderhoudend. De onzinnigheden tieren natuurlijk welig, maar dat hoort er bij en zorgt voor een hoge amusementswaarde. Aan het begin van de film zie je Steven Seagal als leermeester de vechtkunst ‘dim mak’ bedrijven. Als een van zijn leerlingen hem vraagt of Seagal hem deze techniek wil bijbrengen, slaat hij hem hup met een welgemikte klap tegen de wand met juist die techniek. Morsdood. Hoe hij dit weet te rijmen met zijn gepreek tot zachtmoedigheid et cetera, is niet helemaal duidelijk, maar hé, dit is wel Steven Seagal, dus kan het niet anders dan dat hij een geldige reden heeft voor zijn vaak extreem gewelddadige gedrag. Ook tijdens de vele bloederige gevechten wordt niet op een dode meer of minder gekeken, want hij heeft altijd het gelijk aan zijn kant en dan mag je alles doen, zelfs als dat veel erger is dan wat alle tegenstanders bij elkaar aan misdaden hebben gepleegd.

Een typische Steven Seagal film met een opgeklopt verhaaltje, weinig subtiliteit en veel vaag geouwehoer over innerlijke goedheid en liefde voor elkaar, terwijl de held himself geen enkele kans laat lopen om zijn tegenstanders op zo bloedig en gewelddadig mogelijke manier om zeep te helpen of minimaal zo goed als dood op het strijdperk achter te laten. Lekkere, reactionaire onzin die zich uitstekend leent voor een melig avondje.

Diana Tjin-A Cheong