Smiley Face Killers (2020)

Recensie Smiley Face Killers CinemagazineRegie: Tim Hunter | 96 minuten | horror, thriller | Acteurs: Ronen Rubinstein, Mia Serafino, Crispin Glover, Amadeus Serafini, Ashley Rickards, Garrett Coffey, Cody Simpson, Daniel Covin, Gianna DiDonato, Rachel Crowl, Daniel Dannas, Reese Mishler, Corey Prather, Courtney Friel, Barry Jay Minoff, Kai Caster, Gus Langley, Gary Kapuscilnski

Over de jaren 90 gesproken! Niemand minder dan Brett Easton Ellis tekende voor het verhaal van ‘Smiley Face Killers’. De Amerikaanse auteur werd wereldberoemd dankzij zijn schandaalverhaal ‘American Psycho’. Daarna scoorde hij successen met ‘The Informers’ en ‘Glamorama’. De laatste jaren is de interesse in de literatuur van de schrijver weggeëbd en probeert Ellis de filmwereld in te komen. Zo schreef hij mee aan het script van Lindsay Lohan-vehikel ‘The Canyons’. Die film uit 2013 vergaarde een cultstatus, omdat porno-acteur James Deen erin speelde en een apathische Lohan met deze sleazy film haar carrière uit het slop wilde trekken. Nu probeert Ellis de aandacht te trekken met een meer mainstream film over een bende seriemoordenaars. Enter ‘Smiley Face Killers’.

Volgens de makers is ‘Smiley Face Killers’ gebaseerd op ware gebeurtenissen. Wat fictie en wat realiteit is, wordt echter nooit duidelijk. Afijn, in deze film draait het om Jake Graham (Ronen Rubinstein). Deze voetballer denkt dat hij gestalkt wordt en verliest langzaamaan zijn verstand. Er is immers niemand te zien. Maar hoewel zijn vrienden het gedrag van Jake afdoen als paranoia, blijkt de voetballer daadwerkelijk achtervolgd te worden. Een groep seriemoordenaars aast op hem.

Om maar kort door de bocht te zijn: ‘Smiley Face Killers’ is geen beste film. Ondanks de vrij compacte speelduur van 96 minuten slaagt regisseur Tim Hunter er niet in om spanning op te bouwen. Dat is toch wel een dodelijke constatering voor een thriller. Sterker nog: er gebeurt bar weinig in deze film. De meeste tijd is gereserveerd voor lange stiltes waarin vooral aandacht is voor de fysieke toestand van de afgetrainde Rubinstein. Die homo-erotische ondertoon kenmerkt veelal het werk van Ellis, dus het handelsmerk van de auteur is zeker terug te vinden in deze film.

Wat ‘Smiley Face Killers’ pijnlijk duidelijk maakt, is dat het schrijven van een boek heel andere kost is dan het neerpennen van een script. Ellis’ werk draait erg om sfeerzetting en satire. Zo wijdde de auteur probleemloos anderhalve pagina aan het beschrijven van de saaie ochtendroutine van Patrick Bateman waarin de moordenaar uitgebreid vertelde over de gezichtsmaskers die hij gebruikte en welke merkkleding hij droeg. Deze opsomming van oppervlakkigheden en de enorme leegte die consumentisme achter kan laten, doet het goed op papier maar in een film werkt dit niet. In ‘Smiley Face Killers’ draait het om de kille Jake waarvoor je moeilijk sympathie kunt opbrengen. Innerlijke leegte en het gebrek aan connectie zijn thema’s die als een rode draad door Ellis’ werk heenlopen. Deze thematiek werkt niet in deze vertelling, waardoor een saaie, ronduit afstandelijke film ontstaat. Het boeit je waarschijnlijk niet wat er met de oppervlakkige Jake gebeurt. Deze man zal niet gemist worden.

Een ander euvel is dat deze film erg traag is en het een dik uur(!) duurt voordat er wat gebeurt wat enigszins spannend genoemd kan worden. Het acteerwerk is vlak en dat geldt eigenlijk voor de hele productie. ‘Smiley Face Killers’ had als boek misschien gewerkt, maar in deze vorm niet.

Frank v.d. Ven

Waardering: 1.5

DVD-release: 14 juli 2021