Shrooms (2006)

Regie: Paddy Breathnach | 80 minuten | horror | Acteurs: Lindsey Haun, Jack Huston, Max Kasch, Maya Hazen, Alice Greczyn, Robert Hoffman, Don Wycherley, Sean McGinley, Toby Sedgwick, André Pollack, Jack Gleeson, Mike Carbery, Anna Tikhonova, Goranna McDonald, Jake Allen, Berry Murphy, Joe Murphy, Joe Phelan, Peter McMahon, Thomas Creighton

´… according to the ancient Irish druids… it was like a border to another dimension…. they gave the ability to communicate with the dead… uncontrollable ferocity… shapeshifting… foresight…´. Dit zijn de effecten die de paddenstoelen in de Ierse bossen teweeg kunnen brengen en tevens datgene waarvoor het zeskoppig Amerikaans reisgezelschap in deze film naar Ierland afreist. En een beetje kijker zal al snel aanvoelen dat het nodige onheil niet kan uitblijven. Inderdaad: in de afgelegen Ierse bossen loopt het zestal twee haveloze rednecks tegen het lijf, er worden aan het kampvuur allerlei weinig positieve verhalen verteld, de vrouwelijke hoofdpersoon Tara eet paddenstoelen en krijgt allerlei hallucinaties, en er blijkt s´nachts iemand langs de tenten van het gezelschap te sluipen. Het zijn veelbelovende en onrustbarende zaken die boekdelen spreken aangaande de verdere ontwikkelingen in dit verhaal.

Tegelijkertijd valt echter ook de clichématigheid van het een en ander op. Soortgelijke uitgangspunten zijn in tal van andere horrorfilms gehanteerd. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar het vervolg van deze ‘Shrooms’ springt er niet uit ten opzichte van andere slasherfilms in het horrorgenre. Wanneer de eerste slachtoffers gaan vallen weet regisseur Breathnach in de confrontaties en in de aanloop daartoe een zekere spanningsopbouw wel te realiseren, maar door de vormgeving van het een en ander wordt de effectiviteit te vaak ondermijnd. Snelle camerashots, snel wisselende cameraposities, schokkerig camerawerk, wilde bewegingen, vage en schimmige gestaltes … Breathnach wil blijkbaar het een en ander flitsend laten overkomen en dat lukt hem met zijn aanpak dan ook wel, maar een van de voornaamste gevolgen is ook dat de gebeurtenissen te vaak onduidelijk in beeld worden gebracht.

Bijkomend aspect is dat de hoofdpersonen aan het trippen zijn. Onduidelijk blijft daardoor, zowel voor de personages in het verhaal als voor de kijker, welke bedreigingen echt zijn en welke niet. Om dit nog eens te benadrukken worden er de nodige hallucinerende en vervormde beelden tegenaan gegooid, maar het wordt er, in combinatie met de toch al te vaak te snelle en onduidelijke beelden, er allemaal niet veel helderder op. Zoals gezegd weet Breathnach ook hier een zekere spanning wel daadwerkelijk op te roepen en min of meer vast te houden, maar de als surrealistisch bedoelde beelden zorgen er met het te vaak onduidelijk in beeld brengen van de gebeurtenissen ervoor dat het een en ander te wazig of te zwevend overkomt om echt aan te spreken of effectief te zijn.

Temeer daar Breathnach niet schijnt te weten welke kant hij precies op wil. De twee haveloze en half kwijlende rednecks komen met even vage uitspraken als niet uit de verf komende bedoelingen meerdere malen voorbij, er loopt een verwilderd en als een monnik uitgedoste figuur met een bijl in de rondte en er wordt een overbodige en niet helemaal duidelijke link gelegd naar de ruïnes van een jongensschool waar in vroeger tijden door sadistische monniken martelingen werden uitgevoerd en moorden werden gepleegd. Breathnach betrekt de nodige sfeerverhogende ingrediënten in zijn verhaal maar weet ze niet goed tot hun recht te laten komen. Het resultaat is dat zijn film eerder warriger overkomt dan dat ze een bijdrage leveren. Verder is er dan het gebruikelijke geren en gedwaal door de bossen in combinatie met het door de studenten aanverwant angstig en paniekerig gedrag, maar door de te weinig overtuigende aanpak van Breathach maakt zijn film ook op dit punt niet echt indruk.

Wel is de omgeving goed gekozen en uitermate sfeervol. Een groot uitgestrekt en afgelegen gebied, her en der dicht bebost, moerassig en mistig. Een keurige omgeving om zich een verhaal als dit te laten afspelen. Jammer alleen dat door de in deze film aanwezige tekortkomingen de functionaliteit ervan slechts deels naar voren komt. Ook blijft de hoeveelheid gore in opvallende mate achter. Er is voor gekozen om, wanneer de diverse confrontaties zich afspelen, de camera vrij snel af te laten zwenken en de gebeurtenissen aan de verbeelding van de kijker over te laten. Op zich horrorfilms genoeg waarin dit effectief genoeg is, maar in de slasherfilm die deze ´Shrooms´ pretendeert te zijn waren wat dit betreft wat aanvullende taferelen welkom geweest.

Weinig opvallende karakters verder. Nogal clichématig ook, als in tal van vergelijkbare horrorfilms waarin een groep jongeren een voor een wordt uitgedund. Voorspelbaar genoeg geven ze zich ook over aan onderlinge ruzies en geharrewar en begaan ze de nodige onlogische handelingen waarmee ze het optredende onheil mede over zichzelf afroepen. Geen karakters waar bijzonder meegeleefd zal worden of die er bijzonder uitspringen. Hetzelfde geldt voor het acteerwerk van de diverse betrokkenen. Het meest overtuigend is het werk van Lindsey Haun als hoofdrolspeelster Tara. De optredens van de overige castleden zijn degelijk genoeg, maar niet bijster opvallend. In zijn totaliteit is ‘Shrooms’ een film die nergens echt eng wordt. Een film waarin een duistere sfeer weliswaar steeds aanwezig is en waarin in combinatie met enge geluiden wel een aantal geslaagde schrikmomenten en benauwde momenten zijn ingebouwd, maar waar teveel onvolkomenheden in zijn aan te wijzen om het voor de horrorfan tot een hoogvlieger te bestempelen. Een film waar meer in had gezeten.

Frans Buitendijk