Simon Says (2006)

Regie: William Dear | 88 minuten | horror | Acteurs: Crispin Glover, Margo Harshman, Greg Cipes, Carrie Finklea, Kelly Vitz, Artie Baxter, Lori Lively, Bruce Glover, Erica Hubbard, Blake Lively, Danmiella Monet, Bart Johnson, Kelly Blatz, Chad Cunningham, Chris Cunningham, Oliver Dear, Adam Johnson, Brad Johnson, Leila Johnson, Ernie Lively, Robyn Lively, Max Moody, Michael Moody, Dean Shelton, Harold Smith, Tofu

‘Simon Says’ lijkt zich op het eerste gezicht in niet veel te onderscheiden van menig andere slasherfilm. We volgen een groep studenten die lastig wordt gevallen door een of meerdere moordzuchtige types die er niet tegenop zien om hun slachtoffers op de meest gruwelijke manieren af te maken.

Hier wordt het kwaad vertegenwoordigd door de tweeling Simon en Stanley. Naast de gruwelijke en bloederige manieren waarop ze hun slachtoffers maken, zal vooral de ingenieuze manier waarop ze dit doen in het geheugen van de kijker blijven hangen. Door allerlei vallen in het woud te zetten en door tientallen bijlen op hun prooien af te schieten. Met een soort katapulten die op de meest vernuftige manieren in elkaar zijn gezet. Toch wel opvallend hoe de duidelijke toch niet al te snuggere Simon en/of Stanley zulke vallen en machines weten te fabriceren. En nog opvallender is dat hun slachtoffers keer op keer dicht genoeg in de buurt ervan komen om er het slachtoffer van te worden. Maar ach… dat geeft weer tal van gelegenheden om het ene slachtoffer na het andere te laten vallen en daar gaat het in dit soort films voornamelijk toch om. Wanneer in het gebied waarin Simon en Stanley opereren naast ons groepje studenten er dan ook nog een stel vakantiegangers en paintballers blijken rond te lopen, hebben Simon en Stanley geen enkel bezwaar tegen wat extra aanvullend bloederig handwerk. Het resultaat is dan ook een aardige hoeveelheid bloederige taferelen die voorbijkomen: slachtoffers worden gespietst en doorboord met inslaande bijlen, ze worden verbrand, opgehangen, onthoofd, aan flarden gereten, ledematen worden eraf gehakt, steek- en hakpartijen vinden plaats… het komt met het nodige overdadig rondspuitend bloed in ruime mate voorbij en wordt qua speciale effecten ook geslaagd weergegeven. Wat dat betreft zullen de liefhebbers van dit soort taferelen niet teveel te klagen hebben.

Op andere gebieden onderscheidt deze productie zich in echter niet veel van tal van andere in het genre. Een afgelegen en verlaten gebied, hulp van buitenaf is niet in te roepen, het groepje hoofdpersonen is weer het gebruikelijke stel platte personages dat zich overgeeft aan de gebruikelijke doses sex, drugs en onderlinge ruzies en twisten. Niet al teveel tot de verbeelding sprekend dus, temeer daar het verhaal waarin het zich allemaal afspeelt ook niet veel om het lijf heeft. Maar al te clichématig en, hoewel er ook wel wat verrassingen voorbijkomen, daarmee qua ontwikkelingen grotendeels ook vrij voorspelbaar. Wat wellicht ook de reden is dat de makers van deze film hebben besloten een en ander te compenseren door, naast de soms onmogelijke en buitenissige manieren waarop de diverse slachtoffers te grazen worden genomen, ook de nodige zwarte humor aan bod te laten komen. Want in de gepleegde wandaden zijn, hoe gruwelijk het een en ander dan ook in beeld wordt gebracht, tal van geslaagde komische noten aanwezig. Amusant genoeg, hoewel het er wel voor zorgt dat in termen van effectieve horror het een en ander niet zo effectief is als het geval had kunnen zijn.

Dit ook door de moordende tweeling in dit verhaal, naar goed gebruik uitermate taai, zodat er, ondanks dat er door henzelf ook het nodige geïncasseerd moet worden, er weer langdurig doorgegaan kan worden met het ontketenen van moordpartijen. Daarbij stralen ze aan de ene kant wel dreiging uit en maken ze slachtoffers, maar aan de andere kant zijn ze door hun al te gestoord en sadistisch gedrag en hun gestoord-humoristische uitspraken uitermate overtrokken vorm gegeven. En wel in zo verre dat ze vooral enkel nog karikaturen vormen van de rednecks die in dit soort films aan het moorden slaat en ze ondanks alle in beeld gebrachte bloederigheid niet bijster serieus te nemen zijn. Wat, gezien de onmogelijke manieren waarop deze en gene te grazen wordt genomen en de humor die in beeld wordt gebracht, naar alle waarschijnlijkheid ook de bedoeling van de makers van deze film is.

Desalniettemin, binnen de insteek van deze film, een keurig optreden van Crispin Glover als Simon en/of Stanley. Glover kwijt zich met duidelijk genoegen van zijn taak en zijn optreden is ook voor een groot deel datgene wat het entertainment in deze film verzorgt. Hoewel het ook weer niet altijd even geslaagd overkomt. Vooral het tot in het oneindige doorgevoerde spelletje ‘Simon Says’ kan nog weleens op de zenuwen werken. Iets dat overigens ook voor de gemaakte slachtoffers het geval is. Slachtoffers waarvan Margo Harshman als de evenwichtige Kate het opvalt. Niet dat het verhaal of de diverse platte karakters de overige acteurs al teveel ruimte geven om te schitteren of al teveel indruk te maken. Waar het om gaat is dat zij voor de boosdoeners in paniek op de vlucht gaan, af en toe de nodige weerstand kunnen bieden en vooral op allerlei manieren het loodje leggen. In de regel niet iets om een blijvende indruk mee te maken, hoewel het wel naar behoren door de diverse acteurs en actrices wordt ingevuld.

Het bovenstaande maakt deze ‘Simon Says‘ tot een op meerdere punten onderhoudende slasherfilm. Niet al te serieus van aard, en in kwalitatief oogpunt her en der ook voor wat verbeteringen vatbaar, maar met de nodige originele vondsten en geslaagde humor een aardige productie in het slashergenre.

Frans Buitendijk