Splice (2009)
Regie: Vincenzo Natali | 107 minuten | horror, thriller, science fiction | Acteurs: Sarah Polley, Adrien Brody, Delphine Chanéac, Brandon McGibbon, Simona Maicanescu, David Hewlett, Abigail Chu
Het zelf kunnen creëren van leven spreekt al decennia lang tot de verbeelding, dus het is logisch dat daar ook legio boeken en films aan gewijd zijn. ‘Frankenstein’ is uiteraard één van de bekendste voorbeelden. Regisseur en scenarioschrijver Vincenzo Natali kiest met ‘Splice’ in feite hetzelfde thema, maar met een iets wetenschappelijkere achtergrond: het splitsen van dieren- en mensen-DNA om een compleet nieuw organisme te scheppen. Uitgangspunt is hiervoor de farmaceutische wereld, de experimenten moeten leiden tot een nieuw medicijn tegen verschillende ziektes.
Echtgenoten Clive (Adrien Brody) en Elsa (Sarah Polley) zijn superwetenschappers die uit verschillend dierlijk DNA een nieuw organisme hebben gecreëerd. Voor hun werkgevers is dit resultaat voldoende, maar Elsa wil meer. Ze wil DNA van dit organisme met menselijk DNA kruizen om een volstrekt nieuw organisme te scheppen. Clive voelt hier weinig voor maar laat zich vanuit wetenschappelijke interesse toch door zijn vrouw overhalen. De schepping van Dren (Abigail Chu als kind, Delvine Chanéac als volwassene) is hiermee een feit. Het organisme lijkt aanvankelijk op een halfvolgroeid knaagdier, verandert opmerkelijk snel in een jonge vrouw met zowel menselijke als dierlijke eigenschappen. Haar ontwikkeling lijkt alleen niet te gaan zoals Clive en Elsa zich hadden voorgesteld. Al snel doen de eerste problemen zich voor.
‘Splice’ is vooral in het eerste deel, waarin Dren geschapen wordt, interessant. Iedereen droomt er namelijk wel eens van de belangrijkste wetenschappelijke ontdekking van de eeuw te doen. Naarmate Dren ouder wordt en de focus meer op de ontwikkeling van haar persoonlijkheid komt te leggen verslapt de aandacht van de kijker echter. Dit komt zowel door het te langdradige verhaal, de weinig echt interessante gebeurtenissen als wel het ontbreken van een diepgaande filosofie over de voor- en nadelen van dergelijk dubieus geëxperimenteer. De dialoog tussen Clive en Elsa voedt niet de wetenschappelijke honger die in de beginfase wel degelijk wordt opgeroepen. Het al tijden onder vuur liggende idee van splitsing van DNA en klonen had tot de kern van de film moeten doordringen. In plaats daarvan wordt er voor een te conventionele manier gekozen met drama en de driehoeksverhouding tussen Clive, Elsa en Dren als uitgangspunt.
Het verleden van Elsa wordt erbij betrokken, zonder dat er ook maar enige duidelijkheid over haar daadwerkelijke achtergrond wordt gegeven. Elsa gaat Dren als haar kindje beschouwen, zodat haar ouderlijke emoties de overhand krijgen. Precies, tot nu toe volgt de film de al geëffende wegen van experiment, creatie en opvoeding. Het enige wat dan nog ontbreekt is een finale waarin het organisme ontspoord en er bloed vloeit. Deze overgang van een relatief rustig verlopende film naar het survival/horror genre is niet geloofwaardig en misschien daarom wel de bottleneck van de film.
Hoewel het verhaal niet innovatief genoeg is, maken een aantal ijzersterk scènes ‘Splice’ de moeite waard. De beelden van de organismen die elkaar in een glazen bak te lijf gaan zijn werkelijk prachtig. Ook Dren zelf is op uitstekende manier gemaakt, hoewel ze op gegeven moment wel erg aan ‘Constantine’ doet denken. In de cameravoering is Natali’s hand duidelijk waarneembaar, zo doet een enkele scène in het laboratorium meteen denken aan ‘Cube’.
Het organisme Dren ziet er op een gegeven moment wel erg menselijk uit. Dat is op zich geen probleem, maar wetenschappelijk gezien is het weinig logisch. De keuze voor een dergelijk organisme is daarentegen wel weer begrijpelijk, omdat op deze manier de regisseur makkelijker een emotionele band tot stand kan brengen tussen organisme en kijker. Helaas is Vincenzo Natali hier niet helemaal goed in geslaagd. Dren weet namelijk niet tot de harten van de kijker door te dringen en blijft continu als een experiment aanvoelen met weinig gevoel en karakter. Het degelijke acteerwerk van Chanéac, Polley en Brody houdt de film overeind, maar Adrien Brody reikt bij lange na niet tot zijn eerdere hoogte, zoals we kennen van bijvoorbeeld ‘The Pianist’.
Een interessant uitgangspunt en sterke opening leidt in ‘Splice’ desondanks tot een minder geslaagde uitwerking. De film zit technisch gezien aardig in elkaar maar het verhaal bevat te veel clichés en is niet zo experimenteel als wel degelijk mogelijk was geweest. Dat Vincenzo Natali voor veiligheid kiest, leidt dan ook tot een degelijke maar voorspelbare film die moeite heeft om boven de middenmoot uit te steken.
Meinte van Egmond
Waardering: 3
Bioscooprelease: 16 september 2010