Southbound (2015)
Regie: Roxanne Benjamin, David Bruckner, Patrick Horvath, Radio Silence | 85 minuten | fantasie, horror, thriller | Acteurs: Chad Villella, Matt Bettinelli-Olpin, Kristina Pesic, Fabianne Therese, Nathalie Love, Hannah Marks, Dana Gould, Anessa Ramsey, Susan Burke, Davey Johnson, Mather Zickel, Karla Droege, Zoe Cooper, Justin Welborn, David Yow, Tipper Newton, Matt Peters, Maria Olsen, Tyler Tuione
Horror is best een lastig genre. Een horrorverhaal mag niet te ingewikkeld zijn, want uiteindelijk draait alles om hakken, zagen en boren. Ook mag je de kijker niet opzadelen met sympathieke karakters, want dat zijn uiteindelijk de slachtoffers van het hakken, zagen en boren. De makers van de Amerikaanse horrorfilm ‘Southbound’ kozen voor een handigheidje door vijf korte verhaaltjes aan elkaar te vlechten. Niet te ingewikkeld en met personages die je nauwelijks leert kennen.
Alle verhalen spelen zich af in het zuiden van de Verenigde Staten, in een woestijnachtig gebied dat doet denken aan ‘Nocturnal Animals’ en ‘Hell or High Water’. In het eerste verhaal rijden twee bloedbesmeurde mannen steeds weer dezelfde rondjes door de woestijn, achtervolgd door moordlustige fantasiewezens. In het tweede verhaal wordt een meisjesjazzband opgepikt door een keurig (?) echtpaar wanneer de band met pech langs de kant van de weg staat. In het derde verhaal belanden een man en een zwaar gewond meisje in een verlaten ziekenhuis, in het vierde valt een kerel een ongure kroeg binnen, op zoek naar zijn lang verdwenen zus. In het laatste verhaal krijgt een gezin, op vakantie middenin de woestijn, te maken met een stel home invaders.
Deze eenvoudige verhaaltjes zijn tot de nok gevuld met ieder horrorcliché dat je maar kunt bedenken. Een enge sekte, enge wijsjes op de radio, enge poppen, enge maskers, enge messen, uiteengereten gezichten, braaksel als zwart teer, een hand die in een lichaam verdwijnt, een enge tweeling en nog veel, veel meer. Oh, en we hebben natuurlijk ook nog een stel meisjes in ondergoed die de dingen doen die meisjes in ondergoed doen in horrorfilms.
Toch is ‘Southbound’ zo slecht nog niet, met consistentie als zijn grootste kwaliteit. De verhalen lopen soepel in elkaar over en het decor is steeds dezelfde spookachtige woestijn. Hoewel we te maken hebben met verschillende scenaristen en regisseurs hebben we nooit het idee dat we naar verschillende films kijken. Er is voldoende gore, maar niet al te extreem, en soms is er een beetje zwarte humor, vooral in het verhaal over het verlaten ziekenhuis.
Voor een topper biedt ‘Southbound’ te weinig verrassingen en is het acteerwerk niet altijd even sterk. Maar wie van een beetje afwisseling houdt en ook wel iets heeft met die naargeestige Amerikaanse woestijnwegen (inclusief foute kroegen) die beleeft hier een prima 85 minuten aan.
Henny Wouters
Waardering: 3