Shutter (2004)
Regie: Banjong Pisanthanakun, Parkpoom Wongpoom | 93 minuten | horror | Acteurs: Ananda Everingham, Natthaweeranuch Thongmee, Achita Sikamana, Unnop Chanpaibool, Chachchaya Chalemphol, Samruay Jaratjaroonpong, Abhijata Meuk Jusakul, Binn Kitchacho, Jitrada Korsangvichal, Panitan Mavichak, Sivagorn Muttamara, Saifon Nanthawanchal, Kachormsak Naruepatr, Panu Puntoomsinchal, Duangporn Sontikhan, Titikarn Tongprasearth, Achita Wuthinounsurasit
Deze Thaise horrorfilm is de eerste productie van de regisseurs Pisanthanakun en Wongpoom, maar dat is niet bepaald nadelig gebleken voor het resultaat van hun samenwerking. ‘Shutter’ is een film geworden die doet uitzien naar meer films van de hand van dit regisseursduo door de horror die op geslaagde wijze erin wordt opgeroepen.
Dit echter niet doordat het bloed van de gemaakte slachtoffers van het scherm af spat. Integendeel, van bloedvergieten is in deze film weinig sprake, maar in plaats daarvan gaat het om een geslaagde spanningsopbouw waarbinnen een steeds naderbij komende, niet te stoppen en vooral onontkoombare dreiging centraal staat. En de verschillende manifestaties van deze dreiging komen vaak ook maar vaag en kort in beeld, soms zelfs slechts in een flits. Zo kort dat je als kijker geregeld maar amper kunt opnemen wat er zojuist voorbij flitste. Inderdaad, de regisseurs laten hiermee de horror veroorzaakt worden door voor een groot deel de fantasie van de kijker aan het werk te zetten. En het is een keuze gebleken, waarmee, ondersteund door een effectieve cameravoering, geslaagde schrikeffecten, spookachtige geluiden en enge muziek, in termen van effectieve horror het gewenste resultaat wordt bereikt. Ook het feit dat het gevaar letterlijk uit elke hoek, in elke vorm, op de meest onverwachte momenten kan opduiken en van de andere kant van het graf afkomstig lijkt te zijn draagt bij aan de dreiging die in deze film voortdurend aanwezig is en steeds grotere mate voelbaar wordt.
De personages worden hierbij uitgebreid geïntroduceerd en de geleidelijke verstoring van hun levensgeluk met hun daarbij gepaard gaande toenemende frustraties en angsten komt des te onrustbarender over dan wanneer van meet af aan het onheil in alle hevigheid was losgebarsten. Daarbij wordt langzaam duidelijk dat niet alleen de gevolgen van het auto-ongeluk Tun parten spelen, maar ook dat iets uit zijn verleden hem achtervolgt. Hiermee komt het verhaal voor een groot deel in het teken te staan van de ontrafeling van de oorzaak van de dreiging die Tun en zijn vriendin Jane teistert. Of dit een juiste keuze is voor de ontwikkelingen in deze film? Tja, weliswaar wordt de aandacht en de nieuwsgierigheid naar de ontknoping in deze film vergroot, maar naarmate deze nadert zal de sympathie voor Tun afnemen en voor een groot deel of zelfs helemaal bij de dreiging binnen het verhaal komen te liggen. Iets waar toch wel minstens vraagtekens achter gezet kunnen worden daar het de in deze film langdurig op effectieve wijze opgeroepen horror in de laatste fase van het verhaal uiteindelijk niet echt ten goede komt.
Ondanks dit schoonheidsfoutje is ‘Shutter’ in zijn totaliteit een geslaagde horrorfilm geworden. Een film die niet misstaat in het rijtje van Aziatische horrorfilms van de laatste jaren en die, als je een liefhebber van dit soort films bent, zeker niet gemist mag worden.
Frans Buitendijk