Snow Falling on Cedars (1999)
Regie: Scott Hicks | 127 minuten | drama, thriller, romantiek | Acteurs: Ethan Hawke, Youki Kudoh, Reeve Carney, Anne Suzuki, Rick Yune, Max von Sydow, James Rebhorn, James Cromwell, Richard Jenkins, Arija Bareikis, Eric Thal, Daniel von Bargen, Celia Weston, Akira Takayama, Ako, Cary-Hiroyuki Tagawa, Zak Orth, Max Wright, Sam Shepard, Caroline Kava, Jan Rubes, Sheila Moore, Zeljko Ivanek, Seiji Inouye
‘Snow Falling on Cedars’, de filmadaptatie van Scott Hicks naar het gelijknamige boek van David Guterson, weet ondanks dat je minuten lang kijkt naar een grijze waas, waarin niet duidelijk wordt wat er zich afspeelt op het scherm, je aandacht vast te houden. Hicks probeert het verhaal te combineren met een zeer artistieke manier van cinematografie. Het resultaat is dat de film een aantal zeer interessante bevat, maar het is de vraag of hiermee misschien toch de middelmatigheid van de film in zijn geheel verbloemd wordt.
Op een mistige dag wordt in de netten van lokale vissers het lijk van Carl Heine aangetroffen. Het is niet duidelijk of het om een ongeval of moord gaat maar al snel wordt gespeculeerd over de betrokkenheid van de Japanner Kazuo (Rick Yune). Kazuo en Carl Heine hebben een gemeenschappelijk verleden waar zich het nodige heeft afgespeeld en enige wrok, en misschien wel moord, lijkt niet ondenkbaar.
Ishmael Chambers (Ethan Hawke) is een journalist die de rechtsgang van deze zaak volgt. Hij is zeer nauw verbonden met de moordzaak. In zijn jeugd heeft hij namelijk het meisje Hatsue (Youki Kudoh) leren kennen, waarmee hij een intieme relatie had. Al snel wordt duidelijk dat deze liefde eigenlijk een onmogelijke is en uiteindelijk trouwt Hatsue met Kazuo. Nog steeds niet vrij van gevoelens voor Hatsue volgt Ishmael het proces op de voet.
De historische setting, een aantal jaar na de aanval van de Japanners op Pearl Harbor, is zeer interessant omdat over deze periode in Europa niet zo veel bekend is. Na de aanval is er een grote breuk in het vertrouwen tussen de Amerikanen en Japanners ontstaan, voornamelijk omdat in de noordelijke staten van de Verenigde Staten een grote Amerikaans-Japanse gemeenschap is. De film vertelt het verhaal over het groeiende wantrouwen ten opzichte van elkaar, maar ook het verhaal van de in de Verenigde Staten wonende Amerikaanse Japanners die in kampen worden gestopt na de aanval op Pearl Harbor. Het wordt dan ook snel duidelijk dat de verdenkingen richting Kazuo door deze geschiedenis worden gevoed.
Deze intrigerende geschiedenis van verloren vertrouwen wordt in beeld gebracht door middel van flashbacks. Hoewel de film traag voortkabbelt en niet boven middelmatigheid uitstijgt, zijn de flashbacks hiervan het tegendeel. Op deze momenten word je overspoeld door veel beelden die op een onconventionele manier worden getoond. Een flitsachtige opeenvolging van maar enkele seconden durende scènes zorgen voor een enigszins chaotische beleving die het voor elkaar krijgen een blijvende indruk op je netvlies achter te laten, mede omdat deze ‘beeldenregen’ vaak van een grote schoonheid is. De relatie tussen Ishmael en Hatsue wordt ook door het gebruik van flashbacks verteld. Helaas ontstaat hier nooit een echt broeierige sfeer tussen de twee met het gevolg dat de romance eigenlijk opvallend vlak blijft.
Ethan Hawke profileert zich in de film als een journalist die gevangen zit in het web van tegenstrijdige emoties. Dit gegeven is in zijn acteerprestaties nooit in een uitbarsting terug te vinden. Dat valt een beetje tegen, omdat hier meer mee gedaan had kunnen worden. Waarschijnlijk komt zijn, en ook dat van andere personages, karakter niet echt goed tot uitdrukking door de vaak ééndimensionale dialogen gespeend van enige diepgang. De meest indrukwekkende verschijning is advocaat Nels Gudmundsson die op een fantastische manier wordt vertolkt door Max von Sydow.
Een weergaloze schoonheid, zo moet de film op basis van de getoonde beelden bestempeld worden. Een prachtige wereld van sneeuw en mist waarbij het wordt aangedurfd om deze pracht en praal lang in beeld te houden. De beelden van de natuur zijn van een koude adembenemende pracht die het hart van de liefhebber van esthetiek verwarmt.
De zeer geslaagde manier van filmen en de hieruit voortvloeiende scènes zijn interessanter dan het verhaal, dat nooit echt los wil komen en eigenlijk ook te weinig ingrediënten kent om het naar een bijzondere film te tillen. Niet dat het verhaal oninteressant is, maar het hangt veelal van toevalligheid aan elkaar en is eigenlijk een standaard rechtbankdrama. Helemaal omdat alle belangrijke scènes via de flashbacks worden getoond, en het rechtbankdeel voornamelijk rustig voortkabbelt zonder belangrijke ontwikkelingen. Dit neemt niet weg dat de film wel degelijk gezien moet worden, aangezien een dergelijke hoeveelheid schoonheid aan beeldmateriaal zelden wordt vertoond.
Meinte van Egmond
Waardering: 3
Bioscooprelease: 31 mei 2000