Snow Angels (2007)
Regie: David Gordon Green | 102 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Kate Beckinsale, Sam Rockwell, Michael Angarano, Jeanetta Arnette, Griffin Dunne, Nicky Katt, Tom Noonan, Connor Paolo, Amy Sedaris, Olivia Thirlby, Gracie Hudson, Brian Downey, Carroll Godsman, Daniel Lillford, Deborah Allen
Na vier jaar stilte komt regisseur David Gordon Green terug met de film ‘Snow Angels’. Evenals zijn voorgaande film ‘Undertow’, bevat ‘Snow Angels’ een tragedie die het leven van een jongeman erg beïnvloedt. Alleen de hoofdpersoon Arthur van ‘Snow Angels’ krijgt meerdere drama’s voor zijn kiezen dan het hoofdpersonage in ‘Undertow’. Vrij vlot krijg je een hint hoe een van de drama’s zal worden veroorzaakt die een rol gaat spelen in Arthurs leven. Na de eerste scène blikt ‘Snow Angels’ terug op gebeurtenissen uit het verleden. Je leert de jonge middelbare scholier Arthur (Michael Angarano) kennen, die bij de plaatselijke Chinees een baantje heeft. Bij Arthur thuis heerst een allesbehalve relaxte sfeer. Zijn moeder Louise (Jeanetta Arnette) zit met haar gedachten ver weg en pa Don (Griffin Dunne) gedraagt zich zeer afstandelijk. De gezelligheid valt daarom ver te zoeken. Arthurs pa verlaat al snel het huis en de rust lijkt wedergekeerd voor Arthur. Hij krijgt interesse voor Lila (Olivia Thrilby), een klasgenote. Thrilby speelt aandoenlijk de rol van Lila. Naast Arthurs ouders, Arthur en Lila maak je ook kennis met Annie (Kate Beckinsale) en Glenn (Sam Rockwell). Annie is een collega van Arthur in het restaurant. Ze was vroeger de babysitter van Arthur en kampt met haar ex Glenn en de zorg voor haar kleine dochtertje Tara. Michael Angarano (‘The Forbidden Kingdom’) weet op een subtiele manier de stress uit te beelden die zijn personage doormaakt.
Zo kun je als kijker snel constateren dat Arthur niet voor de lol even een flesje bier achterover slaat op zijn slaapkamer door de lichaamstaal van Angarano. Kate Beckinsale speelt als Annie een totaal ander personage dat je normaliter van haar gewend bent. Afgezien van haar rol in ‘Van Helsing’ of ‘Underworld’, zie je Beckinsale meestal als een lieflijk karakter terug. Maar in ‘Snow Angels’ toont de actrice zich van een heel andere kant en schreeuwt ze redelijk wat af. Geloofwaardig en echt weet ze de frustraties van Annie te spelen; een alleenstaande moeder. Annie moet met moeite de eindjes aan elkaar knopen om het hoofd boven water te houden om zichzelf en Tara te bedruipen. Dat ex Glenn (Sam Rockwell) steeds probeert om hun gebroken huwelijk te herstellen, werkt veelvuldig op de zenuwen van Annie.
Beckinsale’s tegenspeler Sam Rockwell (‘The Green Mile’) is ook krachtig in ‘Snow Angels’. De onmacht die Glenn voelt terwijl hij zo zijn best doet om Annie terug te winnen en de emoties die hiermee gepaard gaan, brengt Rockwell pijnlijk realistisch over. Voorbeelden hiervan zijn onder meer de scène waarin hij Tara ophaalt voor een dagje uit; je voelt de spanning tussen hem en Annie in de lucht hangen. Ook als Glenn een onbekende auto voor Annie’s huis ontdekt en daardoor flink in de put raakt is Rockwell overtuigend. Het sterkste staaltje acteerwerk komt tot uiting tegen het einde van de film.
De levens van Arthur en Annie worden in ‘Snow Angels’ met elkaar verweven. Veel lichte en vrolijke kost levert dit niet op. Maar ‘Snow Angels’ is geen drama van het soort dat je zo vaak te zien krijgt. Daar zijn de acteerprestaties van Aragano, Beckinsale en Rockwell te sterk voor. Ten tweede bevat het verhaal genoeg diepte; je ziet de verschillende stadia van een relatie: het begin, middenstuk en het einde. Een vrij abstracte omschrijving, maar een nadere toelichting zou teveel prijs geven van het verhaal. Je moet de details zelf maar invullen. Tot slot zijn de buitenopnames van Nova Scotia niet alleen aangenaam voor het visuele aspect; ze geven ook een extra lading aan de dramatiek.
Het einde van ‘Snow Angels’ komt vrij abrupt, al vermoed je wel dat regisseur David Gordon Green een bepaalde bedoeling heeft voor dat laatste specifieke shot. ‘Snow Angels’ is een film waarover je lang kunt na zitten filosoferen.
Ans Wijngaarden