Sing Me a Song (2019)

Regie: Thomas Balmès | 100 minuten | documentaire

In Thomas Balmès’ eerdere film ‘Happiness’ maakten we kennis met de achtjarige Bhutaanse Peyangki, wiens grote droom het was om monnik te worden. Nu, tien jaar later, zoekt Balmès de inmiddels zeventienjarige weer op. Door de komst van elektriciteit in het dorp hebben verlokkingen als internet en televisie hun intrede gedaan. Wat voor invloed heeft dit op een jonge generatie monniken en de authenticiteit van Bhutan?

‘Sing Me a Song’ opent met een aantal beelden uit ‘Happiness’, waarin de dromerige Peyangki vertelt later Lama te willen worden. Naast deze grote droom heeft hij nog een aantal andere wensen, zoals een vliegtuig zien en ooit een huis met elektriciteit bezitten. Vervolgens zien we hoe in zijn geboortedorp Laya, hoog gelegen in het Himalayagebergte, elektriciteitspalen worden neergezet.

Een moment later zijn we in het heden en wordt de zeventienjarige Peyangki wakker van het alarm op zijn mobiele telefoon. Een groep jonge monniken, te herkennen aan hun kort geschoren koppies en rode gewaden, is hardop aan het bidden terwijl ze stuk voor stuk in hun mobieltjes worden gezogen. Het is meteen duidelijk; de komst van internet en televisie heeft hun wereld drastisch veranderd.

Peyangki is, net als iedere gemiddelde tiener tegenwoordig, vergroeid met zijn mobiel. Via ‘WeChat’ praat hij uitgebreid met zijn vriendinnetje, een meisje uit de grote stad die hij via het online platform heeft leren kennen.

Ze stuurt hem ingezongen liefdesliedjes en hij leest haar berichtjes hardop voor alsof het mantra’s zijn. Ondertussen krijgt studeren steeds minder prioriteit en denkt Peyangki er zelfs over het klooster te verlaten, tot groot ongenoegen van zijn moeder. Zal de prille internetliefde deze drastische beslissing waard zijn?

Peyangki is een vertederend personage en zijn transitie van jongen naar man is onmiskenbaar. Hij is de oudste van zijn groep en pronkt met zijn knappe vriendin. Maar als puntje bij paaltje komt, vindt hij het allemaal doodeng en kan hij zijn dikke tranen niet bedwingen. Balmès weet deze fijngevoelige momenten goed te vangen en hij heeft ongetwijfeld een diepgaande band opgebouwd met deze jongen. Je vraagt je regelmatig af of zijn personages überhaupt doorhebben dat er een camera aanwezig is.

‘Sing Me a Song’ is een teder portret van Peyangki’s authentieke wereld die net als alles om ons heen aangetast wordt door de hedendaagse onlinecultuur. Tradities vervagen en verliezen gewichtigheid en met name jongeren worden beïnvloed door onrealistische ideaalbeelden op sociale media. Het is in zekere zin confronterend om naar te kijken, maar dit schurende gevoel verdwijnt wanneer de cirkel aan het einde weer rond blijkt te zijn. ‘Sing Me a Song’ zou daarom uitdagender zijn geweest als Balmès hem eerder had durven te laten eindigen. De indrukwekkende beelden van de weergaloze natuur rondom Laya maken, in contrast met de digitale wereld, wel extra veel indruk en laten je in ieder geval hopen dat dit onaangetast zal blijven.

Marieke de Vries

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 30 juli 2020