Smile 2 (2024)

Regie: Parker Finn | 127 minuten | horror | Acteurs: Naomi Scott, Kyle Gallner, Drew Barrymore, Rosemarie DeWitt, Ray Nicholson, Lukas Gage, Dylan Gelula, Peter Jacobson, Raúl Castillo, Miles Gutierrez-Riley, Daphne Zelle, Iván Carlo, Delphi Harrington, Zebedee Row, Micaela Lamas

Je zit alleen in de woonkamer. In de keuken valt een fles water kapot. Je fronst je wenkbrauwen, want iets klopt niet: je bent alleen thuis. Wat heeft de fles laten vallen? Je loopt naar de keuken en scherven versieren de grond als waardeloze diamanten. Het licht gaat uit. Je staat in het donker. Aan het einde van de gang die naar jouw slaapkamer leidt, is het licht nog aan. Je loopt de gang in en dan zie je het. Een vreemde in jouw huis. Een man. Naakt. Hij glimlacht. De ogen niet.

Toen ‘Smile’ in september 2022 op de markt kwam, was het een frisse wind in het horrorgenre. Met een winst van ongeveer 100 miljoen US dollar kwam deze film op de tiende plaats van de meest winstgevende films van 2022. Het is daarom geen verrassing dat deel 2 is verschenen. Schrijver en regisseur, Parker Finn, die ook verantwoordelijk was voor ‘Smile’, gaat in dit deel dieper in op de verschillende kanten van de entiteit die flink huishoudt in de menselijke psyche. Waar het eerste deel een redelijk intiem portret is van de schijnbare psychotische octaven van de hoofdpersoon, is de schaal hier groter. Ook gaat het verhaal dieper in op hoe de persoonlijke trauma’s bijdragen aan de invloed die de entiteit uitoefent op de (on)gelukkige gastheer. Of in dit geval: gastvrouw.

Skye Riley (Naomi Scott), een popster van Gaga-proporties, krabbelt haar weg, na een zwaar auto-ongeluk en drugsverslaving, terug naar de harten van haar fans. Ze verschijnt in talkshows waar ze tranentrekkende betogen houdt over haar wit bepoederd verleden en haar goede voornemens te volharden op haar nieuwe halleluja-pad. Maar tijdens haar dansrepetities schieten pijnscheuten als hete bliksemschichten door haar lichaam. Ze heeft pijnstillers nodig. Morfine. Ze tikt een berichtje naar haar dealer waarna ze, in grote bedekkende kleding, het hotel uit wandelt om iets later bij een vage deur aan te kloppen. Een zwetende paranoïde jongeman in een onderbroek en een rode doorgesnoven neus doet de deur open. De ogen zijn wijd open en het komt niet door de drugs. Hij ratelt over dingen die anderen niet zien. Skye wil alleen morfine en zo snel mogelijk weg daar. Als iemand haar daar ziet, kan dat een bermbom zijn voor haar carrière, die nog aan een zijden draad hangt. Dan ziet ze het. Een vreemde glimlach op het gezicht van de dealer. Dan bloed. Hiermee beginnen haar nachtmerries.

Het is mooi verfilmd hoe de entiteit langzaam deel gaat uitmaken van Skye’s realiteit. De regisseur, Parker Finn, heeft dit mooi in beeld gebracht door alledaagse momenten te injecteren met angst. Vooral de combinatie met een wereldster die de hele tijd in, en met, het publiek bezig is biedt kansen om deze realiteit te verwringen en te vervormen naar wat de entiteit wil. Cinematografisch voelt de film intiem aan omdat de camera de hoofdpersoon dichtbij achtervolgt. Maar het meest sterke van het verhaal is dat je steeds op de hoede moet zijn voor de horror die op niet-verwachte momenten toeslaat. Vooral één scène is mooi (en eng) gemaakt waar de kijker nog lang aan zal terugdenken. Parker Finn heeft in ieder geval zijn best gedaan authentieke momenten in de film te creëren die de ervaring ten goede komen.

Een keerzijde van het verhaal is dat de kijker, als gevolg van deel 1 (‘Smile’ dus), de modus operandi van de entiteit al kent. Ja, in deze film is het gevarieerder, maar op een gegeven moment is het al duidelijk hoe de entiteit te werk gaat. Het griezelaspect van de film vlakt hierdoor een beetje af en ligt de verveling als een hongerige wolf op de loer. Met een looptijd van 127 minuten is de film als met water aangelengde thee. Als het een half uur korter had geduurd zou deze meer weg hebben van een dubbele espresso en zou de kijker de bios meer opgeladen verlaten.

Naomi Scott (‘Aladdin’) heeft de zware taak om een langzaam ontrafelende psyche uit te beelden en dat doet ze erg goed. Drew Barrymore heeft een leuke cameo waar ze zichzelf speelt. Drew past mooi in dit ensemble omdat ze ook een verleden heeft in horrorfilms. Rosemarie DeWitt (‘La La Land’, ‘Poltergeist’) speelt haar rol ook erg sterk als de strenge moeder die niet echt het beste met haar dochter voor heeft. Ook erg leuk is Ray Nicholson (‘Licorice Pizza’, ‘Promising Young Woman’), de zoon van Jack Nicholson, die een aardige rol heeft als de vriend van Skye en op een vreemde manier doet denken aan Jack Torrance, de rol van zijn vader in ‘The Shining’. Kyle Gallner (‘The Passenger’, ‘Scream’) is de enige acteur die in de vorige film heeft gespeeld en is hiermee ook het element die de twee films met elkaar verbindt.

‘Smile 2’ gaat dieper in op de nuances van de entiteit en de mogelijkheden die deze heeft om de psyche als een porseleinen vaas kapot te tikken. Ook is er veel aandacht besteed aan hoe de entiteit op originele manieren uit te beelden waardoor het aanvoelt alsof je in een nachtmerrie zit. Het acteerwerk van Naomi Scott is overtuigend, zodat je meegenomen wordt in haar spiraal van gekte en psychose. Net zoals ‘Smile’ voelt de film nog steeds fris en is het een mooie aanwinst voor het horrorgenre. Jammer dat het een beetje lang duurt en daarom, soms, een geeuw aan de kijker onttrekt. De verrassing is er daardoor ook snel vanaf. Desondanks, als je ‘Smile’ leuk vond, is deze film een must-see. Enjoy!

Gerold Kort

Waardering: 3

Bioscooprelease: 17 oktober 2024