Somebody Up There Likes Me (2019)

Regie: Mike Figgis | 71 minuten | documentaire, muziek, biografie | Met: Ronnie Wood, Mick Jagger, Keith Richards

Ronnie Wood kennen we als dat eeuwig jonge boefje aan de zijde van Keith Richards, als tweede gitarist op het wereldpodium van The Rolling Stones. Deels een pose, weten we, en dat andere deel van Woods persoonlijkheid, de gemoedelijke prater met kunstzinnige inslag, komt ruim aan bod in ‘Somebody Up There Likes Me’, een documentaire van Mike Figgis (‘Leaving Las Vegas’).

Figgis is ook een Brit, en een leeftijdsgenoot van Wood. Meteen komt het gesprek op drank en drugs, rijkelijk aanwezig in verschillende levensfasen van de inmiddels cleane, krasse knar. Muziek heeft vanzelfsprekend ook een belangrijke rol in de docu, die plezierig voortkabbelt, alsof je deelgenoot bent van een gesprek tussen oude vrienden.

Figgis zoekt in ‘Somebody Up There Likes Me’ de rust van een klassieke piano als hij Wood schilderend, begeleid door Damien Hirst, portretteert. Als leerling aan de kunstacademie moest Ronnie al schipperen tussen kunst en muziek. In het heden is die onbalans weg, al komt er nogal eens een concerttour van de Stones tussendoor, eens in de paar jaar.

Mick Jagger komt aan het woord, met een zwaar Engels accent refererend aan de Londense jazz-scene waarin de Stones debuteerden, Richards, Charlie Watts en Rod Stewart doen hun zegje. Goed geconserveerde heren, old chap. De blues, daar voelden de jonge honden van weleer zich meer thuis. Oude koek, maar lekkere koek.

‘Woodie’ muisde er een beetje tussendoor in de swinging sixties, maar speelde ondertussen wel met Jeff Beck en de genoemde Rod Stewart in de Jeff Beck Group. Die hoor je niet al te vaak meer, maar lekker rauw hoor, ook ruim een halve eeuw later nog. Hij kreeg zelfs een plaats in Led Zeppelin aangeboden van een schimmige manager.

Later wordt dat The Faces (opnieuw met Stewart) en toen kwamen de Stones. Alweer 45 jaar vult Wood de gaten in de riffs van Keef. ‘Being in the right place, in the right time’, zegt ie zelf. Bescheiden kerel: op de akoestische gitaar, zingend, zou je hem nog steeds een solocarrière toedichten. Nooit kwam het ervan. De reden laat zich raden: Ronnie Wood is de ideale meesterknecht.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 2 juli 2020