Sounds Like – Masters of Horror: Sounds Like (2006)
Regie: Brad Anderson | 58 minuten | horror | Acteurs: Chris Bauer, Matty Finochio, Laura Margolis, Matthew Burgess, Blaine Anderson, Linnea Sharples, Nicholas Elia, Grant Elliott, Richard Kahan, Robert Underwood, Jaida Kong, Michael Daingerfield, David Pearson, David Lovgren, Nimet Kanji
‘Sounds Like’ is een aflevering die afgezet tegen andere delen uit deze serie enigszins uit de toon valt. Dit door Brad Anderson (‘The Machinist’, ‘Session 9’) geregisseerde werkje heeft weinig weg van een klassiek horrorverhaal. Het is eerder een subtiele en ingetogen verhandeling die het verhaal vertelt van een getormenteerde hoofdpersoon die langzaam maar zeker zijn greep op de realiteit begint te verliezen. Hoofdpersoon Larry wordt sowieso al gekweld door de pijnlijke herinnering aan de dood van zijn zoontje, maar heeft tevens last van een extreme vorm van hyperacusis waardoor hij alledaagse geluiden nauwelijks kan verdragen omdat ze voor hem oorverdovend zijn. Langzaam maar zeker neemt deze kwaal in hevigheid toe en beïnvloedt dit probleem het vermogen van Larry om op zijn werk en in het maatschappelijk verkeer normaal te functioneren.
‘Sounds Like’ is geen film die liters bloed of bovennatuurlijke krachten van gene zijde nodig heeft om toch pakkend en op een aparte manier angstaanjagend te zijn. Het mentale verval van Larry wordt minutieus, ingenieus en uiterst effectief geschetst. Wat vooral opvalt is dat de makers hierbij uiterst vakkundig gebruik maken van geluid om zo de kijker deelgenoot te maken van de lijdensweg van Larry. Door alledaagse geluiden als een omslaand boek, tegen elkaar wrijvende breinaalden of het stuiteren van de bal van de basketballende buurman te versterken en te vervormen, kunnen we ons al snel voorstellen waarom Larry langzaam maar zeker zijn verstand begint te verliezen en wanhopig smacht naar stilte en absolute rust. Ook Chris Bauer levert goed werk af in deze productie. Hij vertolkt de rol van de gekwelde Larry met verve en weet een personage neer te zetten dat vaak empathie en medelijden opwekt, maar ook en af en toe beangstigend uit de hoek kan komen. Het enige minpunt aan ‘Sounds Like’ is dat de film zich af en toe te traag voortsleept waardoor het gevaar van langdradigheid wel eens op de loer ligt. Ook de rechtgeaarde horrorfan zal wellicht iets aan te merken hebben op het gebrek aan klassieke griezelelementen, maar dit neemt niet weg dat ‘Sounds Like’ een puike aflevering is die het gemiddelde niveau van het tweede seizoen van ‘Masters of Horror’ overstijgt.
Frank Heinen