Silence (2016)

Regie: Martin Scorsese | 161 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Andrew Garfield, Adam Driver, Liam Neeson, Issei Ogata, Ciarán Hinds, Tadanobu Asano, Shin’ya Tsukamoto, Yoshi Oida, Yôsuke Kubozuka, Kaoru Endô, Diego Calderón, Rafael Kading, Matthew Blake, Benoit Masse, Tetsuya Igawa, Shi Liang, Panta, Takuya Matsunaga, Miho Harita

Wanneer we een flink stel liefhebbers van film vragen naar de beste regisseur aller tijden, dan zal meneer Martin Scorsese bij het merendeel eenzaam aan de top staan. Hij liet ons houden van de grootste schelmen, die begeleid door een of ander nummer van The Rolling Stones hun medemensen de huid vol scholden. In 2013 werd zijn terugkeer naar deze stijl gezegevierd in ‘The Wolf of Wallstreet’. In ‘Silence’ gooit de regisseur het roer echter weer volledig om. Scorsese zei eens te meer gedag tegen zijn conventies en maakte een uiterst persoonlijke film over de Christenvervolgingen die plaatsvonden tijdens de zeventiende eeuw in Japan. De film laat zien dat Scorsese één van zijn gewoontes toch niet kan loslaten: het maken van een absurd goede film.

‘Silence’ opent met een monoloog van de vermiste pater Ferreira (een kleine rol van Liam Neeson) die verslag doet van de gruwelijke martelingen die gevangen christenen in Nagasaki moeten ondergaan. De informatie blijkt te worden voorgelezen aan onze twee hoofdpersonen, pater Sebastian Rodrigues (Andrew Garfield) en pater Francisco Garupe (Adam Driver). Het duo leert dat Ferreira, die hen tevens het geloof heeft geschonken, het christendom heeft opgegeven en al een paar jaar als Japanse burger leeft. De twee jonge paters zijn vastberaden om naar het gevaarlijke Japan te reizen en hun mentor terug te halen, zowel religieus als geografisch gezien. Bij aankomst stuiten ze al snel op een christelijk dorpje dat de twee als goden (God) onthaalt. Echt uitbundig durven ze echter niet te zijn, de mannen van inquisiteur Inoue (Issei Ogata) liggen immers altijd op de loer.

Acteur Andrew Garfield is uitstekend als Rodrigues, de pater wiens geloof het meest op de proef wordt gesteld. Degene die echter Garfield in iedere scène wegspeelt is Issei Ogata. Zijn performance in de rol van de ketterjager van Japan eist dat alle ogen op hem gericht worden. In de meest simpele beschrijving van de film kan hij als antagonist beschouwd worden, maar er zit zoveel meer in zijn spel. Hij is niet imponerend in fysieke uitstraling, sterker nog; hij heeft zelfs hulp nodig bij de meest simpele acties, maar de inquisiteur bereikt wat hij wil door middel van macht in woorden. De gesprekken die hij voert en de logica die hij hierin hanteert zijn de hoogtepunten van de film. Het zorgt voor flink wat quasi-filosofische discussies en oosterse metaforen die de kijker nog lang bij zullen blijven.

‘Silence’ is een film zonder al te veel fysieke actie. De aandacht wordt dan des te meer gevestigd op de subtiele wijze van conflict zoals bij de rol van Ogata. De intensere delen van de film worden verder ingevuld met de hulpeloosheid die Garfield uit weet te beelden. Wat wil één pater in een niet-christelijk land bereiken wanneer er zo velen voor hem hebben gefaald? In deze scènes duiken we dan ook diep in de psyche van Garfields personage en begint de titel de film eer aan te doen. Dit alles wordt verder ingekleurd door Scorseses oog voor detail. De shots van de landschappen zijn werkelijk prachtig en de kostuums zien er zo authentiek uit dat de kijker soms het idee heeft dat hij naar een moderne Kurosawa-film zit te kijken.

‘Silence’ laat zien hoe veelzijdig de regisseur is. De liefde spat van dit project af en het is duidelijk dat Scorsese hier jaren mee bezig was. Het is niet voor niets dat hij na decennia van geweldige films afleveren, hij zichzelf nu pas klaar vond voor een klus als ‘Silence’. Alle inspanningen kunnen worden gevoeld en Scorsese kan eens te meer een moderne klassieker aan zijn oeuvre toevoegen.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 9 februari 2017
DVD-release: 20 juni 2017