Stanley’s Gig (2000)

Regie: Marc Lazard | 93 minuten | drama, muziek | Acteurs: William Sanderson, Marla Gibbs, Faye Dunaway, Stephen Tobolowsky, Paul Benjamin, Kevin Jackson, Ian Whitcomb, Justin Lazard, Natalie Barish, Lilyan Chauvin, David James Elliott, Bill Irwin, Jim Ishida, Rodney Kegeyama, Max Perlich, Linda Porter, Tammy Tavares, Elena Zennaro, Geoffrey Gould, Brian J. Mahoney

Doordat ze als derde wordt genoemd, zou je denken dat de bekende actrice Faye Dunaway een belangrijke hoofdrol speelt in ‘Stanley’s Gig’. Ze speelt echter een kleine bijrol als Leila, een goede vriendin van Stanley. De hoofdrollen zijn weggelegd voor William Sanderson als Stanley en zijn ukelele Smiling Jack. Sanderson is een redelijk onbekende acteur, maar hij speelde in ‘Blade Runner’ (1982), ‘City Heat’ (1984), ‘The Client’ (1994) en ‘Last Man Standing’ (1996).

Stanley heeft emotionele problemen en zijn beste vriend is zijn ukelele. Muziek maken is zijn leven. Vaak droomt hij over een baantje op het cruiseschip dat in de baai ligt te lonken. Nu zit hij krap bij kas en neemt een baantje als recreatietherapeut in een bejaardentehuis. Via Leila kan hij auditie doen bij de Japanse eigenaren van een cruiseschip, maar echt enthousiast zijn de heren niet over hem. De bejaarden zitten ook niet echt te wachten op zijn muziek. Zeker Eleanor Whitney (Marla Gibbs) niet, zij wordt liever met rust gelaten. Stanley probeert toch contact met haar te maken. Hij krijgt de voormalig jazz zangeres weer aan het lachen en zingen. Samen met Stanley zal zij weer optreden in de club Honey Brown’s waar ze ooit furore heeft gemaakt.

‘Stanley’s Gig’ is een eerbetoon aan de ukelele en aan de jazz scene van L.A.’s Central Avenue in de jaren 30 en 40. De film gaat over vergane glorie, het doen herleven van succesvolle tijden en tweede kansen. Ook zit er volop bejaardenhumor in. Het is een simpel, voorspelbaar maar ontroerend verhaal met helaas ook het tempo van een bejaarde. Je geduld wordt erg op de proef gesteld. Het is vaak duidelijk dat er niet live wordt gezongen in de film, maar dat deert niet: het gaat allemaal om het gevoel, zeker bij het eindoptreden of ‘the gig’. Het lijkt alsof er stukken verhaal ontbreken zoals de achtergrond van Leila en Stanley. We leren helaas pas laat in het verhaal dat Stanley alcoholist is geweest, wat veel verklaart.

Soms lijkt het een aflevering van ‘The Love Boat’ (1977-1986) aan land, maar niets aan deze karakters is overgeromantiseerd of onecht. William Sanderson ís de zielige maar sympathieke Stanley. Even eigenaardig als dat kleine, viersnarige tokkelinstrument van hem. Marla Gibbs ís de oude, droevige jazz zangeres Eleanor. De stukjes die Gibbs zingt klinken mooi en vol gevoel, jammer dat er niet meer is. Ian Whitcomb schreef de meeste liedjes voor de film. Hij deed de stem van instructeur Smiling Jack en speelde en zong in voor William Sanderson.

‘Stanley’s Gig’ is een lieve, trage film, niet uitzonderlijk maar wel bijzonder op zijn eigen manier. Als kijker moet je ukelele muziek wel een beetje kunnen verdragen.

Sarita Koendjbiharie