Sons – Vogter (2024)

Recensie Sons (Vogter) CinemagazineRegie: Gustav Möller | 99 minuten | drama, thriller | Acteurs: Sidse Babett Knudsen, Sebastian Bull, Dar Salim, Marina Bouras, Olaf Johannessen, Jacob Lohmann, Siir Tilif, Rami Zayat, Mathias Petersen, Lone Rødbrø, Thomas Voss

In het onwaarschijnlijke scenario van ‘Sons’ gaat de psychologische oorlogsvoering tussen de hoofdpersonages van kwaad tot erger. In deze film wordt een gevangenisbewaarder namelijk opgeschud door de komst van een nieuwe gevangene. Schrijver en regisseur Gustav Möller debuteerde in 2018 met het minimalistische en uiterst spannende ‘The Guilty’ (‘Den Skyldige’) en presenteert met ‘Sons’ zijn volgende dramafilm, wederom met een hoofdpersonage in uniform. Alleen deze keer ebt de spanning een beetje weg, doordat de vrijheid die de personages krijgen in een zwaar beveiligde gevangenis steeds onwaarschijnlijker wordt. Toegegeven, Möller houdt de kijker nog steeds op het puntje van de stoel, mits de kijker geïntrigeerd raakt door de verschuivende machtsverhoudingen. Maar er zijn maar een x aantal incidenten in deze specifieke omgeving mogelijk, voordat één duidelijke verwachting in een ieders hoofd de boventoon voert: Er gaat nu iemand ingrijpen.. Toch?

In ’Sons’ doet de idealistische en gedreven gevangenisbewaarder Eva (Sidse Babett Knudsen) elke dag met plezier haar ronde langs de cellen. Ze lijkt gewaardeerd door collega’s en gevangenen en daarnaast werkt ze aan de re-integratie van gevangenen door haar yoga- en wiskundeklasjes. Wanneer er een nieuwe groep gevangenen arriveert, herkent Eva één van de gevangen: Mikkel (Sebastian Bull). Mikkel stamt namelijk uit Eva’s verleden, heeft haar leven getekend en maakt nu zijn herintrede. Mikkel verdwijnt echter meteen in de zwaar bewaakte afdeling van de gevangenis. Daarom vraagt Eva overplaatsing naar deze afdeling aan. Hier vervagen haar normen en idealen in haar zoektocht naar gerechtigheid.

Zonder kennis over beveiliging is het lastig voorstellen dat er niemand ingrijpt na een reeks serieuze incidenten met één van de gevaarlijkste personen uit de samenleving. Dat maakt dit scenario met elke volgende ontwikkeling onwaarschijnlijker. En dat maakt alle bijrollen lulletjes rozenwater. Het frappante is dat Eva’s avontuur op de zwaar bewaakte afdeling niet zo begint. Het afdelingshoofd wijst haar er namelijk commanderend op dat oorbellen niet zijn toegestaan en dat ze haar stropdas beter afdoet. Anders wordt het letterlijk haar strop. Maar daarna verdwijnt die harde doortastendheid. Eva kan bijvoorbeeld alleen achterblijven in een afgesloten ruimte met Mikkel en neemt ineens, na een reeks incidenten, de leiding over een verlofaanvraag voor Mikkel. In de wetenschap dat beide hoofdpersonen zich op dat moment al meermaals agressief naar elkaar hebben opgesteld, schuurt dit richting het einde van de film.

Maar als het intrigerende machtsspel tussen Eva en Mikkel de kijker naar het puntje van de stoel brengt, is het schuurpapier in de kussenslopen snel vergeten. Wanneer het afdelingshoofd de daden van Mikkel beschrijft is duidelijk dat hij het kwaad is. Maar Möller laat het machtsmisbruik van gevangenisbewaarder Eva zó erg escaleren tegen de “machteloze” gevangene Mikkel, ze gaat hem bijvoorbeeld gewapend te lijf, dat elk weldenkend mens zal zeggen: “Ja maar, de beschaving en veiligheid enzo..”. Alleen daarom neemt de nieuwsgierigheid naar nieuwe ontwikkelingen wel toe op het moment dat Mikkel aan zet is. Krijgt de kijker vanaf dan een level playing field?

‘Sons’ is maximale escalatie in maximum (in)security.

Jannick Engel

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 oktober 2024