Shivers (1975)

Regie: David Cronenberg | 87 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Paul Hampton, Lyn Lowry, Barbara Steele, Joe Silver, Allan Kolman, Susan Petrie, Ronald Mlodzik, Barry Baldaro, Camil Ducharme, Hanka Posnanska, Wally Martin, Vlasta Vrana, Silvie Debois, Charles Perley, Al Rochman

“Welcome to Starliner Towers, your new, safe home on Starliner Island, a world away from the bustle of the city. ‘Shivers’ opent met plaatjes van een luxueus appartementencomplex waar ieder modern jaren zeventig stel van droomt. Gelegen op een eiland bij Montreal met alle voorzieningen in de buurt. Vlakbij de stad, alleen zonder bijbehorende problemen als een tekort aan parkeerplaatsen of criminaliteit: Enjoy the security and safety that only Starliner can offer you.

Maar iedereen die wel eens een horrorfilm heeft gezien, weet dat veiligheid een illusie is. Het grootste gevaar is meestal dichtbij huis, of in dit geval: in huis.

De opening van ‘Shivers’ is behoorlijk schokkend. Na een verkooppraatje te hebben aangehoord over Starliner Towers, volgen we een jong stel dat overweegt een appartement te kopen tijdens een rondleiding door het gebouw. Door deze alledaagse gebeurtenis heen wordt weggesneden naar een complete bizarre activiteit elders in het gebouw: een oudere man vecht met een jong meisje in schooluniform. Hij overmeestert haar en wurgt haar vervolgens. Dan legt hij haar op een tafel, ontkleedt haar, snijdt haar open en giet zoutzuur in haar buik.

Tot slot snijdt hij zijn eigen keel door (het gaat hier overigens niet om een zinloze moord, zo blijkt later in de film). Het is niet alleen de inhoud van een scène als deze die ‘Shivers’ zo schokkend maakt, het is ook de wijze waarop hier vorm aan gegeven is. De film reduceert de kijker tot voyeur. Het is alsof je telkens stiekem een appartement binnenstapt en dingen ziet die je niet hoort te zien: een man die met twee jonge, naakte meisjes aan een hondenriem rondloopt, een dochtertje dat het vlees van haar moeder eet, een incestueuze vader die zijn dochter aanbiedt en een door sex geobsedeerde bejaarde vrouw die het op jonge mannen voorziet.

Dat wat normaliter niet gezien mag worden en daar waar in het dagelijks leven niet over gesproken mag worden, komt ruimschoots aan bod in Cronenberg zijn film(s). In ‘Shivers’ wordt weinig gesuggereerd en veel getoond. Dat betekent echter niet dat het hier om een slechte film met goedkope special effects gaat.

‘Shivers’ is een kunstzinnige film zich kenmerkt door een typsiche Cronenberg stijl; de term body horror is hier speciaal voor uitgevonden. De film ademt een steriele, surreële sfeer; deels ligt dat aan het low budget-karakter van de film (de cast bestaat bijvoorbeeld grotendeels uit non-professionele acteurs) en deels aan de afstandelijke manier van filmen (lange takes). En al hebben de special effects in ‘Shivers’ weinig gekost, dat is er niet aan af te zien.

De scènes waarin Nick op bed ligt en de bewegende parasieten in zijn buik duidelijk waarneembaar zijn, hebben als voorbeeld gediend voor menig ander horrorfilm. Een klassieker.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 4