Sharpe’s Waterloo (1997)

Regie: Tom Clegg | 100 minuten | actie, oorlog, geschiedenis | Acteurs: Sean Bean, Daragh OMalley, Abigail Cruttenden, Alexis Denisof, Cécile Paoli, Hugh Fraser, Paul Bettany, Oliver Tobias, Neil Dickson, Nicholas Irons, Martin Cochrane, Jason Salkey, John Tams, Martin Glyn Murray, Owen Brenman

In ‘Sharpe’s Waterloo’, de laatste aflevering van de serie Sharpe uit 1997, vecht Richard Sharpe (Bean) mee tegen de Fransen in de legendarische strijd in Quatre Bras en Waterloo. Hij wordt hier toegewezen aan het leger van de prins Willem van Oranje (Bettany), die de bijnaam ‘Silly Billy’ draagt. Voor de prins is de strijd niet meer dan het spannende avontuur waar hij waarschijnlijk in boeken over heeft gelezen en hij maakt zich vooral druk over het dragen van het juiste Nederlandse uniform. Zijn enthousiasme is kinderlijk en zijn orders zijn ook niet meer doordacht dan die van een kind. Sharpe komt dan ook al snel met hem in conflict, aangezien zijn opdrachten ertoe leiden dat er teveel soldaten sneuvelen. Sharpe’s koppigheid haalt bovendien het bloed onder de nagels van de prins vandaan, omdat hij steeds een excuus verzint om het juiste uniform niet te hoeven dragen.

Voor degene die houdt van het kijken naar veldslagen is ‘Sharpe’s Waterloo’ uitermate geschikt, want helaas is de film niet meer dan dat. Hoewel Sharpe naast de oorlog wederom geconfronteerd wordt met Rossendale (Denisof) – de minnaar van zijn vrouw – en nog een keer probeert het geld terug te eisen dat zijn vrouw Jane heeft opgenomen en opgemaakt, zit er verder weinig verhaal in deze aflevering.

De film handelt vooral over de koppigheid van Sharpe, die zijn mannen niet wil laten sneuvelen door een incompetente leider en daardoor steeds andere orders probeert te geven dan de prins van Oranje. De kijker wordt dan ook continue getrakteerd op gevechtscènes, maar deze zijn helaas niet indrukwekkend; de gevechten zijn klungelig en komen bijna amateuristisch over. Ook de acteerprestaties zijn niet overtuigend.

Gelukkig zorgt ‘Silly Billy’ nog voor een komisch element als arrogante en onwetende leider die zijn angstige leger er maar niet toe kan bewegen om het gevecht in te duiken. Regelmatig laat hij zijn paard enthousiast richting de Franse soldaten galopperen, terwijl zijn mannen bibberend naast elkaar achterblijven.

Maar helaas is dit niet genoeg om de film te redden. Deze blijft slechts steken in oppervlakkige discussies over het toepassen van de juiste strategie en komt niet verder dan een opsomming van scènes over vechtende legers.

Karin van der Laan