Spawn (1997)
Regie: Mark A.Z. Dippé | 96 minuten | actie, fantasie, horror, thriller | Acteurs: Michael Jai White, John Leguizamo, Martin Sheen, Theresa Randle, Nicol Williamson, Melinda Clarke, D.B. Sweeney, Miko Hughes, Sydni Beaudoin, Michael Papajohn, Frank Welker, Robia LaMorte, John Cothran jr., Caroline Gibson, Tony Haney
‘Spawn’ is gebaseerd op een Amerikaans comicbook-personage van tekenaar/schrijver Todd McFarlane. De Amerikaan heeft een legendarische status opgebouwd met zijn Spawn-franchise. De serie is de langstlopende reeks van uitgever Image Comics en legde de basis voor vele succesvolle spin-off series. De enorme populariteit van de stripverhalen, inspireerde Hollywoodproducenten om de avonturen van de antiheld te vertalen in de vorm van een live action-film. Dat er interesse bestond voor het stripfiguur was duidelijk geworden door het grote succes van de gelijknamige tekenfilmserie. Maar waar de cartoons nog trouw waren aan de roots van het personage, daar slaat de bioscoopfilm de plank volledig mis. ‘Spawn’ is een fiasco geworden.
Waar ging het mis? Allereerst bij de casting. Acteur Michael Jai White speelt Al Simmons/Spawn. Het personage van de anti-held is veel te complex voor White die alleen in hersenloze B-films heeft gespeeld. Acteerwerk waar in gesproken moet worden is veel te hoog gegrepen voor hem. In de actiescènes doet hij het beduidend beter. De rest van de cast presteert helaas niet veel beter. Zelfs gerenommeerd acteur Martin Sheen weet niets van zijn rol te maken. Het is pijnlijk duidelijk dat Sheen niet bekend is met de strips, anders had hij toch zeker een goede uitdaging kunnen vinden in het vertolken van dit intrigerende stripfiguur. Helaas vond Sheen het nodig om hevig schmierend door de film heen te wandelen.
De overacting houdt niet op bij White en Sheen. Sterker nog, John Leguizamo geeft dit begrip een geheel nieuwe dimensie. De acteur kroop voor zijn rol als de Satanische Clown in een speciaal kostuum die hem de gestalte van een dikke, smerige dwerg gaf. Een kenmerk van dit personage is zijn vreemde gevoel voor humor. In de stripboekenreeks waren de oneliners van dit karakter erg sterk en donker. Voor de filmversie werden de scherpe kantjes van Clowns dialogen eruit gehaald. Het resultaat is dat het personage veel te tam is geworden. De puberale grappen, die hebben plaatsgemaakt voor de duistere humor, zijn zeer irritant. John Leguizamo is een begaafd acteur, maar deze rol is het onbetwiste dieptepunt van zijn carrière geworden. Leguizamo’s talent is niet terug te vinden in deze productie. Het enige lichtpuntje is de Australische Nicol Williamson die nog enige schwung aan de film weet te geven. De Aussi weet precies de juiste dosis komedie en drama in zijn personage te verwerken. De rest van de cast is niet noemenswaardig.
Regisseur Mark A.Z. Dippe heeft alle goede elementen uit de strips weggelaten. Waarschijnlijk om de film door de strenge Amerikaanse filmkeuring te laten komen. ‘Spawn’ mikt op de doelgroep van tieners, dat zijn met name de lezers van de comics. Om een PG-13 keuring te behalen, moest Dippe zich flink inhouden qua geweld. Terwijl dit juist een kenmerk van de beeldverhalen is. De film mist de ziel van de stripverhalen. Alle handelingen die het karakter Spawn nooit in de strips zou doen, gebeuren in de film. Zo zie je de anti-held vriendschap sluiten met een jongetje en uitgebreid de tijd nemen om met zijn hondje spelen. De morele dilemma’s die Spawn heeft in de strips, zijn weggelaten. De anarchistische, egoïstische houding van Spawn wordt wel in de film verwerkt, maar daar is na een half uur niets meer van te merken.
Dippe schotelt de kijker een chaotische aaneenschakeling van special effects en bedroevend slecht geacteerde scènes voor. De visuele effecten variëren van goed tot bar slecht. De metamorfose van Clown naar zijn demonische vorm is mooi gedaan. De scènes die zich in de hel afspelen, zijn daarentegen van een erbarmelijk slecht niveau. De pompende soundtrack vol harde cross-overmuziek dendert over de vreemde beelden heen. ‘Spawn’ is de debuutfilm van Dippe, die bekendheid vergaarde als regisseur van videoclips. Zijn debuutfilm valt dan ook het beste te vergelijken met een te lang uitgerekte muziekvideo. Het valt Dippe eigenlijk niet eens kwalijk te nemen.
De grootste boosdoener van deze dure filmflop is McFarlane. Als geestelijk vader van alle karakters uit de film had hij juist moeten voorkomen dat deze prent uit kwam. In plaats daarvan gaf McFarlane toestemming om de film uit te brengen, sterker nog, zijn eigen studio coproduceerde de bioscoopfilm. De motieven van de tekenaar waren duidelijk van commerciële aard. De vertaling van strip naar film is uitgedraaid op pure uitverkoop. Jammer.
Frank v.d. Ven
Waardering: 0.5
Bioscooprelease: 28 mei 1998