Showgirls (1995)

Regie: Paul Verhoeven | 128 minuten | drama | Acteurs: Elizabeth Berkley, Kyle MacLachlan, Gina Gershon, Gina Ravera, Glenn Plummer, Robert Davi, Lin Tucci, Alan Rachins, Greg Travis, Al Ruscio, Patrick Bristow, William Shockley, Michelle Johnston, Dewey Weber, Rena Riffel

“Eindelijke sterke vrouwen in mannenfilms,” kraaide het feministengilde triomfantelijk na het zien van ‘Basic Instinct’ (1992). Maker Paul Verhoeven lachte in zijn vuistje, want daar werd zijn succesvolle thriller alleen maar hipper van. De totstandkoming van ‘Showgirls’ – de opvolger van ‘Basic Instinct’ – werd nauwgezet gevolgd, zeker toen duidelijk werd dat het bloot je om de oren zou vliegen. Paul Verhoeven zou zichzelf in de uitverkoop doen met soft porno tegen een gigantisch budget.

De kritieken waren na het verschijnen unaniem slecht en de film flopte. Toegegeven, het verhaal van Joe Eszterhas alleen houdt je geen twee uur aan de stoel gekluisterd, maar om nu meteen met de wolven in het bos mee te huilen is ook weer wat overdreven.

Verhoeven laat zijn sterke vrouwenfantasieën dit keer los op een trashy maar trots weesmeisje dat alles in het werk stelt om te slagen in het Vegaanse showcircuit, maar toch haar zelfrespect behoudt. Nomi Malone weet wat er te koop is en laat niet met zich sollen. Ze loopt liever door de woestijn dan voor een lift van bil te gaan, ze is liever werkloos dan prostituee en schoffeert haar baas om een vriendin te beschermen. Uiteindelijk staat ze weer met de duim omhoog langs de stoffige highway: Been there, done that.

Al wordt niet helemaal duidelijk wat succes in Las Vegas nu zo aantrekkelijk maakt, de langbenige Elizabeth Berkley speelt heel gedreven en balanceert bewonderenswaardig op het slappe koord tussen lust en ambitie, tussen geil- en ranzigheid.

Het is haar film en ze heeft geen moeite met de lead. Als deze rol voor Berkley inderdaad een intermezzo blijkt te zijn geweest tussen tiener-tv en B-films haar reguliere territorium dan moet Verhoeven op de set opnieuw wonderen hebben verricht. Zack Carey (McLachlan) is net als Nick Curran in ‘Basic Instinct’ slachtoffer van zijn eigen onderbuik, maar deze rol is wel wat mager voor een grote naam als McLachlan. Gina Gershon is overtuigend als biseksuele ster-op-de-weg-terug en de onbekende Gina Ravera is Nomis hartsvriendin Molly.

De film lijkt wat uit balans qua cast en budget, maar heeft niettemin de sfeer die erbij past. De voortdurende opwinding zorgt voor vaart en het ietwat lichte verhaaltje meisje stijgt naar de top en vindt het vervolgens zelf allemaal niks voldeed misschien niet aan de na ‘Basic Instinct’ hooggespannen verwachtingen, maar vervelend is het niet echt.

Paul Verhoeven glimlachte ondertussen triomfantelijk en stal bij de uitreiking van de Golden Raspberry Awards de prijzen voor de slechtste films van het voorafgaande jaar in maart 1996 de show door de beeldjes zelf af te komen halen, een Hollywoodse doodzonde. Hij vestigde bovendien een record: dertien nominaties en uiteindelijk zeven Razzies, waaronder die van slechtste film, slechtste regisseur, slechtste scenario (Eszterhas), slechtste actrice (Berkley) en slechtste nieuwkomer (opnieuw Berkley). Over zelfvertrouwen gesproken.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 11 januari 1996