She Hate Me (2004)
Regie: Spike Lee | 138 minuten | drama, komedie | Acteurs: Monica Bellucci, Jim Brown, Ellen Barkin, Brian Dennehy, Woody Harrelson, John Turturro, Anthony Mackie, Kerry Washington, Ossie Davis, Jamel Debbouze, Ling Bai, Lonette McKee, Paula Jai Parker, Q-Tip, Dania Ramirez
John Henry Armstrong is het hoofdpersonage van ‘She Hate Me’, de nieuwste film van regisseur Spike Lee. Nou ja, personage. John Henry Armstrong is veeleer Lee’s beeld van de ideale man. Mooi, zwart en gespierd. Viriel genoeg om een half dozijn lesbiennes in één avond te bevruchten en intelligent genoeg om er later enige ethische bezwaren tegenin te kunnen brengen. Helaas kunnen we John niet op verdere blijken van intelligentie betrappen maar omdat al zijn vrienden en familieleden zeggen dat hij echt heel slim is, zullen we het maar geloven. Voor de film maakt het trouwens niet uit. Die is sowieso niet te redden.
‘She Hate Me’ gaat zowel over het fenomeen klokkenluiden als over slaapkamer- en bevruchtingsethiek. Dat had allicht twee fraaie films kunnen opleveren. Het merkwaardige verschijnsel van door de maatschappij uitgekotste klokkenluiders verdient zeker een diepgaande behandeling. Het typisch Amerikaanse fenomeen van het kopen van beroemd of genetisch hoogstaand sperma (van sporters, wetenschappers, kunstenaars), had daarnaast een mooie satire kunnen opleveren.
‘She Hate Me’ is echter geen mooie satire en al helemaal geen diepgaande studie. Het scenario springt van de hak op de tak zodat je, ook door het sterk wisselende kleurgebruik, het idee krijgt dat je naar minstens twee verschillende films zit te kijken. Een kille, grijze scène in het bedrijf wordt gevolgd door een potje dampende seks in warme kleuren, dat weer wordt gevolgd door een onwaarschijnlijk flauwe computeranimatie van zwemmende spermatozoïden. Een clichématige rechtbankscène, een zelfmoord, een parodiërende maffiabaas, een hoop onnodige flashbacks en wat lesbosex; in ‘She Hate Me’ is zoveel materiaal verwerkt dat er geen diepgang meer in te krijgen is.
Daarnaast vraag je je af hoelang Lee heeft nagedacht over de personages. Zo wordt een zestal lesbiennes door John’s ex annex pooier voorgesteld als hoogst intelligente carrièrevrouwen. Vreemd genoeg zien ze er enigszins dellerig uit, geen zinnig woord komt over hun lippen en als John op commando zijn broek laat zakken begint het zestal collectief te soppen. Dat deze lesbiennes volop genieten van deze ideale man spreekt vanzelf. En is volstrekt ongeloofwaardig.
Met deze satire die zichzelf volkomen voorbij rent, heeft regisseur Spike Lee veel te hoog gegrepen. Het simplisme waarmee Lee de op zich interessante onderwerpen afwerkt is pijnlijk en stuitend. Leuk wordt het nooit, dramatisch of spannend evenmin. Gelukkig heeft de film dan nog wel twee levenslessen in petto. Denk drie keer na voordat je de klok gaat luiden want het kan een hoop ellende brengen. Maar als je dan toch de klok luidt, zorg dan dat je nooit, nooit de lesbische dochter van je plaatselijke maffiabaas bezwangert. En neem haar trouwens ook maar niet mee naar deze film.
Henny Wouters
Waardering: 1.5
Bioscooprelease: 28 juli 2005