Smuggler-Sumagurâ: Omae no mirai o hakobe (2011)
Regie: Katsuhito Ishii | 114 minuten | drama | Acteurs: Satoshi Tsumabuki, Tatsuya Gashûin, Masatoshi Nagase, Hikari Mitsushima, Masanobu Andô, Hitoshi Kiyokawa, Shôta Matsuda, Ren Ohsugi, Yôhachi Shimada, Masahiro Takashima, Ryushin Tei
De Japanse regisseur Katsuhito Ishii maakte furore met ‘Taste for Tea’ en liet ook met ‘Funky Forest: First Contact’ zien dat hij in staat is een meer dan bizarre film te maken waarbij het verhaal van ondergeschikt belang is aan de filmervaring. Zijn films zitten vol idiote karakters. Tere zieltjes kunnen zijn films beter links laten liggen. Heb je het namelijk over expliciet geweld, dan kun je een voorbeeld nemen aan ‘Smuggler’. De gewelddadige scènes worden niet alleen zeer ruw vertoond, er wordt ook nog eens van slow-motion gebruik gemaakt waardoor bijvoorbeeld de klap met een hamer op een hoofd van de ongelukkige nog eens extra hard aankomt. Daarnaast zorgen de uitgebreide marteltechnieken nog voor verhoging van de kijkwijzerleeftijd.
Hard is ‘Smuggler’ zeker, maar het verhaal an sich is niet optimaal uitgewerkt. ‘Smuggler’ bestaat uit verschillende hoofdstukken en is bij tijd en wijle moeilijk te volgen. Hierdoor weet de film op verhaaltechnisch vlak lang niet altijd te boeien. De rode draad van Kinuta (Satoshi Tsumabuki) had meer aandacht mogen krijgen want nu voelen de hoofdstukken meer aan als een compilatie van verschillende scènes. Kinuta wil graag acteur worden maar het lukt hem maar niet om zijn droom te bewerkstelligen. Door zijn zwak voor gokken raakt hij aan lager wal en komt hij via via in het criminele circuit terecht. De te summiere uitwerking van de verschillende karakters en ontwikkeling hiervan heeft tot gevolg dat de diepgang op karaktertechnisch vlak niet echt aanwezig is. Feitelijk is de hoofdpersoon het ene moment nog te vinden in het casino en het andere moment opgenomen in een schoonmaakploeg voor vuile zaakjes. Hoewel er wel een aantal flashbacks aanwezig zijn, vormen deze geen toegevoegde waarde en roepen meer vragen op dan ze beantwoorden.
Een bonte verzameling van karikaturen is niks nieuws in dergelijke Japanse films; dat werd onlangs nog in een soort ultieme ode hieraan in Shion Sono’s ‘Love Exposure’ bewezen. Je hoeft niet verbaasd te zijn als je in ‘Smuggler’ plotseling een homo-erotische scène ziet of een vechtscène waarin iemand als in ‘The Exorcist’ op handen en voeten door de kamer beweegt. Vervolgens is er ook nog iemand met een luier aan die een ander op de meest vreselijke manieren martelt en daarna in een soort van militair pakje in de mars loopt om de gemartelde heen. Hoewel dit leuke scènes zijn, vormt het eveneens het bewijs dat een sterke verhaallijn van belang is, want echt interessant wordt het helaas maar zelden.
Waar ‘Smuggler’ duidelijk de focus op het bizarre en gewelddadige legt, is de verhaallijn duidelijk van minder belang. ‘Smuggler’ is een aardige film uit de Japanse stal maar ook niet meer dan dat.
Meinte van Egmond