Sodom and Gomorrah – Sodoma e Gomorra (1962)

Regie: Robert Aldrich | 112 minuten | drama, avontuur | Acteurs: Stewart Granger, Pier Angeli, Anouk Aimée, Stanley Baker, Rossanna Podestá, Rik Battaglia, Giacomo Rossi-Stuart, Scilla Gabel, Antonio de Teffi, Enzo Fiermonte, Daniele Vargas, Claudia Mori, Feodor Chaliapin, Mitsuko Takara, Massimo Pietrobon, Mimmo Palmara, Aldo Silvani, Giovanna Galletti

De faam van de bijbelse steden Sodom en Gomorra is groter dan je op grond van het bronmateriaal zou verwachten. Aan de vernietiging van de steden wordt in Genesis 19 slechts een enkele regel gewijd en ook aan hun verdorvenheid wordt nauwelijks aandacht geschonken. Er wordt alleen verteld dat mannelijke Sodomieten een paar engelen wilden aanranden die bij de Hebreeër Lot op bezoek waren (waarna Lot, ook de rotste niet, zijn dochters aanbood aan de Sodomieten).

In de Italiaanse speelfilm ‘Sodom and Gomorrah’ spelen deze gegevens nauwelijks een rol. De film is een exponent van het peplumgenre: vertellingen die losjes gebaseerd zijn op verhalen uit de klassieke oudheid en die het meer moeten hebben van massale knokpartijen dan van historische accuratesse. Nou valt het met dat knokken nogal mee in ‘Sodom and Gomorrah’; pas na een uur vindt het eerste grote gevecht plaats. Daarvóór zijn er talrijke amoureuze en politieke verwikkelingen, waarbij de Hebreeër Lot de hoofdrol speelt.

Ondanks het gebrek aan vechtpartijen is ‘Sodom and Gomorrah’ nog best de moeite waard. Er wordt aardig geacteerd, de muziek is prachtig en de karakters zijn minder zwart/wit dan in andere peplumfilms. De hoogmoed waarmee Lot denkt de Sodomieten te bekeren, wordt genadeloos afgestraft als blijkt dat ook onze held niet ontkomt aan moreel verval. Natuurlijk komt Lot op tijd tot inkeer, maar hij heeft daar wel een paar bovennatuurlijke hulpjes bij nodig.

Helaas duurt ‘Sodom and Gomorrah’ te lang (de oorspronkelijke versie is zelfs nog 40 minuten langer) en zijn er veel te veel personages. Daar komt bij dat die personages vaak moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn: de vrouwen zijn allemaal even knap en de mannen hebben alle duistere blikken en woeste baarden. Daarnaast doen de zogenaamde decadente scènes een beetje tuttig aan. Een koningin die meisjes in een zwembadje voert en een slavin die een zedig buikdansje danst, dat is het wel zo’n beetje. Er wordt wel het een en ander gesuggereerd over incest en homofilie, toch blijft het naar hedendaagse begrippen allemaal erg braaf. Maar misschien zegt dat meer over onze tijd, dan over het karakter van deze aardige peplumfilm.

Henny Wouters