Shadow of the Vampire (2000)

Regie: Elias Merhige | 92 minuten | drama, komedie, horror | Acteurs: John Malkovich, William Dafoe, Udo Kier, Cary Elwes, Catherine McCormack, Ronan Vibert, Eddie Izzard, Aden Gillett, Nicholas Elliott, Sophie Langevin, Myriam Muller, Marja-Leena Junker, Derek Kueter, Norman Golightly

Als je verwacht dat ‘Shadow of the Vampire’ een bloedstollende horrorfilm is die je geregeld de stuipen op het lijf zal jagen, dan heb je het mis. Deze productie is een aparte en eigenaardige film die zich moeilijk in een hoekje laat stoppen. Met name de liefhebbers van de fantastische film en arthouse-freaks zullen deze film waarschijnlijk wel kunnen waarderen.

Het verhaal van ‘Shadow of the Vampire’ is even bizar als origineel. Regisseur Murnau (Malkovich) wil van zijn nieuwste project een spannende griezelfilm maken. Dat verloopt niet zo goed als hij had gehoopt. Het blijkt dat zijn hoofdrolspeler, de geheimzinnige Schreck (Dafoe), een echte vampier is die langzaamaan de hele cast wil verorberen.

Tja, wat moet je met zo’n synopsis? ‘Shadow of the Vampire’ is op zijn zachtst gezegd nogal opmerkelijk. De film is geen horror, maar om dit product als een pure komedie te bestempelen gaat dan ook weer te ver.
De rolprent laat zich het best omschrijven als een donkere komedie met thrillerelementen. Het bijzondere aan de film is dat regisseur Elias Merhige zich heeft laten inspireren door een waargebeurd verhaal. Al moet je dat dan wel heel ruim interpreteren.

‘Shadow of the Vampire’ is een ode aan de klassieke stomme film ‘Nosferatu’. Eén van de eerste vampierfilms uit de geschiedenis van de cinema. De zwart/wit film werd al in 1922 ingeblikt door, juist ja, F.W. Murnau. En de rol van de vampier werd ook gespeeld door ene Max Schreck. Uiteraard was deze Duitse acteur geen echte bloedzuiger, maar dat hij echt bestaan heeft staat buiten kijf. De cineast Merhige heeft zijn product dan ook gebaseerd op zijn favoriete griezelfilm, maar heeft er dus een grappige draai aan gegeven.

Merhige’s aanpak is erg geslaagd. Terwijl je naar zijn film zit te kijken, raak je als cinefiel langzaamaan steeds meer geïnteresseerd in de oorspronkelijke ‘Nosferatu’ uit 1922. Dat is voor een groot deel te danken aan de weergaloze manier waarop Willem Dafoe de kale vampier vertolkt.

De Amerikaan zet een akelig, maar tegelijkertijd ook erg aandoenlijk personage neer. De in zichzelf gekeerde Schreck mag dan wel een raar mannetje zijn, maar het is duidelijk dat er meer schuilt achter zijn, op het eerste gezicht zo, simpele voorkomen.

Ook Malkovich zet een mooie rol neer als de ambitieuze, maar onuitstaanbare Murnau. De rol is een beetje over de top, omdat dit personage nogal karikaturaal blijft. Voor karakteruitdiepingen en dramatische diepgang is ‘Shadow of the Vampire’ gewoon veel te licht en te karig uitgediept. Maar met acteerkannonen als Malkovioch en Dafoe aan boord blijft de film toch aantrekkelijk om naar te kijken. Op een gegeven moment ga je je toch hechten aan de bonte stoet vreemde personages die voorbij komen. Hoe eendimensionaal ze ook zijn. Wat ‘Shadow of the Vampire’ ook erg genietbaar maakt is het bizarre sfeertje. De film is afwisselend campy, spannend, humoristisch en mysterieus.

De mengelmoes van genres zorgt dankzij de onvoorspelbaarheid, voor een intrigerende ambiance die je niet meer loslaat. Mits je je open kunt stellen voor een groteske film als deze. Maar waarschijnlijk hebben arthouse- en cultfreaks daar niet zo’n moeite mee.

Frank v.d. Ven

Waardering: 4