Shiva Baby (2020)

Recensie Shiva Baby CinemagazineRegie: Emma Seligman | 77 minuten | komedie | Acteurs: Rachel Sennott, Molly Gordon, Polly Draper, Danny Deferrari, Fred Melamed, Dianna Agron, Jackie Hoffman, Sondra James, Deborah Offner, Vivien Landau, Glynis Bell, Cilda Shaur, Ariel Eliaz, Richard Brundage, Al Choy, Gloria Schnure, Steven Wishman

‘Shiva Baby’ opent met de ‘screw’ in screwball-komedie en laat de kijker daarna niet meer uit de houdgreep. Hoewel de grappen elkaar in hoog tempo opvolgen, is de film niet alleen een klucht van gebakken lucht, maar zit er tevens een stevige laag drama in gebakken: relaties en familie zijn een slangenkuil.

De tamelijk niet op haar mondje gevallen Danielle staat centraal in ‘Shiva Baby’. Deze studente bevindt zich, weer eens, in een persoonlijke crisis en moet dan per slot van rekening naar een begrafenis van een familielid. Doe dan maar alsof er niks aan de hand is. Elk familielid of vage relatie vraagt immers hoe het met je gaat, je wel goed eet en of er een beetje schot zit, en toekomst, in al de studies die je op je ouders’ kosten doet. Als dit nog niet genoeg is, komen zowel haar ex-vriendin Maya als haar huidige suikeroompje Max naar dezelfde begrafenis.

‘Shiva Baby’ speelt zich bijna geheel af op één locatie, het huis van de overledene, en brengt daarmee sterk de claustrofobie over van dergelijke familiebijeenkomsten. Ook al wil ze vluchten uit de verstikkende sfeer, kan Danielle soms bijna letterlijk geen kant op. Er staat altijd wel weer een tante om de hoek die haar het hemd van het lijf dreigt te vragen of wacht er een mogelijke confrontatie met haar ex of suikeroompje in een van de vele vertrekken van het huis. Zo blijft Danielle als een gewond hertje rond strompelen. Waarom ze blijft hangen? Uit respect voor de overledene, haar overbezorgde moeder, en misschien ook wel gewoon voor het gratis eten. Daarnaast intensiveert de nerveus aandoende soundtrack de claustrofobische familiesfeer in ‘Shiva Baby’. De soundtrack doet denken aan de schriele en atonale tonen in ‘Mother!’ (Darren Aronofsky, 2017), een film die de antithese van een komedie is. Gedurfde keuze die wonderwel werkt.

Daarnaast acteert bijna iedereen haar/zijn ballen uit de broek. Ouwe rotten in het vak, waaronder Polly Draper en Fred Melamed (respectievelijk moeder en vader van Danielle), nemen met gemak de jeugdigen mee in hun energie. Dan hebben we natuurlijk Rachel Sennott, die Danielle speelt. Ze is een orkaan in ‘Shiva Baby’. Sennott is niet alleen actrice maar ook een stand-up comedian. Dit merk je aan haar komische timing en bijna ondraaglijke zelfspot. Hoewel de acteurs schitteren, is dit niet alleen hun werk, maar zeker ook dat van regisseur Emma Seligman. Seligman maakt het meeste van haar filmdebuut. ‘Shiva Baby’ is gebaseerd op een eigen korte film, die weer een condensatie is van persoonlijke ervaringen. De authenticiteit spat er dan ook van af.

Niettemin kent de film zijn beperkingen. Het blijft soms uiterst kleinschalig en lijkt af en toe iets te veel op een huisfeestje van Woody Allen en Lena Dunham. Toch moeten we vooral blij zijn met deze kleine vuurbal komedie en benieuwd zijn naar wat regisseur Seligman hierna gaat doen. Hoe verbindt ze deze komische energie met nieuwe ideeën? Overigens kan Seligman hiervoor voortborduren op haar debuutfilm. ‘Shiva Baby’ pakt namelijk op subtiele wijze het burgerlijk moraal aan en laat liefde bloeien in al haar facetten.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

VOD-release: 11 juni 2021 (MUBI)