Stake Land (2010)
Regie: Jim Mickle | 99 minuten | horror | Acteurs: Connor Paolo, Gregory Jones, Traci Hovel, Nick Damici, James Godwin, Tim House, Marianne Hagan, Stuart Rudin, Adam Scarimbolo, Vonia Arslanian, Kelly McGillis, Michael Cerveris, Heather Robb, Danielle Harris, Eilis Cahill, Sean Nelson, Larry Fessenden
Regisseur Jim Mickle’s eerste langspeelfilm, ‘Mulberry Street’, kreeg in 2007 een speciale vermelding op het Amsterdam Fantastic Film Festival, waarschijnlijk vanwege de wijze waarop hij met zo weinig budget een redelijk effectieve horrorfilm heeft weten te creëren, met niet alleen uit de kluiten gewassen gemuteerde ratten, maar ook oog voor personages, drama, en sociaal-politieke ondertonen. Uiteindelijk werd het helaas net niet interessant of spannend genoeg, maar de film maakte wel degelijk hongerig naar meer. Wat zou Mickle bijvoorbeeld met een groter budget kunnen doen? Nu is er eindelijk een antwoord op die vraag gekomen in de vorm van de post-apocalyptische horrorfilm ‘Stake Land’, die een stuk intelligenter en stijlvoller is dan de wat goedkope titel doet vermoeden.
In ‘Stake Land’, verwijzend naar de staken die door de harten van de overal aanwezige vampiers geramd moeten worden (en waarschijnlijk ook naar wat er allemaal op het spel [“at stake”] staat), speelt zich, zoals veel films de laatste jaren, af in een post-apocalyptisch toekomst waarin steden vervallen zijn, en de mensheid flink uitgedund met nog enkele overlevenden die naar een betere, hoopvolle plek proberen te komen. Vaak hebben deze films een beklemmende sfeer en een zekere vorm van horror. In film als ‘Children of Men’, ‘The Road’ en ‘Doomsday’ zijn de vijanden “gewone” mensen, maar soms doen filmmakers een beroep op meer fantastische monsters, zoals in ‘Resident Evil’ en ’28 Days Later’ waar zombies en mutanten de overhand krijgen. In ‘Stake Land’ zijn het bijtgrage en razendsnelle vampiers die de grootste bedreiging vormen. Hoewel, de “Broeders”, leden van een gestoord religieus (Christelijk) genootschap, zijn ongeveer net zo erg.
Dat is wat ‘Stake Land’ mede zo interessant maakt: het gaat niet alleen om gevechten met vampiers en simpelweg overleven. Het gedrag van de overgebleven mensen krijgt bijna net zoveel aandacht. Een crisis brengt allerlei soorten gedrag naar boven, zo blijkt ook weer in deze film. Sommigen worden paranoïde en vertrouwen niemand meer, anderen zoeken elkaar juist op en voelen een directe band door de gemeenschappelijke bedreiging van de vampiers. En hoewel enerzijds religie mensen troost kan bieden en kan helpen om het goede in de mens te blijven zien, zoals een non in het verhaal laat zien (een bijna onherkenbare Kelly McGillis, in ieder geval in vergelijking met haar rol in ‘Top Gun’), zijn er dus ook fanatici die helemaal doordraaien, zoals de eerdergenoemde “Broeders”. Deze lui gooien, in een daad van oorlog, zelfs vampiers uit helikopters naar beneden om dood en verderf te kunnen zaaien onder onze helden. Volgens een personage hebben ze zelfs vliegtuigen vol vampiers in belangrijke gebouwen, zoals het Pentagon, laten crashen. 9-11-referenties waren Mickle in ‘Mulberry Street’ ook al niet vreemd en kennelijk is hij er nog steeds niet klaar mee.
De verzameling personages in de film is interessant en de cast is solide. De op Mickey Rourke gelijkende Mister (Nick Damici, die ook aan het scenario mee heeft gewerkt) is een stoere no-nonsense vampierjager, die zich om de jonge Martin bekommert wanneer diens ouders worden vermoord. Martin (Connor Paolo) is vooral aanwezig door zijn reflecterende voice-over, maar gelukkig komt ook het personage zelf op den duur tot leven – vooral wanneer hij de mooie Belle (Danielle Harris) in een café ziet zingen – en maakt ook echt een ontwikkeling door. Het is jammer dat er met de tentatieve relatie tussen hem en Belle weinig wordt gedaan, maar het zorgt wel voor interessante (romantische) spanning.
Hoewel dit type films bekend is, weet ‘Stake Land’ er toch vaak een eigen draai aan te geven en doet op het gebied van drama of spanning vaak weer dingen die de kijker verrassen en op het puntje van zijn stoel houden. Personages hadden wat meer uitgewerkt kunnen worden door middel van boeiende interacties of achtergrondinformatie (die, gek genoeg, wel als extra op de blu-ray disc te vinden is) en sommige wendingen of oplossingen zijn hier en daar wat te kort door de bocht, maar over het algemeen is ‘Stake Land’ een uitstekend horror-drama, met mooie cameravoering en visuele stijl, een sterke sfeer, en prima vertolkingen.
Bart Rietvink