Starbuck (2011)

Regie: Ken Scott | 109 minuten | komedie | Acteurs: Patrick Huard, Julie LeBreton, Antoine Bertrand, Dominic Philie, Marc Bélanger, Igor Ovadis, David Michael, Patrick Martin, David Giguère, Sarah-Jeanne Labrosse, Sebastien Beaulac, Patrick Caux, Catherine De Sève, André Lanthier, Martin Petit, Camille Vanasse

De Canadese film ‘Starbuck’ heeft een onderwerp dat op papier ronduit idioot klinkt, maar dat in de uitvoering op vele fronten slaagt. Een film over een voormalig spermadonor die twee decennia later geconfronteerd wordt met het feit dat hij meer dan vijfhonderd kinderen heeft klinkt immers niet als iets waar je samen met je, eh… vader, naar zou kijken, maar ‘Starbuck’ is niets minder dan een fijne feelgoodfilm, die een breed publiek aan zou moeten spreken.

David Wozniak (Patrick Huard) is begin veertig en heeft in zijn leven al heel wat beslissingen genomen waar hij eigenlijk spijt van heeft. Hij heeft een weinig veeleisend baantje als bezorger bij het slagersbedrijf van zijn vader, maar ziet desondanks kans elke dag de boel in het honderd te laten lopen. Hij heeft een flinke schuld bij wat lokale criminelen, die hem regelmatig opzoeken in zijn appartement om hem bijna te verzuipen in zijn badkuip. De wietplantjes die hij probeert te laten groeien, leveren te weinig op om uit de schulden te komen en zijn er tevens de oorzaak van dat zijn vriendin Valérie hem nooit thuis mag bezoeken.

Op een dag treft David weer onverwacht bezoek in zijn appartement aan, maar dit keer is het een advocaat. Hij vertegenwoordigt de vruchtbaarheidskliniek, waaraan David in zijn twintiger jaren onder de naam “Starbuck” meer dan zeshonderd keer sperma heeft gedoneerd. Nu blijkt dat de kliniek per abuis gedurende een jaar lang alleen maar zijn zaad heeft gebruikt (dat namelijk van een uitzonderlijk goede kwaliteit was) en dat David dus de biologische vader is van 533 kinderen. 142 daarvan hebben aangegeven een rechtszaak tegen hem aan te spannen omdat ze willen weten wie hun echte vader is. De advocaat geeft hem een envelop met daarin het profiel van elk van deze kinderen.

Aanvankelijk moet David er niets van weten. Wat moet hij nou met de wetenschap dat hij vader is, terwijl hij zich eigenlijk zelf nog een kind voelt? Maar toch wint de nieuwsgierigheid. Na de eerste meevaller zoekt David de volgende op. En dan nog een. En stukje bij beetje groeit bij hem het besef dat hij wel degelijk een positieve invloed kan zijn op het leven van een ander. Maar ja, blijft hij liever anoniem of laat hij iedereen weten dat hij Starbuck is?

Ken Scott laveert met zijn scenario, dat hij samen met Martin Petit schreef, tussen opzichtige sentimentaliteit en hilarische komedie, maar gaat heel knap nergens over het randje. De grappigste scènes zullen je werkelijk hardop laten lachen en dat soort komedies zijn eigenlijk te schaars. ‘Starbuck’ leunt sterk op de schouders van Patrick Huard, die met het grootste gemak een charmante loser neerzet voor wie je eigenlijk vanaf het begin al warme gevoelens koestert.

Maar ook de bijrollen mogen er zijn, want Scott heeft hart voor zijn personages. Davids vriend en advocaat (Antoin Bertrand) heeft zelf vijf kinderen en laat David zien dat vaderschap niet van een leien dakje gaat. Igor Ovadis is uitstekend gecast als Davids vader en is verantwoordelijk voor een ontroerende scène aan het einde van de film. Julie LeBreton zet op overtuigende wijze de vriendin van David neer, die zelf ook in een maalstroom van emoties terecht komt in de film, en niet eens vanwege het nu opspelende verleden van haar vriend. Er zijn wat kleine onlogischheden in het script te vinden, maar wanneer een film je zo laat genieten, wil je daar eigenlijk helemaal niet over muggenziften. ‘Starbuck’ verrast, ontroert en tovert een brede lach op je gezicht.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 5 juli 2012
DVD-release: 13 november 2012