Shrink (2009)
Regie: Jonas Pate | 104 minuten | drama, komedie | Acteurs: Kevin Spacey, Robin Williams, Mark Webber, Keke Palmer, Saffron Burrows, Jack Huston, Pell James, Laura Ramsey, Dallas Roberts, Robert Loggia, Gore Vidal, Jesse Plemons, Rakevet Abergel, Derek Alvarado, Ike Barinholtz, Damian Cecere, Kendall Clement, Griffin Dunne, Robert Farrior, Joel Gretsch, Sierra Aylina McClain, Mei Melançon, Troy Metcalf, Joe Nieves, Mina Olivera, Brian Palermo, Philip Pavel
Kent u ‘Magnolia’ (1999), of ‘Short Cuts’ (1993), of juist recenter: ‘Crash’ (2004)? Virtuoze vertellingen die met elkaar gemeen hebben dat ogenschijnlijk willekeurige personages door elkaar geïntroduceerd worden en hun verhalen steeds meer verweven raken, om aan het einde in een zinderende finale tot gezamenlijke ontknoping te komen. Alle drie de titels weten, steeds op hun eigen manier, de toeschouwer tot in zijn ziel aan te spreken en te ontroeren, hoewel er, uiteraard, mensen waren die er minder mee hadden, maar dat waren er niet veel.
Jonas Pate, de regisseur van ‘Shrink’, maakte een film met een vergelijkbare constructie. Maar hij is niet behept met het uitzonderlijke talent van respectievelijk Paul Thomas Anderson, Robert Altman, of dat van Paul Haggis, die naast de regie ook het script van hun (bovengenoemde) films voor hun rekening namen, wat Pate niet deed. Misschien is het daardoor dat zijn speelfilmdebuut (hij schreef, produceerde en regisseerde al behoorlijk veel voor televisie) die personal touch mist, die de films van bovengenoemde regisseurs zo bijzonder maakten. Terwijl zijn film vakmatig dik voor elkaar is, dat staat buiten kijf. Anders dan bij zijn illustere voorgangers, worden we door zijn film echter wel geraakt, maar vooral door de dingen die sowieso pijn doen (verlies, rouw en huilende mensen, vooral als het volwassen mannen zijn).
Pate heeft Kevin Spacey weten te strikken en dat is prettig, een verdienste op zich. Kevin doet zijn best en is goed op dreef, met een heerlijk uitgewoonde kop. Mooie plaatjes levert dat op. Maar hij heeft eigenlijk net iets te weinig te doen, omdat de vele andere personages ook aan bod moeten komen. Zo blijft zijn karakter vooral een blowende psychiater die rouwpijn heeft en daar toch wat te terloops vanaf is, lijkt het. Niet dat er helemaal niets verandert, integendeel, er gebeurt genoeg, maar met veel personages door elkaar, waardoor de focus versnippert en daarmee ook de betrokkenheid en de emoties. Bovendien worden er verhaallijnen geïntroduceerd die op zichzelf al stof genoeg hadden opgeleverd voor een hele film, terwijl we eigenlijk alle aandacht nodig hebben voor het best heftige hoofdthema: rouwverwerking.
Het is alsof de regisseur net niet tot het gaatje is gegaan. De zijlijnen lijken zo een afleidingsmanoeuvre van de hoofdlijn. Het is zijn eerste speelfilm en die is niet slecht, zeker niet. Hij komt een heel eind, maar het had scherper gekund. Waarschijnlijk heeft hij net iets te hard gewerkt om het verhaal sluitend te krijgen; dit script is to good to be true. Het is niet slecht, maar eigenlijk te rond, sommige wendingen voelen niet helemaal natuurlijk. Aan de acteerprestaties heeft het niet gelegen en waarschijnlijk zelfs niet aan de regie, het lag vooral aan het script. Maar ja, die valt uiteindelijk ook onder de verantwoordelijkheid van de regisseur!
Arjen Dijkstra
Waardering: 3
Bioscooprelease: 3 september 2009