Stacy: Attack of the Schoolgirl Zombies (2001)
Regie: Naoyuki Tomomatsu | 80 minuten | horror, komedie | Acteurs: Norman England, Tomoko Hayashi, Yukijirô Hotaru, Natsuki Kato, Shirô Misawa, Masayoshi Nogami, Toshinori Omi, Kenji Otsuki, Hinako Saeki, Yoji Tanaka, Donpei Tsuchihira, Yasutaka Tsutsui, Shungiko Uchida
Zombies… tot leven gekomen doden met een eeuwige honger naar het vlees van de levenden. Een invulling die bij horrorliefhebbers nogal is aangeslagen en ervoor heeft gezorgd dat er in der jaren allerlei varianten op het zombiethema zijn uitgekomen. Deze Japanse ‘Stacy: Attack of the Schoolgirl Zombies’ is daar wel een heel opmerkelijk voorbeeld van. Overal ter wereld geven schoolmeisjes van vijftien tot zeventien jaar de geest en staan weer op uit de dood als hongerige zombies. Nogal een apart uitgangspunt om in een zombiefilm te hanteren. Tijdens het bekijken van het een en ander wordt al snel duidelijk dat daarnaast de insteek van deze productie op meerdere punten humoristisch van aard is. De tv-reclame waarin kettingzagen worden aangeprezen om de Stacies aan stukken te zagen? De leden van de rekill unit die in klagen en huilen uitbarsten als het doden van Stacies ze teveel wordt? De drie vrouwen die als een illegale ‘rekill unit’ rondlopen? De euforische Near Death Happiness staat waarin de schoolmeisjes verkeren vlak voor ze in zombies veranderen? Het wordt snel duidelijk dat het een en ander niet echt is te vergelijken met de meer traditionele insteek die in de meeste zombiefilms wordt gehanteerd. Wel zijn er scènes en ontwikkelingen die verwijzen naar andere zombieproducties. De geestelijk ontspoorde professor en de gebeurtenissen die in zijn Research Rekill Laboratory plaatsvinden en de dialogen met betrekking tot de reden waarom de Stacies uit de dood opstaan, zijn met de naamgeving van de ‘Romero Rekill Special Unit’ duidelijke referenties naar George Romero’s ‘Dawn of the Dead’ en ´Day of the Dead’. Evenzeer als de naamgeving van de ‘Bluce Campbells Right Hand 2´ kettingzaag een verwijzing naar de ‘Evil Dead’ filmserie is.
Niet dat de stijl van filmen en de in beeld gebrachte gore- en splattertaferelen vergelijkbaar zijn met die van de voornoemde films. Hoewel er vaak genoeg bloederige taferelen voorbijkomen zijn ze in kwalitatief opzicht her en der wel voor wat verbetering vatbaar. Maar herhaaldelijk worden ze ook wel degelijk geslaagd en bloederig genoeg weergegeven. Allereerst wanneer de strijd met de Stacies wordt aangebonden: onthoofdingen, schietpartijen, aan flarden geschoten zombiehoofden, afgehakte lichaamsdelen, bloederige taferelen op de laboratoriumtafel en onfrisse praktijken met kettingzagen zijn daar voorbeelden van. Verder trekken de Stacies zelf hun slachtoffers langzaam in tweeën, scheuren ze het vlees en de ingewanden van hun slachtoffers met hun tanden en nagels aan stukken, bijten en kauwen ze op elk lichaamsdeel dat maar in hun buurt komt en maken ze zich schuldig aan aanverwante en maar al te bloederige praktijken. Het is her en de grafisch genoeg en de liefhebbers van dergelijke expliciete taferelen kunnen wat dat betreft weer de nodige geslaagde taferelen ondergaan.
Daarnaast compenseren de aanwezige zwarte humor en diverse overtrokkenheden in het optreden van de Stacies herhaaldelijk ook de kwalitatieve tekortkomingen die er aan de speciale effecten kleven. Evenals het onzinnige uitgangspunt en de al even onzinnige als herhaaldelijk lachwekkende ontwikkelingen die de revue passeren dat voor de liefhebbers van horrorkomedies dat kunnen doen. Aan de andere kant komt de aanwezige humor ook niet altijd even geslaagd over. Ook ligt het tempo in met name het eerste deel van de film niet altijd hoog genoeg en komen er veelvuldig onduidelijke of niet ter zake doende scènes voorbij die ook te lang duren. Ook wordt het een en ander om onduidelijke redenen soms surrealistisch weergegeven en komen de verhaallijnen die regisseur Tomomatsu in zijn film heeft opgenomen niet altijd even goed uit de verf. En tenslotte zal het niet makkelijk zijn om zoiets als een achterliggende boodschap of bedoeling die deze film heeft te doorgronden, als die er al is tenminste. Iets wat gezien de conclusie aangaande de ziekte en de opstanding van de Stacies en de liefdesverwikkelingen tussen het schoolmeisje Eiko en de poppenspeler Shibukawa wel regisseur Tomomatsu’s bedoeling lijkt te zijn, maar dat door de onzinnige insteek van zijn productie en de al even onzinnige afsluiting van zijn verhaal sowieso niet serieus te nemen zal zijn.
Aardig acteerwerk verder van de diverse betrokkenen, hoewel ook vaak genoeg niet bijster serieus te nemen door de onzinnige handelingen en uitspraken die door de diverse personages worden gedaan. Met als doel ze in te passen in de her en der even onzinnige als onlogische ontwikkelingen en dialogen die voorbijkomen. Maar niettemin kwijten de acteurs zich op degelijke wijze van hun taak, en zijn ook zijn de nodige complimenten op hun plaats aan het adres van de jeugdige actrices die zich met volle overgave op de rol van de zich al dan niet massaal ietwat houterig voortbewegende Stacies storten. Het bovenstaande maakt deze ´Stacy: Attack of the Schoolgirl Zombies´ tot een opmerkelijke productie binnen het zombie- en horrorkomediegenre. Een productie waarbij de makers duidelijk niet zwaar hebben getild aan de onzinnigheden die ze in hun verhaal hebben opgenomen en die mede daardoor soms ook wat warrig overkomt. Een horrorkomedie die weliswaar op diverse punten wel voor wat verbetering vatbaar is, maar niettemin dusdanig origineel is en voor de liefhebbers een genoeg geslaagde mix van horror en zwarte humor bevat om ervoor te gaan zitten als het voorbijkomt.
Frans Buitendijk